(ที่รัก)
8.11 PM.
เอี๊ยด
"มันจะดีหรอคะพี่ถ้ารักจะเข้าไปด้วย"
อ.รามหันมามองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยในทันทีที่ฉันถามไปแบบนั้นก่อนเขาจะปลดเข็มขัดนิรภัยและยกยิ้มให้
"มีอะไรไม่ดี?"
"ก็ลูกๆของพี่ไง รักกลัวพวกเขาจะรับไม่ได้คือมันกระทันหันไป"
"รับได้ลูกพี่เข้าใจง่ายจะตาย"
อะไรทำให้เขามั่นใจขนาดนั้นวะเนี้ย ฉันถอนหายใจมองบ้านตรงหน้าซึ่งเป็นบ้านเดี่ยวชั้นเดียวไม่เล็กไม่ใหญ่แต่คงจะเน้นสนามหญ้าหน้าบ้านและที่จอดรถเอง สงสัยอ.รามคงจะอยู่คนเดียวกับลูกเขาอ่ะ..คือฉันยังช็อกไม่หายเรื่องที่เขามีลูกเลยนะแล้วเนี้ยจู่ๆจะพาฉันมาแนะนำกับลูกตัวเอง
เตรียมตัวไม่ทันทำใจไม่ได้จริงๆ
"ลงเถอะ"
ฉันพยักหน้าและขยับเปิดประตูลงจากรถมองบริเวณบ้านของอ.ราม
โฮ่งๆๆๆ
ดวงตาฉันเบิกกว้างมองหมาพันธ์ไซบีเรียฮัลกี้สองตัวที่กำลังเกาะขอบรั้วที่ฝั่งซ้ายมือเห่าอยู่ด้วยความตกใจ
"ไทเกอร์ทิงเกอร์เงียบ!"
ฉันมองอ.รามที่กำลั
