EP.01 เจอกันอีกครั้ง
977 คำ
EP.01 เจอกันอีกครั้ง
ไรอัลจ้องมองใบหน้าหวานด้วยสายตาราบเรียบ ก่อนจะลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับอุ้มร่างบางลงจากหน้าตักเป็นเชิงปฏิเสธกลายๆ
“ขอโทษทีครับ ผมไม่ชอบรักสนุก”
“แย่จังเลยนะคะ เพราะชีวิตไร้สีสันแบบนี้รึเปล่าคะแฟนคุณถึงได้ทิ้งไป” เมื่อไม่เป็นไปตามที่ต้องการเซเลน่าจึงพูดจาถากถางขยี้ปมของชายหนุ่มด้วยความสมเพช
“ไม่รู้สิครับ แต่คงไม่ใช่ธุระอะไรของคุณ ขอตัวก่อนนะครับ” ไรอัลตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพถึงแม้หญิงสาวจะทำตัวเสียมารยาทกับเขาก็ตามที
“ถ้ามีโอกาสได้เจอกันอีกฉันไม่ปล่อยนายไปแน่” เซเลน่ากล่าวตามหลัง เมื่อไรอัลเดินออกไปจากโต๊ะ ทำให้เธอต้องมองหาเหยื่อรายใหม่ในคืนนี้แทน แต่ก็ยังไม่เจอใครที่สะดุดตา ซึ่งอาจจะเป็นเพราะเธอหงุดหงิดที่ถูกผู้ชายหน้าตาจืดชืดอย่างไรอัลปฏิเสธความสัมพันธ์ไป
วันต่อมา
เซเลน่ากับเวโรนิก้าเพื่อนสนิทของเธอ เดินทางออกจากโรงแรมมายังร้านอาหารแห่งหนึ่งใกล้ๆ โรงแรมที่พวกเธอจองเอาไว้เป็นที่พักในช่วงที่มาเที่ยวที่ประเทศนี้ ซึ่งพวกเธอมีแพลนมาทั้งหมดสองเดือน และเหลือเวลาอีกหนึ่งเดือนกว่าๆ ให้เธอตามเก็บบรรยากาศ และในอาทิตย์หน้าพวกเธอก็ต้องย้ายโรงแรมไปโรงแรมที่สามตามแพลนการท่องเที่ยวที่วางเอาไว้
“ครัวซองต์ที่นี่ดูน่าอร่อยจัง” เวโรนิก้าเอ่ยขึ้นพร้อมกับเปิดกล้องโทรศัพท์มือถือมาถ่ายรูปอัปลงโซเชียลของเธอ “ได้ยินที่พูดไหมเนี่ย” เวโรนิก้าเงยหน้าขึ้นถามเซเลน่าที่เอาแต่เหม่อมองออกไปถนนข้างทาง
“ได้ยิน”
“ใช่เหรอ เห็นแกเอาแต่เหม่อ แล้วมองอะไรอยู่”
“มองไปเรื่อยเปื่อย” เซเลน่าตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมาเธอก็รู้สึกเสียดายที่ปล่อยให้ไรอัลหลุดมือไป เพราะเธอไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอกับเขาอีกไหม
“เป็นไรไป เสียดายที่ไม่ได้กินหนุ่มแว่นคนนั้นเหรอ”
“อืม รู้งี้เมื่อคืนน่าจะจับปล้ำให้รู้แล้วรู้รอด”
“ใจเย็นแม่เสือสาว ถึงเราจะกินได้แบบนอนสตอป แต่เราก็ต้องมีจรรยาบรรณในการล่าเหยื่อจ้ะ” เวโรนิก้าเตือนสติเพื่อนรัก “ว่าแต่หนุ่มแว่นคนนั้นมีอะไรให้แกสนใจนักหนา ฉันมองแล้วยังเฉยๆ ไม่เห็นมีอะไรให้น่าตื่นเต้นตรงไหน”
“น่าเสียดายตรงที่ฉันเอาผู้ชายจืดชืดคนนั้นไม่อยู่ไง อย่างน้อยๆ เขาก็ควรจะต้องยอมอ่อนให้ฉันมากกว่าการเดินหนีฉันไปแบบนั้น มันเสียศักดิ์ศรี” เซเลน่าบ่นด้วยเจ็บใจ ก่อนจะยกแก้วกาแฟของตัวเองขึ้นมาจิบเพื่อผ่อนคลายอารมณ์
“เหมือนเดิมนะครับ”
“เหมือนเดิมครับ” น้ำเสียงนุ่มนวลที่ตอบกลับพนักงานอย่างสุภาพทำให้เซเลน่าที่กำลังวางแก้วกาแฟลงหยุดชะงักในทันที พร้อมกับหันมองไปยังน้ำเสียงที่ดังอยู่ทางด้านหลังเธอ เพราะที่ที่เธอนั่งอยู่เป็นมุมด้านข้างร้านด้านนอกที่อยู่ติดกับถนนพอดี “ให้ตายเถอะ” เซเลน่าอุทานออกมาอย่างเหลือเชื่อ เมื่อเห็นไรอัลเดินไปนั่งลงตรงโต๊ะฝั่งตรงข้ามเธอ และการที่ได้มาเห็นเขาในชุดสูทสีครีมสะอาดตาพร้อมกับแว่นกรอบหนาของเขายิ่งทำให้เขาดูเป็นผู้ชายที่จืดชืดเข้าไปใหญ่ ทว่าเธอกลับเลือกที่จะมองข้ามรูปลักษณ์ภายนอกของเขา และเอาความอยากเอาชนะของตัวเองเป็นที่ตั้งแทน
“จะไปไหน” เวโรนิก้าเอ่ยถามด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ เซเลน่าก็ลุกยืนขึ้นกะทันหัน
“ไปทวงศักดิ์ศรีนักล่าคืนไง” เซเลน่าตอบกลับด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะเดินสะบัดรองเท้าส้นสูงไปหาไรอัลที่นั่งอยู่เพียงลำพัง
ร่างบางที่มาหยุดยืนตรงหน้าทำให้ไรอัลที่กำลังตรวจงานในโทรศัพท์มือถือต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนที่หัวคิ้วหนาจะขมวดกันเป็นปมเมื่อเห็นหญิงสาวหน้าตาคุ้นเคยส่งยิ้มหวานมาให้ พร้อมกับนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามเขาอย่างเสียมารยาทเหมือนที่เคยทำในครั้งแรกที่เจอกัน
“โลกกลมจังเลยนะคะ”
“โลกอาจจะแค่แคบก็ได้ครับ”
“งั้นก็ดีเลยสิคะ ฉันจะได้หาคุณเจอได้ง่ายๆ แบบนี้ไง” เซเลน่าเหยียดยิ้มด้วยความชอบใจ
“ผมว่าผมน่าจะบอกคุณชัดเจนไปแล้วนะ ว่าผมไม่ชอบอะไรแบบนั้น”
“ทำไมล่ะคะ ก็น่าสนุกดีไม่ใช่เหรอคะ”
“ร่างกายคนเราไม่ใช่วัตถุทางเพศครับ เพราะฉะนั้นเรื่องนั้นมันจึงไม่จำเป็นสำหรับผม”
“ที่พูดแบบนี้เพราะว่าไม่เคยลองรึเปล่าคะ”
“ผมจะสามสิบแล้วนะครับ ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่ายังบริสุทธิ์อยู่ แต่ผมแค่จัดการกับตัวเองได้ครับ” ไรอัลตอบแบบขอไปที ถึงแม้เหตุผลลึกๆ ของเขาอาจจะเป็นเพราะว่าเขามีความสัมพันธ์ฉาบฉวยพวกนั้นเพื่อที่จะให้ลืมรักแรก เลยไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษอะไรกับคู่นอนแค่ข้ามคืน และเขาเองก็เบื่อที่จะต้องทำแบบนั้น ตอนนี้เขาอยากให้เวลากับตัวเองมากกว่า
“จะบอกอะไรให้นะคะ ว่าผู้หญิงน่ะไม่ชอบคนดีๆ แบบคุณหรอกค่ะ เพราะชีวิตมันน่าเบื่อไงคะ”
“งั้นผมก็ต้องขอโทษด้วยครับ เพราะผมก็ไม่ได้อยากจะไปเป็นสีสันให้ชีวิตใครเหมือนกัน”
- ผู้เขียน
