“ที่หม่อมฉันไล่คนของหม่อมฉันและคนของเสด็จแม่ออกไปจากตำหนักถือว่าได้ให้เกียรติเสด็จแม่อย่างสูงสุดแล้ว ความจริงหม่อมฉันตั้งใจว่าจะให้ฝ่าบาทตัดสินพระทัยในเรื่องนี้เอง แต่ในเมื่อเสด็จแม่ไม่คิดไว้หน้าหม่อมฉันแล้วยังปรักปรำในสิ่งที่หม่อมฉันไม่ได้ทำตั้งใจลงโทษหม่อมฉันถึงชีวิต หม่อมฉันจำเป็นต้องปกป้องตัวเอง”
น้ำเสียงและสายตาของไทเฮาเสี่ยวเตียวมองมาที่ลูกสะใภ้หลวงอย่างหยามหมิ่น “อย่ามาเรียกข้าว่าเสด็จแม่ หนิงซูเยว่เจ้ารู้หรือไม่เหตุใดข้าถึงออกไปพักอยู่นอกวัง”
“ไทเฮาคงต้องการใช้ชีวิตในบั้นปลายอย่างสงบและได้ใกล้ชิดพระพุทธศาสนา หม่อมฉันทราบมาว่าพระองค์ชอบถือศีลกินเจ”
‘แต่ข้าคิดว่าท่านน่าจะมือถือสากปากถือศีลเสียมากกว่า’ หนิงซูเยว่คิดในใจ
“ที่ข้าขอปลีกวิเวกไปสร้างตำหนักอยู่นอกวังเพราะทนมองหน้าลูกสะใภ้อย่างเจ้าไม่ได้ต่างหาก”
“ถ้าเป็นเช่นนั้นไทเฮาคงไม่ต้องวิตกกังวลเพราะนับแต่นี้ไปไทเฮาคงไม่ต้องลำบากพ
