“ใช่แล้วเพคะ”
เท่านั้นสีหน้าอิดโรยจากการอดนอนมาหลายวันก็แปรเปลี่ยนเป็นมีชีวิตชีวาขึ้นทันตา ดวงตามังกรที่อับเฉาเวลานี้สว่างไสวมีชีวิตชีวาราวกับมีพลุจุดขึ้น
หยางจื่อยกยิ้ม “เจ้ามันร้ายนักฮองเฮาตัวแสบ คลอดรัชทายาทออกมาเมื่อไหร่ข่าจะคิดบัญชีเจ้าทบต้นทบดอกแน่” เท่านั้นหยางจื่อก็ไม่สนใจนางกำนัลคนสนิทของฮองเฮาอีกแทบจะเปลี่ยนการย่างก้าวเป็นการวิ่งเข้าไปในห้องบรรทมของฮองเฮา
เมื่อเข้าไปจึงเห็นว่านางกำลังกรีดอายไลน์เนอร์อยู่ที่หน้าคันฉ่อง ด้านข้างของนางคือนางกำนัลเหมยเอี้ยนที่กำลังลูบๆ คลำๆ อดีตรองเท้าเจ้าปัญหาของดั่งฝัน
“เหมยเอี้ยนข้ายกมันให้เจ้าต่อไปนี้รองเท้าของข้าเป็นของเจ้า แล้ววันหลังเจ้าต้องระมัดระวังการเดินไม่ต้องรีบร้อนทำอะไร จนตัวเองเดินหกล้มแล้วต้องเจ็บข้อเท้าแบบนี้อีก”
“เป็นวาสนาของหม่อมฉันแล้วที่ฮองเฮาเมตตา หม่อมฉันดีใจมิกล้าสวมใส่รองเท้าของฮองเฮาแต่จะเก็บไว้บูชา”
“ใครเขาให
