ขอเป็นหมาตัวนึง
1098 คำ
ตอนที่ 5
ขอเป็นหมาตัวนึง
“คิดซะว่าผมเป็นหมาตัวนึงของพี่ก็ได้ครับ”
หน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้ ปรอยผมสีน้ำตาลแดงนั้นเริ่มจะแห้งจนสะท้องแสงแวววับ ขับให้ดวงตาคู่สีนิลเข้มเน้นฉายความทะเล้นอย่างเห็นได้ชัด
ไอ้เด็กบ้านี่ หล่อเหมือนกันแฮะ
“นะ..นายจะบ้าเหรอ คนจะเป็นหมาได้ยังไงกัน”
ปากสวยของจินตนาเริ่มสั่นระริก เมื่อได้กลิ่นน้ำหอมจางๆจากร่างกำยำ
เหมือนเคยได้กลิ่นนี้จากที่ไหนมาก่อน
“ได้ซิครับ” โรมหันกลับไปหยิบกระเป๋าเป้ของเขาและปัดละอองฝนออก “ผมกินง่ายอยู่ง่ายครับ ที่นอนผมใหญ่กว่าเจ้าตัวนี้ไม่เท่าไหร่ และผมก็ไม่ป่วยง่ายด้วย”
ไม่ต้องพรีเซ้นต์ตัวเองเลย...ชั้นไม่ใจอ่อนย่ะ
“ผมแค่ห้องใต้บันใดข้างๆ กรงเจ้าบ๊อบบี้ก็ได้ และผมจะคอยดูแลเวลาพี่ไม่อยู่ และไม่ได้อยู่ฟรีครับ ผมจ่ายค่าเช้าบ้านให้พี่ด้วย แทนที่จะไปจ่ายให้โรงแรม”
เงินดอลล่าร์หนาปึกถูกหยิบจากเป้สะพาย และวางบนโต๊ะ ทำให้จินตนาตาลุกวาว เพราะเงินปึกนี้หากเป็นเงินไทยน่าจะประมาณเกือบห้าล้านบาทได้
“นะ..นี่นายจะบ้าเหรอ เงินเยอะขนาดนี้ แล้วทำไมต้องพกเงินสดเยอะขนาดนี้ด้วย”
“พอดีผมยังไม่ได้แลกครับ ไม่เป็นไรผมให้พี่เป็นค่าเช่าแล้วกันนะครับ”
โรมเลื่อนเงินทั้งปึกให้ตรงหน้าเจ้าของบ้าน เหมือนเป็นเงินพันที่เอามามัดจำค่าห้อง
จินตนา ไม่นะ! ....เธอจะเห็นแก่เงินไม่ได้
แต่เงินขนาดนี้ พอจะจ่ายค่างวดบ้านไปได้หลายเดือนเลยนะ ยิ่งช่วงนี้ค่าใช่จ่ายรักษาเจ้าบ๊อบบี้ก็พอสมควรอยู่
จริงๆ ให้เจ้าเด็กนี่อยู่ กับเงินจำนวนนี้ก็ไม่น่าเสียหายอะไร ...อย่างน้อยก็จะได้มีคนดูแลเจ้าบ๊อบบี้ เธอจะได้มีสมาธิกลับไปทำงาน
“แต่ชั้นว่า เงินจำนวนนี้มันเยอะไปชั้นรับไว้ไม่ได้ทั้งหมดหรอกนะ” เสียงสาวเจ้าของบ้านอ่อนลง มือเรียวเลื่อนปึกเงินกลับไปยังอีกฝั่งที่โรมนั่งอยู่
“ไม่เป็นไรครับ พี่สาวเก็บไว้เถอะถือว่าผมฝากไว้ก็ได้ ผมกลัวทำหาย ถ้าผมจะใช้ผมจะมาขอนะครับ”
ปึกเงินถูกเลื่อนกลับคืนมา
เจ้าเด็กหนุ่มนี่มันหัวอ่อนจริงๆ ถ้าไปเจอคนไม่ดีหลอกเข้าทำไงดีเนี่ย ...กรุงเทพยิ่งมีแต่เสือสิงห์กระทิงแรด
“ชั้นเก็บไว้ให้ก็ได้ ถ้านายจะใช้ก็บอกละกัน”
“เย้!! หมายความว่าพี่สาวให้ผมอยู่ที่นี่ได้ใช่มั้ยครับ”
โรมกระโดดขึ้นร้องเสียงดัง จนจูดี้กับบ๊อบบี้เห่าเสียงดัง และเจ้าเหมียวอีกสี่ตัวของเธอต่างวิ่งกรูมาแอบมองตรงขั้นบันใด
“ชู่ว์! อย่าเสียงดัง ให้บ๊อบบี้ได้พักหน่อย”
จินตนาจุ๊ปาก ทำให้หน้าหล่อเหลาสงบเสงี่ยมขึ้น
“ถ้าจะอยู่ในบ้านนี้กับฉันต้องมีกฎ”
“ได้ครับ”
“พื้นที่ของนายแค่ส่วนด้านล่างนี้เท่านั้น ห้ามเดินข้ามเขตบันใดขึ้นไปชั้นบนที่ชั้นกับแมวอยู่เด็ดขาด หมากับแมวจะมีเขตแยกกันเพื่อความปลอดภัย”
เจ้าของบ้านท้าวสะเอว ชี้มือไปยังบันใด
“นายนอนตรงห้องนอนด้านล่าง และใช้ห้องน้ำส่วนล่างกับห้องครัวและนั่งเล่นบริเวณด้านหลังได้”
“ครับผม”
“ปกติชั้นจะตื่นเวลาหกโมงตรงทุกวันมาเตรียมอาหารเช้าง่ายๆและไปทำงาน อาหารชั้นจะเตรียมให้ทุกวัน และจะกลับบ้านไม่เกินสองทุ่มหากไม่มีงานหรือประชุมต่อ”
“ครับ”
“นายจะไปทำธุระที่ไหนก็ได้ตอนกลางวัน ต้องล็อคบ้านให้เรียบร้อย และห้ามกลับบ้านเกินสองทุ่มเด็ดขาด”
“ได้ครับ”
“วันนี้คิดออกแค่นี้ ถ้ามีกฎอะไรเพิ่มจะบอกอีกที” จินตนานิ่งไปสักพัก เมื่อหน้าหล่อเหลาเอาแต่จ้องมองและพยักหน้าตอบอย่างว่าง่าย
“ครับ”
“นายชื่อโรมใช่มั้ย อายุเท่าไหร่”
“ยี่สิบสามครับ”
นั่นไง! เด็กกว่าเธอตั้งหกปี เจ้าเด็กน้อยเอ้ย ช่างไมประสีประสาจริงๆ
“แล้วนายจะมาอยู่กรุงเทพกี่วัน”
“ผมยังไม่รู้เลยครับ แต่คงจะรบกวนพี่สาวไม่นานหรอก ถ้าผมติดต่อญาติได้ผมจะบอกอีกที”
จินตนาพยักหน้ารับ มองกระเป๋าเป้ใบเล็กแล้วถอนหายใจเบาๆ
“แล้ว นายมีของมาแค่นี้ จะเอาเสื้อผ้าที่ไหนเปลี่ยน”
เงินหลายปึกที่เอาออกจากเป้นั้นมาแล้ว จินตนาก็แทบจะมองไม่เห็นว่าในนั้นจะใส่อะไรไว้อีก
“ตอนนอนไม่ใส่ก็ได้นี่ครับ”
“มะ..ไม่ได้นะ”
จะบ้าเหรอ ถึงจะอายุยี่สิบสามก็เถอะ แต่เจ้าเด็กโรมนี่ก็ตัวโตสูงใหญ่กว่าเธอ แถมหล่อเหลากำยำขนาดนี้
“ทำไมเหรอครับ”
“กฎอีกข้อ ต้องใส่เสื้อผ้าทุกครั้งที่อยู่ในบ้าน ใส่ทั้งเสื้อและกางเกง ห้ามแต่งตัวโป๊และทำตัวรุ่มร่ามอย่างเด็ดขาด”
กฎอีกข้อโผล่ขึ้นมาแทบจะทันที
ไม่ได้ เมื่อเรามีสัตว์เลี้ยงมากมายหลายตัวอยู่ในบ้าน หากไม่มีกฎระเบียบควบคุม ความวุ่นวายย่อมเกิดขึ้นแน่นอน
ยิ่งเป็นพวกเจ้าลูกหมาเด็กนี่ ยิ่งต้องมีความรัดกุม
“เดี๋ยวพวกเสื้อผ้า พรุ่งนี้ก็เอาเงินนี้ไปหาซื้อละกัน วันนี้ชั้นจะลองไปหาเสื้อตัวใหญ่ๆ ยืดๆของชั้นให้ว่าตัวไหนที่นายพอจะยัดใส่ลงไปได้ละกัน”
หญิงสาวเตรียมเดินและลุกขึ้น
“ดะ...เดี๋ยวพี่สาวจะขึ้นชั้นบนแล้วเหรอครับ”
หน้าหล่อเหลาปราดมาใกล้ และโดนตาคู่สวยถลึงใส่เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะก้าวเท้าข้ามเขตบันใดมาอีกขั้น
“มีอะไรพรุ่งนี้ชั้นต้องทำงาน ...เขตของนายมีแค่นั้น”
“ครับ”
โรมถอยหลังออกก้าวหนึ่ง แต่ตาคู่สีนิลนั้นก็เหมือนจะเว้าวอนเล็กน้อย “คะ..คือผมยังไม่อยากให้พี่ไปนอน”
“ทำไมอีกพรุ่งนี้ชั้นต้องตื่นเช้านะ”
“พอดีผมหิวข้าวครับ” หน้าหล่อเหลาเอ่ยเสียงอ่อย มือลูบท้องตัวเองไปมา “พี่สาวทำอะไรให้ผมกินก่อนได้มั้ยครับ”
- ผู้เขียน
