“เจ้าให้ข้าเล่าให้ฟังเองนะพอข้าเล่าจบก็ว่าข้าเล่าเรื่องไร้สาระให้ฟังเชียวนะเจ้าหมูน้อย”
หยางจื่อไม่ได้ยินเสียงที่ขันทีหนุ่มสองคนต่อล้อต่อเถียงกันอีก เพราะเขากำลังคิดถึงเรื่องของตัวเองว่าเขาเป็นเช่นขุนนางหนุ่มคนนั้นหรือไม่ เขาไม่เคยรักใครเพราะเกิดมาก็มีแต่คนรักใคร่เอาใจเพราะเป็นรัชทายาทหนึ่งเดียวที่เหมาะสมและมีกองหนุนค้ำชูให้ขึ้นสู่บัลลังก์ แต่เมื่อมาคิดอีกทีความรักใคร่นั้นก็ไม่ใช่มาจากมารดาที่ให้กำเนิด แต่กลับเป็นลุงกับป้าและย่าที่ต้องเลี้ยงดูเขาเพื่อให้เป็นจักรพรรดิของต้าชิง
“เรื่องเล่าไร้สาระพวกนั้นฝ่าบาทอย่าทรงเก็บมาคิดให้เปลืองสมองเลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปสั่งโบยขันทีปากไม่มีหูรูดสองคนนั้น แล้วไล่ให้ออกไปทำงานหนักที่นอกวัง”
“ไม่ต้อง พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิด ปล่อยพวกเขาให้ทำงานตามเดิม” หยางจื่อโบกมือแล้ววางคัมภีร์ลงกับโต๊ะ เดินไปนั่งแล้วเหมือนทำอะไรไม่ถูกอยู่ครู่ อันที่จริงเวลานี้ต้องพ
