EP.07 ต่อปากต่อคำ
1121 คำ
EP.07 ต่อปากต่อคำ
โรงภาพยนตร์
เซเลน่ามองตั๋วหนังในมือสองใบกับชื่อเรื่องหนังฆาตกรรมด้วยสายตางุนงง สลับกับมองใบหน้าราบเรียบของไรอัลไปมา ก่อนจะแอบลอบถอนหายใจด้วยความหนักใจ
“คุณชวนฉันมาดูหนังฆาตกรรมเนี่ยนะ”
“ก็คุณไม่บอกว่าอยากดูเรื่องอะไร”
“แล้วเรื่องที่สร้างสรรค์กว่านี้ไม่มีแล้วรึไง”
“แล้วนี่ไม่สร้างสรรค์ตรงไหน หนัง และวรรณกรรมส่วนใหญ่ก็ถูกสร้างมาจากเหตุการณ์จริง ไม่ก็มีแรงบันดาลใจมาจากเรื่องจริงกันทั้งนั้น แต่ก็ขึ้นอยู่กับคนว่าจะดู หรืออ่านให้มันออกมาเป็นรูปแบบไหน ถ้าคุณดูเฉยๆ คุณก็จะมองว่าหนังฆาตกรรมมันโหดร้าย น่ากลัว เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับเยาวชน แต่ทำไมไม่มองว่ามันอาจจะเป็นบทเรียนให้ชีวิตก็ได้ ว่าเรื่องแบบนี้มันอาจจะเกิดขึ้นกับตัวคุณ หรือแม้กระทั่งหนังรัก ถ้าคนได้ใช้ชีวิตจริงๆ ก็ต้องเลือกที่จะเรียนรู้ และมีเกราะป้องกันตัวเองว่าบางครั้งพระเอกในนิยายกับชีวิตจริงมันก็ต่างกัน ในหนังรักที่โรแมนติกชีวิตจริงกลับมีโอกาสน้อยมากที่จะเจอผู้ชายแบบนั้น หรือความรักแบบนั้น แต่ในทางกลับกันหนังฆาตกรที่โหดร้ายมันอาจเกิดขึ้นจริงในชีวิตของใครบางคน ไม่งั้นหนัง และวรรณกรรมทุกเรื่องเขาจะบอกทิ้งท้ายไว้เหรอว่าให้ใช้วิจารณญาณในการอ่าน”
“คุณก็รู้ว่าฉันไม่ถนัดแนวมีสาระ” เซเลน่ารีบยกมือห้ามปรามชายหนุ่ม เมื่อเขากำลังพูดจาเหมือนกำลังสอนเธออยู่
“งั้นก็ไปกันเถอะ ไม่อยากดูก็นอน ผมบอกแล้วไงว่าพาคุณมานอน” ไรอัลไหวไหล่ ก่อนจะเดินถือถังป๊อปคอร์นนำหญิงสาวเข้าไปภายในโรงภาพยนตร์
“ทำไมไม่มีใครเลย หนังไม่สนุกแน่ๆ” เซเลน่ารีบพูดจาถากถางทันทีที่เข้ามาภายในโรงภาพยนตร์ แต่ก็ไม่เห็นใครเลยนอกจากพวกเขาสองคน
“ไม่คิดว่าผมรวย เหมาทั้งโรงให้คุณบ้างเหรอ”
“คุณทำแบบนั้นจริงๆ เหรอ” เซเลน่าตาลุกวาวด้วยความตื่นเต้นที่เขากล้าลงทุนทำอะไรถึงขนาดนี้
“อืม คุณคงไม่อยากนอนโดยมีคนแปลกหน้าอยู่รอบๆ หรอกจริงไหม” ไรอัลถามเสียงใส พร้อมกับหยิบผ้าห่มที่วางอยู่บนเบาะนอนของโรงภาพยนตร์วีไอพีขึ้นให้คนตัวเล็กนั่งลงได้สะดวก
“เปลืองเงินเปล่าๆ คิดว่าฉันจะหลับจริงๆ รึไง” เซเลน่ารีบปรับเปลี่ยนสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติในวินาทีต่อมา
“เงินผมคุณไม่ต้องเดือดร้อนหรอก”
“จ้า พ่อคนรวย พ่อบุญทุ่ม ฉันต้องเรียกคุณว่าแด๊ดดี้ด้วยปะ จะได้สมกับความเปย์ของคุณหน่อย แด๊ดดี้ขา” เซเลน่าพูดเสียงอ่อนเสียงหวานล้อเลียนการกระทำของชายหนุ่มด้วยความสนุกสนาน
“งั้นคุณก็ต้องเป็นเบบี้สินะ” ไรอัลตอบโดยที่สายตายังคงจ้องมองอยู่กับหน้าจอภาพยนตร์ขนาดใหญ่ตรงหน้า มีเพียงเซเลน่าที่หันมามองเสี้ยวใบหน้าคมคายด้วยแววตาเหลือเชื่อ
“คุณไม่คิดจะปฏิเสธอะไรบ้างเลยรึไง ทีตอนแรกยังทำเป็นเล่นตัวนักหนา”
“ปฏิเสธไปคุณก็ตื๊ออยู่ดีไม่ใช่เหรอ แล้วผมจะเสียแรงพูดไปทำไม อีกอย่างได้ก็ได้แล้ว ถ้าคุณอยากถามหาความรับผิดชอบ ผมก็คงปฏิเสธอะไรไม่ได้อยู่ดี”
“จะบอกว่าคุณรับผิดชอบผู้หญิงทุกคนที่คุณนอนด้วยรึไง”
“ครับ แต่ส่วนใหญ่จะทำสัญญารับผิดชอบเป็นเงินมากกว่า”
“ทำไมล่ะ ผู้หญิงที่นอนกับคุณคงอยากเกาะคุณไปทั้งชีวิตทั้งนั้นแหละ”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ หรือคุณเองก็คิดแบบนั้น”
“ไม่รู้สิ แต่ฉันไม่ใช่พวกหิวเงิน เลยไม่ตื่นเต้นกับเงินที่คุณมีเท่าไหร่ แต่กับผู้หญิงบางคนก็เอาตัวแลกเงินเยอะแยะ ไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนั้นบ้างรึไง”
“ก็มีครับ แต่ไม่บ่อย เพราะผมไม่ได้นอนไม่เลือกเหมือนคุณ ผมจะนอนกับคนที่ดูแล้วว่าสามารถคุยกันได้รู้เรื่อง เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมีปัญหาตามมาทีหลัง”
“คุณหลอกด่าฉันอีกแล้วนะ” เซเลน่ามุ่ยหน้าใส่ ก่อนจะเบือนหน้าเง้างอนไปมองภาพยนตร์ที่กำลังฉายแทน
“ผมก็แค่เปรียบเทียบเฉยๆ งอนเหรอ”
“ไม่ได้งอน”
“ผู้หญิงพูดแบบนี้แสดงว่างอนทุกคนนั่นแหละ”
“แต่ไม่ใช่กับ...อื้อ” ดวงตากลมโตเบิกโพลงเตรียมต่อว่าชายหนุ่มที่ดันเอาป๊อปคอร์นเข้าปากเธอตอนที่เธอกำลังจะอ้าปากเถียงเขาพอดี
“ชอบรสนี้รึเปล่า” ไรอัลถามด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ทำเอาเซเลน่ายิ่งรู้สึกขัดใจเข้าไปใหญ่
“ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ ไหนบอกว่าไม่ได้งอนไง”
“คุณ!!” เซเลน่าแย่งถังป๊อปคอร์นมาหยิบกินเมื่อถูกต้อนจนมุมเข้าจนได้ทำให้ไรอัลแอบอมยิ้มให้กับท่าทางกระเง้ากระงอดของคนตัวเล็ก
บรรยากาศภายในโรงภาพยนตร์ที่กำลังฉายหนังฆาตกรรมเลือดสาด แทบจะไม่หลงเหลือความน่ากลัวอยู่เลย เพราะต่างฝ่ายต่างแทบไม่มีใครสนใจภาพยนตร์ตรงหน้าเลย โดยเฉพาะเซเลน่าที่รู้สึกเหมือนอยากจะเอาถังป๊อปคอร์นคลุมศีรษะแล้วเดินหนีออกไปเงียบๆ ให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ต้องนั่งปั้นหน้าขรึมเอาไว้ เพราะถ้าเธอกลับก่อนก็เท่ากับเธอเป็นฝ่ายยอมแพ้ให้กับเขา
“ขอกินบ้างสิ จะกินคนเดียวหมดนี่เลยเหรอ” น้ำเสียงที่เซเลน่าได้ยินกี่ครั้งก็ทำให้รู้สึกหงุดหงิดทุกครั้ง
“เอาไปทั้งถังเลยไป แล้วก็กินไปเลยนะ จะได้เลิกพูดมากสักที” เซเลน่ากระแทกถังป๊อปคอร์นลงบนหน้าตักแกร่งอย่างแรง ก่อนจะใช้มือกอดอกเอาไว้ด้วยความหงุดหงิดเล็กๆ ในใจ ที่เผลอปล่อยให้ตัวเองใจเต้นแรงกับหนังฆาตกรรมจนได้
“ผมกินคนเดียวไม่หมดหรอก กินด้วยกันสิ” ไรอัลกวนประสาทหญิงสาวโดยการยื่นชิ้นป๊อปคอร์นไปตรงริมฝีปากบาง ทำให้เธองับเข้ามาเต็มแรง “โอ๊ย! เป็นบ้าอะไรของคุณเนี่ย กัดผมทำไม”
“รำคาญจะดูหนังนั่งเงียบๆ ได้ไหม”
“ไหนบอกไม่อยากดู”
“นี่คุณ!”
“โอเคๆ ยอมแล้วๆ” ไรอัลชูมือขึ้นเป็นสัญลักษณ์เชิงยอมแพ้ทำให้เซเลน่ายอมลดมือที่ง้างขึ้นเตรียมจะฟาดใส่เขาลง
- ผู้เขียน
