“ถ้าเขาจะรักฉันสักนิดมันก็ไม่สายเกินไปหรอก แต่แกรู้มั้ยยิ่งฉันพยายามเข้าใกล้เขา เขาก็ยิ่งเหมือนพยายามที่จะขีดเส้นให้ฉันอยู่แค่ในตำแหน่งนางบำเรอเท่านั้น” เมนิลาเอ่ยออกมาเสียงเศร้า
“นั่นก็แปลว่าเขาไม่ได้สนใจหรือมีใจให้แก เขาพร้อมที่จะเขี่ยแกทิ้งทุกเมื่อ และสิ่งที่แกพยายามทั้งหมดมันก็ไม่มีผลอะไร นอกจากการเสียตัวให้เขาแบบฟรีๆ แค่นั้นเลย” ฟองฟ้าตอกย้ำด้วยความโมโห เพื่อนสนิทของเธอทำไมถึงได้คิดอะไรตื้นๆ แบบนี้ ไม่ใช่เพราะอ่านนิยายมากไปเลยคิดว่าตนเองจะเป็นนางเอกนิยายที่เขาจะตกหลุมรักเพียงเพราะได้ความบริสุทธิ์ของตนเองไป โลกแห่งความจริงมันเจ็บปวดยิ่งกว่านั้นเยอะ
“ก็นี่แหล่ะสิ่งที่ฉันกังวลอยู่ตอนนี้ และดูเหมือนว่าระยะเวลาการเขี่ยทิ่งมันจะเป็นเร็วๆ นี้ยังไงก็ไม่รู้” เมนิลาเอ่ยออกมาด้วยเสียงเศร้า เธอเจ็บปวด แต่ไม่รู้จะระบายกับใคร เธอเลยยอมให้ฟองฟ้าว่า แม้ว่าจะต้องถูกว่าแค่ไหน แต่ก็ยังดีกว่าการเก็บควา
