ย้อนอดีตมาพลิกชะตามารดาตัวประกอบ

บทที่ 4 แผนล้มเหลว

“อะ...อ้าวท่านป้าเขื่อเจี้ย ท่านง่วงนอนรึ” ฟู่อินเหยาเห็นสภาพสาวใช้โอหังของท่านย่าแล้วก็นึกขำนัก

เก่งกับข้ามันเร็วไปสิบปี

“คะ...คุณหนูใหญ่!!” เขื่อเจี้ยสะบัดเสื้อผ้าที่เปื้อนด้วยยา แล้วก็พ่นยาที่เผลอเข้าไปในปากบ้างเล็กน้อย ในขณะเดียวกันก็หันมาตวาดคุณหนูใหญ่

“ข้าเปล่านะ ท่านก็เห็นว่าข้ายืนอยู่หน้าท่าน” พูดเช่นนั้นปี้ถังก็ถอยหลังไปหลายก้าวจะได้ไม่ถูกสงสัย แต่คนอย่างเขื่อเจี้ยหรือจะโทษตัวเอง นางต้องโทษคนอื่นก่อนเสมอ เมื่อลุกขึ้นได้ก็หันมาหาเรื่องปี้ถังทันที

ปี้ถังที่ถือถ้วยโจ๊กร้อน ๆ อยู่จึงยกขึ้นบังใบหน้าฝ่ามือของท่านป้าเขื่อเจี้ยจึงปัดเข้าที่ถ้วยโจ๊กร้อน ๆ เข้า ทั้งถ้วยกระทบกันจนตกพื้นไม่พอ โจ๊กร้อน ๆ นั้นก็กระเซ็นโดนท่านป้าเขื่อเจี้ยจนกระโดดเหยงเพราะโดนลวก

“อ้าย...ร้อน ๆ ” เขื่อเจี้ยไม่คิดว่าตนเองจะพลาดท่าให้กับเด็กวัยห้าหนาวทั้งสอง อีกคนก็เป็นคุณหนูใหญ่ อีกคนก็แค่เด็กรับใช้ในเรือน

“ท่านป้าเขื่อเจี้ย เป็นอะไรหรือไม่ เช่นนั้นเอาน้ำล้างหน่อยเถอะจะได้คลายร้อน” ฟู่อินเหยาเห็นถังน้ำใกล้ ๆ ที่ปี้ถังน่าจะนำมาเช็ดตัวให้นางกับแม่ จึงใช้แรงที่มียกขึ้นแล้วสาดเข้าไปที่ร่างของท่านป้าเขื่อเจี้ย

ซ่า!!!

เสียงน้ำในถังไม้รดไปทั้งร่างของป้าเขื่อเจี้ย จนร่างกายเปียกมอล่อกมอแล่ก แล้วก็สร้างความขบขันให้ปี้ถังจนนางเก็บกลั้นเอาไว้ไม่อยู่

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เมื่อปี้ถังหัวเราะออกมาสุดเสียง ฟู่อินเหยาหรือจะเก็บอาการเอาไว้ได้ นางก็หัวเราะเช่นเดียวกัน มีเพียงป้าเขื่อเจี้ยที่ทำหน้าราวกับแค้นนางมาสิบชาติส่งมาหนึ่งสาย จากนั้นก็หุนหันลุกขึ้นแล้วก็เดินจากไปโดยที่แผนการของท่านย่าล้มเหลวไม่เป็นท่า

ไป๋เฟิ่นโยว่ที่ลุกไม่ไหว เห็นการกระทำทุกอย่างของลูกสาวกับปี้ถังนึกหนักใจ ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้แม่สามีจะมาไม้ไหนอีก กว่าจะถึงวันที่สามีของนางกลับมา นางคงต้องโดนระรานไม่น้อย

เมื่อป้าเขื่อเจี้ยกลับไปแล้ว ปี้ถังก็ไปหยิบผ้ากับไม้กวาดมาจัดการเช็ดถูให้สะอาด แล้วก็ไปตักโจ๊กที่ยังมีอยู่ในกระทะมาให้นายหญิงกับคุณหนูใหญ่ได้กินกันเสียก่อน ส่วนนางก็กลับไปเอาถ้วยเทยาที่ได้ที่แล้วมาให้นายหญิงและคุณหนูดื่ม นับว่าโชคดีที่ตัวยาของทั้งคุณหนูและนายหญิงเป็นตำรับเดียวกัน จึงไม่ต้องต้มหลายหม้อ

เมื่อถ้วยยาที่มีกลิ่นขมลอยโชยเตะเข้าจมูก ฟู่อินเหยาที่กำลังตักโจ๊กเป่าให้มารดาได้กินรองท้องก็ถึงกับบีบจมูก เมื่อหันไปเห็นสีของมันแล้วก็รู้สึกไม่เจริญอาหารขึ้นมาเสียดื้อ ๆ

“ปี้ถังนี่ข้าต้องกินด้วยรึ” ฟู่อินเหยาอยากลาตายเมื่อเห็นยาขมเช่นนี้ สาบานว่าอยู่ในยุคโบราณนี้นางจะไม่ทำให้ตัวเองป่วยเด็ดขาด

“ใช่เจ้าคะ”

ไป๋เฟิ่นโยว่เห็นสีหน้าบุตรสาวแล้วก็อมยิ้ม จากเดิมที่เห็นลูกสาวเปลี่ยนไปก็นึกประหลาดใจอยู่แล้ว แต่มีหนึ่งสิ่งที่ยังไม่เปลี่ยนไปคืออาการกินยายากของนาง จนนางต้องเก็บเอาน้ำตาลดอกกุ้ยฮัวเอาไว้ใช้ตอนให้ลูกสาวดื่มยา

“ปี้ถังเอาน้ำตาลกุ้ยฮัวมาสองก้อนเถิด”

แค่ได้ยินว่าน้ำตาลดอกกุ้ยฮัว ดวงตาของฟู่อินเหยาก็เปล่งประกายราวกับมีทางออกของชีวิตอันแสนอาภัพของนางแล้ว

หลังจากป้อนโจ๊กมารดาเสร็จ ฟู่อินเหยาก็ยกถ้วยยาให้มารดาดื่มทันที ส่วนตัวเองรอน้ำตาดอกกุ้ยฮัวเท่านั้นถึงจะกิน

ปี้ถังหยิบจานดินเผาเล็ก ๆ มาให้ในนั้นมีน้ำตาลสีอำพันอยู่สองก้อน นางจึงยกถ้วยยาดื่มทีเดียวหมดถ้วยแล้วคว้าน้ำตาลกุ้ยฮัวอมทันที

ใบหน้าของนางที่เบ้จากกลืนยาขมทำให้ปี้ถังอมยิ้มปิดปาก

“หึ...เจ้ายิ้มอะไร” ฟู่อินเหยานึกไม่ชอบใจปี้ถังเสียแล้ว คิดว่านางอยากกินยาขมพวกนี้หรือไง มันขมจะตายไป

“คุณหนูไม่ว่ากี่ครั้งที่ต้องกินยาก็เป็นอย่างนี้ทุกที”

“หรือเจ้าไม่ขมกันเล่า”

“ขมแต่อดทนเจ้าค่ะ”

ใช่ถึงขมก็อดทน ยุคนี้ไม่มียาเม็ดให้กินสักหน่อยถึงจะได้ไม่ขม นางล่ะนับถือคนที่ทนได้จริง ๆ อย่างท่านแม่ไม่ได้มีอาการอะไรนัก

“ปี้ถังเจ้าทำงานเหนื่อยแล้วไปกินข้าวเสียเถิด ข้ากับท่านแม่จะพักกันแล้ว ปิดประตูหน้าเรือนไม่ต้องต้อนรับคนแล้ว” นางกำชับเพราะกลัวว่าท่านย่าจะมาหาเรื่องอีก วันนี้นางเหนื่อยแล้ว หากเป็นพรุ่งนี้นางคงมีแรงต่อกรได้สักหน่อย

“เจ้าค่ะ” ปี้ถังรับคำแล้วก็ไปจัดการปิดเรือนลงกลอนให้แน่น จากนั้นก็ไปดับไฟในครัวให้เรียบร้อย ก่อนจะกินโจ๊กที่เหลือจากนายหญิงและคุณหนู

เรือนฮูหยินผู้เฒ่าฟู่ หลังจากเขื่อเจี้ยกลับไปรายงานถ้วยชาและจานใส่ขนมก็ถูร่อนลงพื้นจนแตกกระจายระบายโทสะของผู้เป็นนาย เหล่าบ่าวไพร่ต่างสะดุ้งทั้งก้มหน้านิ่งไม่กล้าพูดสิ่งใดออกมาเพื่อให้เจ้าของจวนรำคาญใจ

“อวดดีจริง ๆ หลานข้าผู้นี้ ถึงกับทำแผนการของข้าพังไม่เป็นท่า” จิววั่งซูไม่คิดว่าแผนการที่จะให้นางท้องบุตรไม่ได้จะล้มเหลวเพียงนี้ นางมีเวลาอีกไม่มากแล้วก่อนที่บุตรชายคนโตจะกลับมา

ต่อให้บุตรชายของนางจะไม่ได้ไยดีสตรีใดในจวนสักคนเดียว แต่หากนางกล่อมดี ๆ ฮันซู่จิ่นก็อาจจะได้ขึ้นมาเป็นฮูหยินใหญ่ เมื่อนั้นการเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างตระกูลก็จะง่ายขึ้น ทั้งตระกูลฟู่มีอำนาจทางการทหาร ได้กำลังสนับสนุนจากอำนาจของเสนาบดีเหลียง รวมกันแล้วก็จะเป็นตระกูลอันดับหนึ่งที่มีคนกริ่งเกรงไม่ใช่น้อย

ไม่ได้การพรุ่งนี้นางต้องไปจัดการด้วยตัวเอง!

“เตรียมกระเพาะปลาเอาไว้พรุ่งนี้ ใส่ยาลงไปข้าจะให้นางชูคอต่อไปอีกไม่ได้ นางต้องโดนปลดอย่างน้อย ๆ ก็เป็นอนุหรือไม่ก็ออกจากจวนไปก็ยิ่งดี” จิววั่งซูเดิมก็ไม่ชอบตระกูลไป๋นัก เพียงแต่มีสัญญาแต่งงาน ลูกชายของนางแทนที่จะได้แต่งกับท่านหญิงที่ส่งเสริมอำนาจให้มากกว่านี้ กลับต้องแต่งให้ตระกูลชนชั้นกลางขุนนางปลายแถว

ไป๋เฟิ่นโยว่ขัดขวางอำนาจวาสนาของลูกชายนาง นางต้องกำจัดทิ้งเสีย

เขื่อเจี้ยรับคำก่อนจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็เข้าไปกำชับห้องครัว โดยไม่รู้ว่าฟู่หลิงหยวนนั้นแอบฟังพวกผู้ใหญ่คุยกัน

นางทำให้พี่สาวอย่างฟู่อินเหยาต้องเจ็บตัว เดิมก็กลัวจะถูกทำโทษ จนพี่ชายเหลียงจื่อเพ่ยเข้ามา ทุกอย่างเขารับผิดแทนนาง แต่นางรู้ดีว่าพี่ฟู่อินเหยารู้ว่าเรื่องราวทั้งหมดนั้นเป็นเพราะท่านแม่ของนางสั่ง เดิมนางไม่อยากทำแต่ขัดไม่ได้ ภายในใจของเด็กน้อยรู้สึกผิดจึงเข้ามาดูเหตุการณ์ แต่เมื่อรู้ว่าท่านย่ากำลังจะทำบางอย่างนางก็รีบวิ่งออกไปจากเรือนท่านย่า เป้าหมายคือเรือนของพี่ใหญ่

ข้าต้องไปเตือนพี่ใหญ่!

กลางดึกแล้วแต่ทว่าประตูเรือนด้านนอกได้ยินเสียงเคาะประตูจนปี้ถังรำคาญ จึงเดินออกไปดูว่าผู้ใดกันที่มารบกวนการพักผ่อนของนายหญิงและคุณหนูใหญ่

เมื่อนางดูช่องที่ส่องด้านนอกพบว่าเป็นคุณหนูรองที่มายืนเคาะที่หน้าประตูจึงถามออกไป

“คุณหนูรองมาทำอันใดเจ้าคะ” ปี้ถังไม่ไว้ใจ นางระแคะระคายมาบ้างแล้วว่าคุณหนูรองมีส่วนเกี่ยวข้องที่ทำให้คุณหนูใหญ่ได้รับบาดเจ็บ แต่กลับไม่ถูกสอบสวน ทั้งทำให้ฮูหยินใหญ่ต้องโดนลงโทษอย่างไร้ความเป็นธรรม

“ปี้ถังข้าต้องการพบพี่ใหญ่” ฟู่หลิงหยวนยืนหอบหายใจ นางวิ่งมาตั้งไกล เพื่อจะมาบอกข่าวแต่ประตูจวนของฮูหยินใหญ่ปิดเสียแล้ว

“คุณหนูใหญ่กับนายหญิงหลับไปแล้วเจ้าค่ะ”

“ปลุกเร็วข้ามีข่าวท่านย่าจะมาบอก”

ปี้ถังลังเลใจ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี แต่เรื่องนายหญิงผู้เฒ่าก็สำคัญเช่นกัน และไม่รู้ว่าคุณหนูรองไปรู้อะไรมา

แต่ขณะที่นางกำลังตัดสินใจอยู่นั้น ด้านหลังคุณหนูใหญ่ก็เดินมาคงจะได้ยินเสียงที่นางคุยกับคุณหนูรองกระมัง

“ปี้ถังมีอะไร”

“คุณหนูรองมาหาท่านบอกว่ามีเรื่องด่วนเจ้าค่ะ”

ฟู่อินเหยาหรี่ตามองใช้สมองคิดพิจารณา ในเรื่องตอนเด็กน้องสาวของนางยังไม่มีเรื่องหมางใจกับนาง ไม่แน่ว่าที่นางพูดอาจจะมีความจริงอยู่ เช่นนั้นนางก็รับฟังเถิด

“เปิดประตูให้นางเข้ามา” ฟู่อินเหยาอยากจะรู้ว่านางมีเรื่องอันใด แค่ฟังนางก็พอที่เหลือค่อยตัดสินใจว่าจะเชื่อดีหรือไม่

“พรุ่งนี้ท่านย่าจะมาที่เรือนท่าน เอากระเพาะปลาที่ใส่บางอย่างมา ท่านอย่ากินนะเจ้าคะ” ฟู่หลิงหยวนรู้สึกผิดที่ทำให้พี่สาวบาดเจ็บจึงเอาเรื่องนี้มาบอก

ฟู่อินเหยาได้ฟังแล้วก็รู้สึกสนใจ นางเอกอย่างไรก็เป็นนางเอกสินะ แสนดีขนาดนี้ไม่น่าเล่าโดนนางร้ายอย่างข้าจัดการเสียอยู่หมัด

เอาเถอะในเมื่อเกิดมาชาตินี้ไม่คิดเอาชนะนางอยู่แล้ว ก็จะเชื่อนางสักครั้ง

“กระเพาะปลาหรือน่าสนใจ” ฟู่อินเหยาทำกระเพาะปลาเป็นเช่นเดียวกัน แต่ไม่รู้ว่าในครัวของท่านแม่มีของพวกนี้หรือไม่

“เจ้าค่ะ ท่านย่าโมโหที่ไม่สามารถนำยามาให้ฮูหยินใหญ่ดื่ม จึงหาทางอื่นท่านต้องระวังตัวนะเจ้าคะ ข้าไปก่อน” ฟู่หลิงหยวนรีบวิ่งออกไปก่อนที่จะมีคนเห็นว่านางแอบมาที่เรือนของพี่ใหญ่

ฟู่อินเหยากดยิ้มมุมปาก แล้วก็ชวนปี้ถังเข้าไปในครัว ในเมื่อต้องการจัดการท่านแม่ของนางเพียงนี้ นางไม่จัดการกลับเห็นทีจะไม่ได้การ

‘มาเถอะ...ข้าจะสั่งสอนให้ท่านรู้ว่านางร้ายเช่นข้า ร้ายได้มากกว่าที่ท่านคาดคิด’