สองอาทิตย์ต่อมา
11.23 AM.
"มึงดูงานที่กูแก้ไปยัง"
(กำลังดูอยู่ กูว่าแปลกๆไหมอ่ะทำไมค่ามีนมันได้แค่นี้)
"มึงลองทวนดูอีกทีแล้วค่อยส่งให้หัวหน้ากลุ่ม"
(ให้กูทวนเนี้ยนะ เอาจริงหรอตะวันเพื่อนรัก?)
ฉันถอนหายใจใส่ปลายสายที่กำลังพูดไม่รู้เรื่องขั้นสิบอย่างเอือมระอา
"กูหมายถึงว่าให้อ.รามมึงช่วยดูหน่อย มึงก็น่าจะทำบ่อยนิ"
(เออ กูลืมๆเออๆเดี๋ยวให้ผัวแก่ดูให้)
"จ้า ขอบใจ"
ฉันวางสายจากอีรักและทิ้งโทรศัพท์ลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้าก่อนทิ้งตัวนอนตามหลังจากที่นั่งหลังขดหลังแข็งทำงานมาแต่เช้าจนเผลอหลับไปรู้ตัวอีกทีตอนได้ยินเสียงเปิดประตูพร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามา พี่จอนนี่ยิ้มกว้างพร้อมยกถุงที่บรรจุกล่องอาหารขึ้นสูง
"คิดถึงปะป๊าไหมคะเด็กดี"
"คิดถึงข้าวมากกว่า"
ฉันพลิกตัวนอนตะแคงมองพี่จอนที่กำลังหัวเราะขำและเดินเอาถุงไปแกะเอากล่องข้าวออกมา อ่อ ที่นี่ห้องฉันนะแต่ที่เห็นเขาเดินเข้าออกและทำนั้นนี่
