“เมียไอ้รุตย์ที่ขาวๆ … ตาคม ผมยาว หน้าตาสวยมากครับ… ผมจำได้ว่าวันนั้นผู้พันยังสะกิดถามผมว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครมาจากไหน… ”
จอห์นช่วยทบทวนความทรงจำของผู้เป็นนาย
“อ๋อ… นึกออกแล้ว ผิวขาว ตาคมและนมใหญ่มากใช่ไหมวะ… ”
ผู้พันยังจำได้ไม่ลืม
“ใช่เลยครับนาย… นั่นแหละแพร ตอนนี้แพรกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากเพราะกำลังเป็นแม่ลูกอ่อน… ถ้าไอ้รุตย์ตกงาน แพรกับลูกต้องแย่แน่ๆ ทุกวันแพรอยู่ได้ก็ด้วยเงินเดือนจากอาชีพยามของไอ้รุตย์คนเดียว… ”
จอห์นบอกทุกอย่างไปตามความจริง
“ถ้าอยากให้กูช่วยรับไอ้รุตย์กลับเข้าทำงาน… งั้นพรุ่งนี้บอกให้เมียมันมาหากู… ให้แพรมาคุยกับกูด้วยตัวเอง… ”
คำพูดที่ได้ยิน ทำเอาจอห์นตกใจ
“ได้ครับนาย… พรุ่งนี้นายจะเข้าออฟฟิศตอนไหนครับ… ”
จอห์นถามเพื่อจะได้นัดเวลากับแพร
“ตอนเที่ยง… ”
ผู้พันตอบพลางยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม
“ครับนาย… ”
จอห์นพยักหน้ารับคำแล้วเดินออกมาจากห้อง วาบหนึ่งในความค
