“เราจะทำพิธีนี้ที่ไหนข้าอยากให้เรากลับต้าชิงกันในเร็ววันเจ้าเองก็คงพอรู้ว่าแม้สงครามจบแล้วแต่ตามตะเข็บชายแดนยังไม่สงบ”
“พรุ่งนี้เราจะไปรวมตัวกันที่ศาลเจ้าแชเล่งเอี้ย” หนิงซูเยว่บอก
“เหตุใดพวกเราไม่เดินทางไปกันตอนนี้เลย”
“หม่อมฉันเอ่อ...” สายตาของเธอที่มองมาราวกับคำขอร้อง “หม่อมฉันอยากมีเวลาล่ำลาเพื่อนของหม่อมฉันที่นี่ก่อนเพคะ”
หยางจื่อมองตานางแล้วคลี่ยิ้มดูอ่อนโยนใจดีกว่าครั้งไหนๆ ที่สายตาพระองค์เคยมองนาง “เจ้าอยากลาผู้ชายที่ชื่อเธียรธรรมใช่หรือไม่ หากเป็นยุคของข้าถือว่าเขามีความดีความชอบที่ช่วยเจ้าไว้ข้าคงปูนบำเหน็จให้เขาอย่างงาม แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ข้าตอบแทนอะไรเขาไม่ได้ นอกจากติดหนี้น้ำใจเขาไว้”
หนิงซูเยว่หลุบตาลง แก้มเป็นสีระเรื่อแทนคำตอบว่าเขาคือคนที่ครอบครองใจของนางอยู่ในเวลานี้ แต่ความเป็นจริงนางอยู่ที่นี่ไม่ได้
หนิงซูเยว่เดินออกมาก็เห็นว่าดั่งฝันนั่งคอยอยู่กับเธียรธรรม ทั้ง
