“ตกลงว่าพวกเจ้าสองเสนาบดีคิดว่าข้าไม่ควรยกเลิกการเวนคืนที่ดินใช่หรือไม่”
ด้วยความมั่นใจในตัวเองทำให้ทั้งเสวียกุ้ยจื่อและลู่ฟูหลิว ต่างหันไปทูลตอบพร้อมกันด้วยความั่นใจ
“ทูลฝ่าบาท ควรมิควรแล้วแต่จะทรงพิจารณา กระหม่อมทั้งสองยังคงคิดว่าไม่ควรยกเลิกการเวนคืนที่ดินในเวลานี้พ่ะย่ะค่ะ”
หยางจื่อยิ้มเย็นชา “เราเข้าใจแล้ว ในเมื่อท่านเสนาบดีทั้งสองต่างเห็นพ้องต้องกันเช่นนี้ เราก็ควรฟังเสียงท่านที่เป็นเสาหลักของราชสำนัก ตกลงว่าเราจะยังไม่ยกเลิกการเวนคืนที่ดินตามความเห็นของพวกท่าน”
เหล่าข้าราชสำนักที่แบ่งพรรคแบ่งพวกตามเสนาบดีทั้งสองต่างยิ้มพอใจเพราะจะยังได้ฉ้อราษฏร์บังหลวงเอาผลประโยชน์มาเป็นของส่วนตนได้อีก
หยางจื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไรอีก เขาจึงพูดขึ้นเสียงดัง “ถ่ายทอดคำสั่งลงไปให้มีการเวนคืนที่ดินต่อไป เราต้องการสร้างขวัญกำลังใจให้กับเหล่าแม่ทัพนายกองให้สู้ศึกชายแดนอย่างเต็มกำลังกายกำลังใจ หลังเส
