“ความคิดนี้น่าสนใจ แต่คงทำไม่ได้จริง” อิงฮวาหลิ่วตาให้เพื่อน ความเมามายเริ่มครอบงำหญิงสาว
“เฮ้ยแก แม่ฉันโทรมา ขอออกไปรับโทรศัพท์แป๊บนะ” จานิตาสัมผัสได้ถึงการสั่นของโทรศัพท์มือถือ เธอหยิบออกมาดูก็พบว่าเป็นสายจากมารดา เธอจึงแจ้งเพื่อนแล้วเดินออกไปรับสาย
“ตามสบาย” เสียงหวานกล่าวอย่างอ้อแอ้
“เรากลับกันเถอะอิง พ่อฉันไม่สบาย ฉันต้องรีบไปที่โรงพยาบาลด่วน” จานิตารีบเข้ามาบอกอิงฮวาด้วยใบหน้าตื่น หลังจากวางสายจากมารดา
“แกกลับไปเถอะ ฉันยังไม่อยากกลับ รีบไปหาพ่อเถอะ” อิงฮวายังไม่อยากกลับ เธอยังไม่อยากไปจมอยู่กับเรื่องทุกข์ใจของตนเอง
“แกจะอยู่ที่นี่คนเดียวได้ยังไง แกเมามากแล้วนะ” จานิตาเป็นห่วงเพื่อนของเธอ แต่อีกใจก็อยากรีบไปหาบิดาให้เร็วที่สุด
“ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครมาทำอะไรฉันหรอก มีแต่ฉันนี่แหล่ะที่จะไปทำอะไรเขา” อิงฮวายังติดตลกเพื่อให้เพื่อนหายห่วง เธอยังไม่อยากกลับจริงๆ และเธอก็พอจะมองออกว่าเพ
