เวลานี้หัวใจของนางกำลังพองโตและหดหู่ไปพร้อมกัน สิ่งที่กำลังเกิดกับร่างกายแม้ยังไม่ได้เรียกหมอหลวงมาตรวจแต่อาการหลายอย่างทำให้หนิงซูเยว่มั่นใจแล้วว่านางกำลังอุ้มครรภ์มังกร พอรู้ตัวว่าตั้งครรภ์อาการแพ้ท้องก็แสดงออกมาโดยพลัน นางรู้สึกกินอะไรไม่ลง เวียนศีรษะ ร่างกายอ่อนเพลียอย่างประหลาด
“เสวยสักนิดเถอะเพคะ ฮองเฮาทรงงานหนักมาทั้งวันแต่ยังไม่แตะอาหารเลยจะประชวรได้นะเพคะ”
อาหารไม่ถึงสิบจานบนโต๊ะเสวยเพราะนางไม่ต้องการให้สิ้นเปลืองทำอาหารถึงร้อยแปดอย่างกลับไม่มีสิ่งใดที่นางแตะต้อง
“เจ้าไปนำผลท้อแช่อิ่มมาให้เราหน่อยเรารู้สึกเบื่ออาหาร”
“เพคะ” นางกำนัลต่างแอบลอบมองฮองเฮาของพวกนางเสวยผลท้อแช่อิ่มด้วยท่าทางโปรดปรานราวกับเป็นผลไม้ทิพย์กินไม่รู้จักอิ่ม ซูเหวินลอบสบตากับเหมยเอี้ยน
“เหมยเอี้ยนเจ้าคิดเช่นเดียวกับเราหรือไม่”
“ข้าขอให้เป็นแบบที่เราสองคนคิดเถิดตำหนักของเราคงจะครึกครื้น หากมีพระโอรสหรือพ
