ร่างกายหญิงสาวยังคงอ่อนเพลีย แต่เธอฝืนประคองตัวพาลูกน้อยในท้องเดินออกมาจากคฤหาสน์ชายหนุ่มทั้งน้ำตาที่ไหลรินเต็มพวงแก้มทั้งสองข้างอย่างไม่ขาดสายขณะที่ก้อนสะอื้นแล่นขึ้นมาจุกอกอย่างห้ามไม่อยู่อีกต่อไป ในอกของเธอตอนนี้มีแต่ความเจ็บปวดที่พรั่งพรูระลอกแล้วระลอกเล่ายากที่จะสงบ
ฝ่าเท้าสวยก้าวเดินไปตามเส้นทางข้างหน้าบนท้องถนนอย่างไร้จุดหมายปลาย เพราะเพียงแค่คิดว่าต้องไปให้ไกลจากเขาให้มากที่สุด
จนตอนนี้เวลาผ่านไปใกล้พลบค่ำ ท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ้มเมฆฝนที่เริ่มตั้งเค้าดูเหมือนว่าจะตกหนักห่าใหญ่และยังไม่ทันขาดคำเม็ดน้ำฝนเล็กๆ ก็โปรยปรายลงมา แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่มืดมัวเท่าหัวใจหญิงสาวตอนนี้เพราะเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรเอายังไงต่อกับชีวิตดีทั้งมือเล็กกำชับเอกสารซองสีน้ำตาลที่ถูกอยู่แน่น
แปะ แปะ แปะ
เมื่อหยดน้ำฝนเริ่มย้อยเม็ด แววตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความอ่อนแอไร้ที่พึ่งได้เงยหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาขึ้น
