“ รุ้ง รุ้งว่าพี่สายเป็นเด็กดีไหม “ คนที่นอนบนเตียงหันไปมองหน้าคนที่นอนเคียงข้างแล้วขยับตัวไปทาบทับบนตัวของเธอ
“แน่นอนสิคะทั้งพี่สายแล้วก็น้อง เป็นเด็กดีทั้งคู่ “ แม่ที่เลี้ยงลูกมากับมือ ย้ำหนักแน่น
“สายฟ้า อยากจะไปค้างข้างนอก แม่จะว่ายังไง “ คำถามของคนเป็นพ่อ และสามี ถามขึ้นมาทันที มองหน้าคนที่กำลังนอนอยู่บนหมอน
“อิฐ “ พราวรุ้งเรียกชื่อเค้า เพราะความหวั่นไหว ลูกที่โตมาวัยยี่สิบปีนิดๆ แต่ก็ยังเด็กมาก ที่จะรับผิดชอบชีวิตตัวเอง มือบางลูบแก้มสามีด้วยความรักหมดใจ
“แม่ว่า อย่าเพิ่งเลย “ คนฟังยิ้มกว้างออกมา เค้าพนักหน้ารับรู้ เค้าเข้าใจว่าพราวรุ้งห่วงลูก แต่ก็เข้าใจลูกว่า ต้องการอยู่กับแฟนตามลำพัง ด้วยเช่นกัน
“พ่อจะบอกลูกเอง จะบอกให้ลูกเข้าใจเองนะ “ เค้าบอกเธอพร้อมรอยยิ้มแล้วจูบที่หน้าผากขาวอย่างแผ่วเบา พราวรุ้งพยักหน้า ได้แต่หวังว่าพี่สายจะเข้าใจแม่แม่ว่าเพราะอะไร แม่แม่ถึงยังไม่อนุญา
