วาสนาเมียเช่า

8.เสียดายที่มีลูกแล้ว

50 นาทีต่อมา ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

มารีลินก็มารับน้องข้าวหอมหลานสาวของมอสในวัยสามขวบที่ถูกฝากมากับคนที่ไปทำงานที่เกาหลี จากนั้นเธอก็เข็นกระเป๋าเดินทางของน้องข้าวหอมแล้วมืออีกข้างก็จับมือเด็กน้อยเดินมาด้วยกัน

“เฟ้นฟราย....เฟ้นฟราย..กิน กินเฟ้นฟราย” ข้าวเด็กกระตุกแขนของมารีลินแล้วหยุดเดิน พร้อมกับเงยหน้าพูดบอกไปพร้อมกับชี้ไปที่ร้านอาหารที่เธอและข้าวหอมเดินผ่าน

“ข้าวหอมอยากกินเฟ้นฟรายเหรอคะ งั้นเดี๋ยวพี่มะลิไปซื้อให้นะคะ...อื้อหือ..ในร้านคนเยอะด้วยสิ ไม่มีที่นั่งเลย...” มารีลีนยิ้มออกมาแล้วพูดไปอย่างอ่อนโยนเลย ก่อนจะมองหาที่นั่งในร้านให้เด็กสาว แต่ก็เต็มไปหมด เธอก็เห็นที่นั่งหน้าร้านยังว่างอยู่ ก็คิดว่าให้เด็กน้อยนั่งรอตรงนี้แล้วเธอไปซื้อแค่แปปเดียวคงจะไม่เป็นอะไร มารีลินก็จับมือข้าวหอมเดินไปนั่งที่นั่งตรงข้ามร้านอาหาร

“ข้าวหอมรอพี่มะลิตรงนี้นะคะ ห้ามลุกไปไหนจนกว่าพี่มะลิจะมานะคะ พี่มะลิจะไปซื้อเฟ้นฟรายมาให้นะคะ..” มารีลินนั่งยองบอกเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน

“ค่ะ...เย้ๆ...” ด้วยวัยสามขวบก็ฟังเข้าใจในสิ่งที่พี่สาวใจดีบอก เด็กสาวก็ตอบรับอย่างว่าง่ายเลย ก่อนจะกอดตุ๊กตากระต่ายของตัวเองไว้แบบสดใส

“เก่งมากเด็กดี เดี๋ยวพี่มะลิกลับมาหานะคะ” มารีลินพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเธอก็หันตัวเดินเข้าไปในร้าน แล้วเธอก็พยายามหันมามองข้าวหอมอยู่ตลอด ก่อนจะไปต่อแถวสั่งอาหาร

ข้าวหอมก็มองพี่สาวใจดีด้วยความดีใจและรอที่จะกินเฟ้นฟรายของเธอ ก่อนจะก้มหน้ามาเล่นกับตุ๊กตาอย่างอามรมณ์ดี ส่วนมารีลินก็ต่อคิวไปแล้วก็หันมามองข้าวหอมแบบไม่ให้คาดสายตา จนถึงคิวที่เธอต้องสั่งอาหาร เธอก็พูดคุยกับพนักงานและสั่งเฟ้นฟรายแล้วก็จ่ายเงินค่าอาหารไป

ในจังหวะนี้ข้าวหอมเห็นเพื่อนที่นั่งเครื่องมาด้วยกันเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปก็ยิ้มแล้วลุกลงจากที่นั่งแล้วก็รีบวิ่งตามไปหาเพื่อนทันที เด็กน้อยก็วิ่งไปขึ้นบันได้เลื่อนจนถึงอีกชั้นเธอก็มองหาเพื่อนแต่ก็ไม่เจอใคร ทำให้เด็กน้อยในวัยสามขวบเกิดความกลัวแล้วก็รีบวิ่งตามหาพี่สาวใจดีทันที

ด้านมารีลินพอจ่ายเงินแล้วรอรับของก็หันมาดูข้าวหอมเธอก็ไม่เจอเด็กน้อยนั่งดู มารีลินก็ทำหน้าตกใจมาก

“ข้าวหอม...หายไปไหนแล้ว..อ่อ เดี๋ยวฉันกลับมาเอาของนะคะ” มารีลินพูดอย่างตกใจก็รีบหันไปบอกพนักงาน แล้วเธอก็เดินออกไปหน้าร้านทันที ก็มองหาข้าวหอมด้วยใจที่ร้อนรน

“หายไปไหนเนี่ย...คาดสายตาแค่แปปเดียวเองนะ...ตายๆ แกจะมาทำลูกเขาหายไม่ได้นะมะลิ..” มารีลินพูดไปก็ถามคนที่นั่งอยู่ด้านข้างทันที

“คุณป้าคะ เห็นเด็กที่นั่งตรงนี้เมื่อกี้ไหมคะ” มารีลินถามด้วยใจที่ร้อนรน

“อ่อ ป้าเห็นวิ่งไปทางนั้นนะ หนูลองตามไปดูสิ” หญิงวัยกลางคนบอกไป เพราะเห็นเด็กที่นั่งข้างเธอวิ่งผ่านไปตรงนั้น

มารีลินได้ยินแบบนั้นก็เอ่ยขอบคุณแล้ววิ่งไปตามทางแล้วมองหาตัวข้าวหอมทันที เธอก็พยายามกวาดสายมองหาอย่างละเลียดเลย ก่อนจะไล่ถามคนที่นั่งอยู่ริมทางเผื่อจะเห็นบ้าง แต่เธอไม่มีใครเห็นเลย

ด้านคาร์เตอร์ที่เดินทางมาถึงประเทศไทยแล้ว เขาก็เดินออกมาจากอาคารผู้โดยสารเพื่อจะออกไปขึ้นรถที่รออยู่ด้านนอก พร้อมกับลูกน้องของเขาที่ตามมาดูแลสี่คนรวมถึงเลขาคนสนิทของเขาด้วย

“ถึงไทยสักที ได้เวลาพักผ่อนของฉันแล้วสินะ...หวังว่ามาตินมันจะเตรียมของเด็ดแบบที่มันบอกไว้ให้ฉันนะ...” คาร์เตอร์พูดออกไปแล้วรอยยิ้ม เพราะเขาไปดูงานมาตลอด และครั้งนี้ถึงเขาจะมาดูงานที่ไทยแต่มันก็ยังไม่ถึงกำหนด เพราะเขามาก่อนสามวัน ดังนั้นเขาจึงมีวันพักผ่อนก่อนที่จะดูงานที่นี่

“ผมว่าคุณมาตินไม่ทำให้เจ้านายผิดหวังหรอกครับ ผมได้ยินมาว่าคลับของคุณมาตินที่ไทยน่ะสุดยอดเลยนะครับ ผมยังอยากมาเห็นกับตาเลยว่ามันจริงแบบที่เขาพูดกันไหม” เจซีบอกไปด้วยรอยยิ้มตื่นเต้น

“หึ...คืนนี้นายได้รู้ได้เห็นแน่นอน...แต่ก่อนที่จะไปสนุกคืนนี้ ฉันขอไปนอนพักเอาแรงที่โรงแรมก่อนละกัน..ไปกันเถอะ...” คาร์เตอร์บอกไป แล้วเขาก็เดินออกไปทันที

“พรึบ...ตุ๊บ!....อื้อ....อือ....” ข้าวหอมวิ่งมาชนชายร่างสูงใหญ่แล้วล้มลง เด็กน้อยก็ร้องไห้ออกมาทันที

“อ่าว ลูกใครอีกวะเนี่ย ทำไมปล่อยให้มาวิ่งเล่นแบบนี้วะ เจซี...ดูเด็กหน่อยสิ” คาร์เตอร์มองเด็กที่มาชนเขาแล้วล้มลงก่อนจะร้องไห้ออกมาแบบหงุดหงิด เพราะไม่ชอบเสียงเด็กร้องไห้เลย มันน่ารำคาญ

“ครับนาย....หนูเป็นอะไรหรือเปล่า....ไม่ร้องนะเด็กดี...” เจซีเข้าไปประคองเดกน้อยขึ้นมาแล้วถามไปแบบเอ็นดู

“อือ...อือ...คนใจร้าย...” ข้าวหอมก็ที่ร้องไห้ก็มองคนที่เข้ามาช่วยเธอ แต่คนที่ชนเธอกลับไม่ช่วยเด็กน้อยก็ดันมือออกแล้วเข้าไปตีที่หน้าแข้งของชายตรงหน้าแบบโกรธๆตามประสาเด็ก

“นี่อีหนู...มาทำร้ายฉันทำไมห้ะ...เธอวิ่งมาชนฉันเองนะ ยังจะมาเจ้าคิดเจ้าแค้นกับฉันอีกเหรอ” คาร์เตอร์เอามือดึงคอเสื้อเด็กน้อยไว้ แล้วดันเธอถอยออกไปจากขาของเขา แล้วเขาก็มองแบบจดจ้องเลย

“อือ....อือ....” ข้าวหอมเข้าไปทำร้ายชายตรงหน้าไม่ได้ก็ร้องไห้ออกมาทันที

“อะไรวะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะเด็กน้อย ขี้แงเกินไปแล้วนะ พ่อแม่เธออยู่ไหนหึ” คาร์เตอร์มองแบบตกใจที่เด็กสาวร้องไห้เสียงดังยิ่งกว่าเดิม

“ข้าวหอม!...” มารีลินเดินขึ้นมาแล้วได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ ก็มองดูจนเห็นข้าวหอมอยู่กับหนุ่มฝรั่งหลายคน เธอก็รีบตะโกนออกไปทันที ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหา

คาร์เตอร์ก็หันไปมองตามเสียงที่ตะโกนมา แล้วเขาก็เห็นหญิงสาวหน้าคมคนหนึ่งเดินตรงเข้ามา เขาก็มองแบบอึ้งๆเลย เพราะว่าเธอสวยมาก รูปร่างก็ดูอวบอิ่มมีน้ำมีนวล แม่ง...ในชีวิตของเขาเจอผู้หญิงสวยๆมาก็เยอะ แต่เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่ดูมีเสน่ห์แบบนี้มาก่อนเลย คาร์เตอร์ก็มองแล้วเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง

“พี่....อื้อ...ปล่อยนะ....” ข้าวหอมจำชื่อหญิงสาวไม่ได้ ก็เรียกว่าพี่ด้วยรอยยิ้มทันทีที่เห็นพี่สาวใจดีเดินเข้ามา ก็อ้าแขนแล้วจะวิ่งไปหา แต่ว่าถูกจับคอเสื้อไว้เลยไปไม่ได้

“ข้าวหอม...คุณทำอะไรน่ะ ปล่อยเด็กคนนี้เดี๋ยวนี้น่ะ ” มารีลินเห็นชายฝรั่งหน้าตาหล่อเหลาจับข้าวหอมไว้ไม่ให้มาหาเธอ เธอก็พูดว่าเขาทันที ก่อนจะรีบปรี่ตัวเข้าไปหา

“พรึบ...ห้ามเข้าใกล้เจ้านายของผมถ้ายังไม่ได้รับอนุญาติ” เจซีเอามือบังแล้วลูกน้องอีกสองคนก็เข้ามาเอามือขวางไว้

“พวกคุณจะลักพาตัวเด็กงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ ปล่อยตัวเด็กคนนี้มานะ ไม่งั้นฉันจะตะโกนเรียกตำรวจในสนามบินมาจับพวกคุณให้หมด” มารีลินพูดภาษาอังกฤษไปแบบคล่องแคล่วเลย

คาร์เตอร์บอกไปก็ลุกขึ้นยืนแล้วมองหญิงสาวตรงหน้าแบบจดจ้อง ให้ตายเถอะ ผู้หญิงบ้าอะไรวะสวยชะมัดเลยแม่ง...คาร์เตอร์คิดในใจเมื่อได้เจอเธอใกล้ๆ

ด้านมารีลินพอเห็นหน้าของชายฝรั่งที่จับตัวข้าวหอมไว้ก็มองแบบอึ้งๆเมื่อได้เห็นเขาแบบชัดเจน คุณพระช่วย ทำไมหล่อจัง หล่อกว่าฝรั่งที่มายืนกันเธอนี่อีกนะเนี่ย

“พวกผมไม่ได้ลักพาตัวเด็กคนนี้ เด็กคนนี้วิ่งมาชนเจ้านายของผมแล้วก็ยืนร้องไห้ เจ้านายผมแค่คุยกับเด็กคนนี้เท่านั้นเอง ไม่เชื่อคุณก็ไปขอดูกล้องวงจรปิดได้.......” เจซีอธิบายไป

“แต่ที่เจ้านายคุณทำอยู่ มันแค่คุยเหรอคะ เจ้านายคุณกำลังทำให้เด็กกลัวนะคะ พวกคุณก็ปล่อยเด็กมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะเรียกตำรวจมาคุย....” มารีลินตอบไปแล้วมองชายฝรั่งพวกนี้แบบพิจารณา เพราะการแต่งตัวก็ดูดีทุกคน ใส่สูทอย่างกับพวกนักธุรกิจ แต่ดูทรงก็ออกแนวมาเฟียมากกว่า เธอต้องรีบพาข้าวหอมออกไปให้ห่างจากผู้ชายพวกนี้แล้วล่ะ

“ปากเก่งใช้ได้เลยนิ” คาร์เตอร์คิดในใจไป เมื่อเธอขู่พวกเขา

“อือ พี่คะ...อือ....จะไปหาพี่...ปล่อยนะ...” ข้าวหอมก็ร้องไห้งอแงจะมาหามารีลิน

“ข้าวหอม...พี่มะลิอยู่นี่แล้วนะคะ หนูไม่ต้องกลัวนะ พี่จะพาหนูกลับบ้าน” มารีลินพูดภาษไทยไปแล้วก็มองข้าวหอมอย่างเป็นห่วงเลย

“คุณเป็นแม่ของเด็กคนนี้งั้นเหรอ” คาร์เตอร์เห็นเธอทำท่าทางห่วงใยเด็กแบบนี้ถึงแม้เขาจะฟังที่เธอพูดไม่เข้าใจ แต่เขาคิดว่าเธอน่าจะเป็นแม่ของเด็กคนนี้ เขาจึงเอ่ยถามออกไป

มารีลินได้ยินหนุ่มหล่อถามเธอแบบนั้นก็คิดในใจเลยว่า ถ้าเธอตอบว่าไม่ใช่แม่ของเด็ก เขาต้องไม่ปล่อยเธอไว้แน่ๆ แล้วพ่อแม่ของข้าวหอมก็อยู่เกาหลีด้วย ที่นี่ไม่มีใครยืนยันตัวตนได้ถ้าเรื่องถึงตำรวจขึ้นมา งั้นเธอก็รับบทแม่ไปก่อนละกัน มารีลินคิดอย่างรอบคอบ

“ใช่ค่ะ ถ้าไม่ใช่ลูกฉันแล้วฉันจะตามหาทำไมล่ะคะ...เพราะฉะนั้นคุณกรุณาคืนลูกของฉันมาด้วยค่ะ ลูกฉันกลัวคุณจะแย่แล้วนะคะ” มารีลินพูดไปแล้วมองเขาแบบจดจ้องแบบไม่เกรงกลัว เพราะถ้าเธอหลบสายตาสิ เขาจะสงสัยเอาได้

คาร์เตอร์ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกเสียดายมาก เพราะเธอยังสาวยังสวย แต่กลับกลายเป็นแม่ไปแล้ว สวยขนาดนี้ต้องมีผัวแล้วแน่ๆ แม่ง ผู้ชายคนไหนกันนะที่โชคดีได้เมียสวยขนาดนี้น่ะ คาร์เตอร์คิดในใจอย่างอิจฉา

“พรึบ...กลับไปหาแม่เธอซะไป...ร้องไห้โวยวายเสียงดังอยู่ได้ น่ารำคาญ” คาร์เตอร์พูดไปแบบหงุดหงิด แล้วเขาก็ปล่อยมือจากเด็กในน้อยทันที

“ข้าวหอม...พรึบ...ไม่เป็นไรนะเด็กดี ไม่ต้องร้องนะลูก พี่มะลิอยู่กับหนูแล้ว ไม่ต้องกลัวนะคะ หยุดร้องนะลูก” มารีลินก็คุกเข่าลงแล้วอ้าแขนโอบกอดข้าวหอมที่เข้ามาหาเธอ เธอก็พูดปลอบใจแล้วเอามือลูบหลังอย่างเอ็นดูเด็กน้อย

“อือ...อือ....” ข้าวหอมก็สะอื้นร้องไห้ไปเบาลง เมื่อรู้สึกปลอดภัยแล้ว

“ต่อไปก็ดูแลลูกของคุณให้ดี อย่าปล่อยให้วิ่งเล่นมาชนคนอื่นเขาแบบนี้อีก...เพราะลูกคุณไม่ได้น่ารักสำหรับทุกคนหรอกนะ” คาร์เตอร์มองหญิงสาวโอบกอดลูกของเธอแล้วก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะพูดบอกไป

“รู้แล้วล่ะค่ะ เพราะผู้ใหญ่บางคนก็ไม่ใช่คนใจดีเหมือนกัน ขอตัวนะคะ...ไปกันเถอะข้าวหอม...” มารีลินตอบกลับเขาไปแบบท้าทาย เพราะเขาเองก็เป็นคนในร้ายสำหรับเด็กเหมือนกัน จากนั้นเธอก็ก้มลงไปอุ้มข้าวหอมแล้วพาเดินออกไปจากฝรั่งพวกนี้ทันที

“ต่อปากต่อคำเก่งจริงๆเลยนะ ถ้าไม่มีลูกมีผัว จะจับขึ้นรถแล้วพาเข้าโรงแรมแม่งเลย” คาร์เตอร์พูดออกไปอย่างหงุดหงิดที่เธอกล้ามาต่อปากต่อคำกับเขา

“เจ้านายชอบผู้หญิงคนนี้เหรอครับ...ให้ผมไปติดต่อให้ไหมครับ” เจซีได้ยินก็ทำหน้าตกใจแล้วหันมาถามเจ้านายทันที เพราะปกติเจ้านายเขาเคยสนใจผู้หญิงคนไหนกันล่ะ

“ติดต่ออะไรของแกวะ แกไม่เห็นเขามากับลูกเขาหรือไง มีลูกก็ต้องมีผัว ฉันไม่ชอบเป็นชู้กับเมียของใคร ไปกันได้แล้ว...” คาร์เตอร์หันไปมองดุๆแล้วพูดไป ก่อนจะเดินตรงออกไปที่ประตูทางออก