พรึ่บ
"เลิกร้องพี่ไม่ทำแล้ว"
ฉันขยับหนีทันทีตอนที่อ.รามเอาผ้าห่มมาคลุมตัวฉันไว้หลังจากที่เขารู้ว่าฉันร้องไห้เสียงดังไม่หยุด ฉันซบใบหน้ากอดหมอนไว้แน่นขณะที่ร่างสูงคงนั่งอยู่กับที่บนเตียงของฉัน
"ไม่ทำแล้วไงรัก"
"อึ่ก..ออกไปเลย"
"คุยกันก่อน"
"คุยบ้าอะไรอีกล่ะ"
ไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ ฉันขยับผ้ามาห่มตัวเองไว้ดีๆและถูใบหน้าไปกับหมอนก่อนหลือบมองอ.รามที่กำลังนั่งจับปากตัวเองที่ปลายเตียง เขาหันมามองฉันขณะที่ฉันก็เม้มปากมองเขาทั้งน้ำตา
"เป็นอะไร?"
เอ้า..คือกูไหมต้องถาม?? ฉันขมวดคิ้วและมองอ.รามด้วยความไม่เข้าใจ
"รักไหมที่ต้องถามว่าอาจารย์เป็นอะไร?"
"ผมสบายดีขอบคุณ" กวนตีน ฉันกรอกตาใส่ทันที "คืนนั้นไปทำงานทำไมทั้งๆที่เจ็บเอวขนาดนั้น?"
"คนเราก็ต้องทำมาหากิน"
"พ่อแม่ไม่มีรึไงทำไมไม่ไปขอ"
"ไม่มี"
อ.รามเลิกคิ้วมองฉันขณะที่ฉันก็เม้มปากมองเขาด้วยสายตานิ่งเรียบ
"พ่อกับแม่ไปไหน?"
"แม่ตายพ่อแต่ง
