"เอาแต่จ้องโทรศัพท์อยู่นั้นมึงก็โทรๆไปเลยสิวะ"
ฉันเหลือบมองที่รักที่กำลังเลิกคิ้วมองฉันอยู่ด้วยสายตาหงุดหงิดทั้งที่จริงๆวันนี้มันควรจะอารมณ์ดีที่ได้ไปกินข้าวกับครอบครัวอ.รามแต่ฉันดันทำให้อารมณ์มันเสียตาม
"มึงกูไม่อยากทำตัวเป็นเด็กๆที่จะโทรหาเขาเพียงเพราะเขาทำงาน"
"หรอ ไม่ใช่มึงป๊อดหรอทั้งๆที่ชอบเขาขนาดนั้น"
"อีรัก"
"ก็เขาไม่ตอบไลน์ไม่โทรหามึงมึงก็โทรหาเขาบ้างสิวะ" ที่รักเม้มปากขมวดคิ้วมองฉัน "จริงๆพี่จอนดีมากนะมึงตามง้อตามจีบมึงพร้อมๆกับกูที่ตามอ.รามเลยนี่"
"ให้ตาย จริงๆกูก็รู้แหละว่าเขาน่ะดีแต่กูยังไม่มั่นใจนี่"
"ไม่มั่นใจในเขารึตัวเอง?"
"ตัวเองสิ"
"งี้มึงก็ต้องรีบหาคำตอบเลยตะวัน ยิ่งมึงเป็นห่วงเป็นใยเขาแบบนี้มันก็แน่อยู่แล้วไหมว่ามึงอ่ะรักเขา!"
ฉันมองที่รักขณะที่มันก็ถลึงตามองฉัน
"เชื่อความรู้สึกตัวเองแล้วก็ทำมันอย่างที่กูทำนั้นแหละ ต่อให้เป็นหมาแต่ใครบ้างวะจะไม่เป็นหมาในทุกคว
