ลูกของผม
1040 คำ
ตอนที่ 6
ลูกของผม
“เรียบร้อยครับคุณแม่ วัคซีนเบื้องต้นฉีดครบแล้วนะครับ จะเหลือวัคซีนป้องกันโรคปอดอักเสบกับไข้เลือดออก หมอนัดอีกหกเดือนตามใบนัดที่ระบุไว้นะครับ”
“ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ”
เมษา ยกมือไหว้หมอประจำตัวของลูกชาย ก่อนจะหันมาบอกเจ้าหนูมังกรที่ทำหน้าเหยเก เหมือนพิษใข้จะรุมเร้าจากอาการข้างเคียงของวัคซีน
“ไหน มะมี้บอกไม่เจ็บไงคับ”
“ก็ไม่เจ็บนี่ครับ เดี๋ยวก็หายแล้ว ต่อไปมังกรจะได้แข็งแรงไม่ป่วยง่ายไงครับ และจะได้ไปโรงเรียนที่อยากไปไง”
“จริงนะคับ มังกอนเก่งมั้ยคับม่ามี้”
“เก่งที่สุดในโลกเลยคับ”
คุยโวอยู่ได้ทันไร อาจเพราะความเหนื่อยอ่อนและพิษข้างเคียงของวัคซีน ทำให้ร่างเล็กของเด็กชายฟุบหน้ากับอกผู้เป็นแม่ระหว่างที่รอรับยาและวิตามินบำรุงเพิ่ม
“พี่อุ้มให้ดีกว่า เหมือนจะหลับแล้ว เดี๋ยวเมย์หนักแย่”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ทวี เดี๋ยวมังกรโวยวายอีก”
“หลับแล้วคงไม่เป็นไรมั้ง เมย์รอไปรับยาด้านหน้าเถอะ”
“ได้ค่ะ”
สุดท้ายเธอจำจ้อง เบี่ยงตัวเพื่อให้ ทวี ซึ่งเป็นญาติห่างๆ ทางฝั่งแม่ รับลูกชายไปไว้ในอ้อมแขน ที่ผ่านมา ทวีเป็นเหมือนพี่ชายของเธอ คอยดูแลและเทคแคร์ทุกอย่าง และเอ็นดู เจ้าหนูมังกร ไม่ต่างจากคนในครอบครัว
เวลาไปไหนที่ค่อนข้างจะฉุกละหุก ทวี จะรับอาสาอยู่เสมอ นั่นทำให้เธอไว้วางใจตลอดมา
ทว่าท่าทางนั้นอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่ง ที่ยืนมองด้วยความขุ่นเคืองมานานแล้ว
“รวมสี่คอร์สวัคซีนครอบคลุมไปอีกหกเดือน ค่าใช้จ่ายสามหมื่นสองพันแปดร้อยบาทค่ะคุณแม่”
บัตรเครดิตแพลตินั่มสีทองถูกวางหน้าเคาเตอร์จ่ายเงิน ก่อนที่ เมษา จะล้วงบัตรตัวเองในกระเป๋า
“ใช้บัตรนี่ได้เลยครับ”
ร่างหนาเบียดเข้ามาชิด และชะโงกหน้าไปบอกเจ้าหน้าที่ด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“คุณคิณ!”
เมษา ชะงักอยู่เพียงครู่ ด้วยประหลาดใจที่เขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง แต่เธอก็รีบยื่นบัตรตัวเองให้และเอ่ยเสียงสูง “มะ ..ไม่ต้องค่ะใช้บัตรดิฉันค่ะ”
เจ้าหน้าที่เงยหน้ามอง ก่อนจะทำหน้าย่นเล็กน้อย
“รูดไปแล้วค่ะคุณแม่ ..” เสียงสลิปดังอยู่เพียงครู่ ก่อนจะถูกฉีกแล้วยื่นให้ให้ อคิณ “เซ็นชื่อด้วยค่ะคุณพ่อ”
“ครับ”
ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกรุ่มกริ่มอย่างพึงพอใจ
“ไม่ใช่ค่ะ คนนี้เขาไม่ใช่พ่อ”
จะไปกันใหญ่แล้ว! เขามีสิทธิ์อะไรมาโมเมแบบนี้กัน
“นี่คุณอย่าเสียงดังซิ เดี๋ยวผมจัดการตรงนี้เสร็จแล้วจะได้พาลูกของเรากลับบ้านกัน”
ลูกของเรา! เขาพูดอะไร
เจ้าหน้าที่เหมือนไม่ใส่ใจทั้งคู่ต่อไป พอคิวเรียกใหม่มายืนรอ ทำให้ เมษา ต้องผละออกห่างจากตรงนั้น และหันมามองหน้าชายหนุ่มที่เดินตามเธอมาไม่ยอมห่าง
“ขอเลขบัญชีค่ะ เมย์จะโอนเงินคืนให้”
คิ้วหนาของ อคิณ ย่นเข้าหากันอย่างไม่พอใจ
“เรื่องเล็กน้อยน่า แค่จ่ายค่าฉีดวัคซีนให้ลูก”
“คุณอคิณ เมย์บอกแล้วไงว่ามังกรไม่ใช่ลูกคุณ อ๊ะ..” เมษา หันมาบอกเขาเสียงสูง นั่นทำให้ร่างหนาเกือบจะชนเข้ากับร่างเล็กของเธอ จนหญิงสาวเอนถลาทว่ามือหนาของชายหนุ่มคว้าเอวคอดของเธอไว้ก่อนที่ร่างของเธอจะล้ม
ความนุ่มนิ่มในอ้อมแขนทำให้ อคิณ ชะงักอยู่เพียงครู่
“เมย์ เสร็จแล้วเหรอ?”
เสียงนุ่มหูของ ทวี ที่ดังอยู่ด้านหลัง ทำให้ เมษา รีบผละห่างจากร่างหนาทันที ความขุ่นมัวปรากฎชัดในดวงตาคู่สีนิลของ อคิณ เมื่อเหลือบไปมองคนที่เข้ามาขัดจังหวะ
“เสร็จแล้วค่ะพี่ทวี”
ทวี ชะงักเล็กน้อย เมื่อเห็นหน้าของ ทายาทคนโตของราชวัตรยืนอยู่ไม่ห่าง แม้จะเคยเห็นอคิณปรากฏตามสื่อต่างอยู่บ้างๆ ทว่าเมื่อได้มาเจอตัวจริงจังๆนั้น ก็ทำให้เขาถึงกับตะลึงไปชั่วครู่ ด้วยไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเหมือน หนูมังกร ยังกับแกะ
ที่ผ่านญาติผู้น้องของเขาบ่ายเบี่ยงมาตลอด แม้แต่สูติบัตรใบเกิดก็เว้นว่างชื่อของ บิดาผู้ให้กำเนิด เด็กชายมังกร สกุลรัตน์ ทว่าตอนนี้ดีเอ็นเอ และทุกอย่างมันปรากฏชัดยิ่งกว่าสิ่งใด
“ให้ผมอุ้มลูกผมเองดีกว่า”
อคิณ ปราดไปใกล้และช้อนตัวเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขน ขณะที่ ทวี ได้แต่ยินนิ่งด้วยไม่รู้ว่าต้องปฎิเสธอย่างไร นั่นทำให้ เมษา ปรี่มาปรามอย่างไม่พอใจ
“อย่าแตะต้องลูกเมย์นะ!”
“ชู่ว์!!” ชายหนุ่มจุ๊ปากปราม “เบาๆหน่อยเมย์ เดี๋ยวลูกตื่น มีอะไรก็ค่อยคุยกัน เห็นมั้ยหลับปุ๋ยเลย”
“มะ ไม่..เมย์บอกให้ปล่อย เมย์จะพาลูกกลับบ้าน”
น้ำเสียงของเธอไหวระริก ไม่อยากให้เขาสัมผัสร่างของแก้วตาดวงใจของตัวเองแม้เพียงนิด ด้วยรู้ว่าคนตระกูลราชวัตรนั้น หากอยากจะได้อะไรต้องได้ เธอไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหนกันแน่!
“ฉันจะพากลับเอง ไปรถฉัน”
อคิณ เอ่ยบอกเสียงราบเรียบ ทว่าแววตาที่มองมายัง ทวี นั้นก็เย็นชาดั่งฉาบไว้ด้วยน้ำแข็ง ทำให้อีกฝ่ายชะงักเท้าเล็กน้อย แม้ตอนนี้คนในโรงพยาบาลจะหันมามอง ทว่าหน้าตาของ อคิณ ที่เหมือน เจ้าหนูมังกร ยังกะย่อส่วนนั้น ก็ทำให้ทุกคนไม่ใส่ใจต่อ
“ผมเป็นคนพาเมย์ กับมังกรมาโรงพยาบาลเอง ให้ผมพากลับก็ได้ครับ พวกเราไม่อยากรบกวนคุณคิณ”
กระนั้นเขาก็เอ่ยบอกอย่างสุภาพ
แต่ อคิณ ไม่ใส่ใจเขาคว้ามือของเมษาที่จับถุงยาและดึงให้เดินตามออกมาด้วยกัน ส่วนมืออีกข้างโอบเด็กชายไว้แน่น แล้วหันมาบอกทวี เสียงเข้ม
“ไม่เป็นไรครับนี่ลูกเมียผม ....ผมจะไปส่งเอง”
**************
- ผู้เขียน
