“จิน...อย่าทำให้ผมต้องหงุดหงิดนะ ผมไม่ชอบผู้หญิงงี่เง่าคุณก็รู้...เพราะฉะนั้นอย่ามาทำตัวแบบนี้กับผม..คุณก็รู้ว่าระหว่างเรามันคืออะไร...ทำไมต้องมาประชดอีก...” มาตินบอกไปด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฉันไม่ได้ประชดนะคะ ที่นี่..ตอนนี้ระหว่างเรามันก็แค่เจ้านายกับลูกน้อง ส่วนข้างนอกเราก็เป็นแค่แขกกับลูกค้า..ไม่ใช่เหรอคะ..ถ้าคุณอยากได้คนเอาใจ เดี๋ยวฉันจะตามเค้กกลับมาเอาใจคุณละกันค่ะ” จินตอบเขาไปแบบประชด
“นี่คุณจะหาเรื่องทะเลาะกับผมให้ได้เลยใช่ไหมจิน..ผมบอกเมื่อไหร่ว่าผมต้องการให้เค้กมาเอาใจผมน่ะ” มาตินถามเธอด้วยสีหน้าตึงๆ
“ฉันจะกล้าทะเลาะกับเจ้านายได้ยังไงล่ะคะ ถ้าคุณไม่ต้องการให้ฉันเรียกเค้กมา คุณก็เรียกสาวๆคนอื่นของคุณก็แล้วกันค่ะ ฉันขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะคะ.... ปัง! ” จินบอกไปก็เดินหันหลังให้เขาแล้วเดินออกจากห้องทำงานของมาตินไปทันที
“เดินหนีขนาดนี้แล้วยังว่าไม่งอนอีกนะ...เฮ้อ....หึงแล้วยังไม่ยอมรับว
