ด้านมาตินก็ยืนมองจินและกันผู้จัดการร้านยืนพูดคุยกันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แถมยังหัวเราะใส่กันอย่างมีความสุขก็รู้สึกหงุดหงิดใจมาก เพราะตั้งแต่วันนั้นเธอกับเขาก็ยังตึงๆใส่กันอยู่ และเขาก็ไม่ได้ไปหาเธอเลย
“ทีกับผู้ชายคนอื่นล่ะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทีกับเราล่ะทำหน้าเหมือนคนจะตาย..โธ่โว้ย...” มาตินพูดบ่นออกไปก็เอามือตีราวระเบียงแบบเจ็บใจ ก่อนจะหันตัวกลับไปที่ห้องทำงานของเขา
“กริ้งๆ...กริ้งๆ....ใครโทรมาอีกวะเนี่ย...คนยิ่งอารมณ์เสียอยู่” มาตินพูดไปแบบหงุดหงิดก็ล้วงโทรศํพท์ในกระเป๋าเสื้อมาแล้วมองดู พอเห็นว่าเป็นเพื่อนรักของตัวเองโทรมาก็กดรับสายทั้งที่หงุดหงิดใจแบบนั้น
“ฮัลโหลคาร์เตอร์...โทรมามีอะไรวะ” มาตินรับสายแล้วเอ่ยถามด้วยเสียงเข้ม
“หึ...เสียงของแกฟังดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่เลยนะ นี่ฉันโทรหาแกผิดจังหวะหรือเปล่าวะเนี่ย” คาร์เตอร์ได้ยินเสียงเพื่อนดูโมโหก็เอ่ยถามไป
“เปล่าๆ...ฉันแค่หงุดหงิดเรื่องงาน
