ย้อนอดีตมาพลิกชะตามารดาตัวประกอบ

บทที่ 2 มารดาตัวประกอบต้องไม่ตาย

เด็กน้อยวัยห้าหนาวอย่างฟู่อินเหยาอยู่ในชุดสีลูกท้อวิ่งหน้าตั้งไปยังศาลบรรพชน ที่สำหรับเอาไว้ลงโทษคนที่ทำให้ตระกูลเสื่อมเสียและผิดกฎตระกูล

ด้วยความที่ร่างกายของเด็กน้อยเสียเลือดไปจากการโดนกระแทกโขดหิน จากแรงผลักของฟู่หลิงหยวน น้องสาวกำเนิดจากอนุฮัน หรือฮันซู่จิ่น อนุที่บิดาของนางเลือกให้เป็นผู้มีอำนาจรองจากมารดาของนาง และนั่นคือชนวนของความโลภโมโทสันของสตรีในยุคนี้ ที่ต้องการช่วงชิงความเป็นใหญ่ ทำให้ฮันซู่จิ่นหาทางทำร้ายฟู่อินเหยา โดยยืมมือนางเอกวัยสามหนาวที่ยังไร้เดียงสามาเป็นชนวน

แต่ใครจะคาดว่าเรื่องนี้ผิดแผน เหลียงจื่อเพ่ย พระเอกของเรื่องในวัยสิบหนาวมาเห็นว่านางคล้ายรังแก ฟู่หลิงหยวน นางเอกของเรื่อง แท้ที่จริงนั้นไม่ใช่สักนิด

ความใจร้อนของพระเอกอย่างเหลียงจื่อเพ่ย ทำให้เขาผลักนางจนหัวกระแทกโขดหินอย่างหนักจนนางสลบ แล้วไม่จบเพียงเท่านั้นระหว่างที่นางสลบไป ท่านแม่ของนางมาเอาเรื่องกับท่านเสนาบดีเหลียง ทำให้เหลียงจื่อเพ่ยโดนตี และนั่นทำให้ท่านย่าของนางเดือดดาลถึงขั้นลงไม้ลงมือกับท่านแม่ ที่เป็นถึงฮูหยินใหญ่ยามท่านพ่อมิได้อยู่ที่จวนเนื่องจากออกรบติดต่อกันมาสามปีแล้ว

เหตุผลของท่านย่าที่ถึงกับลงมือ เพราะเหลียงจื่อเพ่ยนั้นมีศักดิ์เป็นหลานห่าง ๆ ของท่านย่า จิววั่งซู เนื่องจากพระเอกในเรื่องนี้ มีมารดาเป็นญาติของท่านย่านั่นเอง และหมายใจอยากให้สองตระกูลเชื่อมสัมพันธ์แต่งงานกันในอนาคต และท่านแม่สร้างความบาดหมางใหญ่เอาไว้ ทำให้ตระกูลเสนาบดีเหลียงและตระกูลฟู่ซึ่งเป็นตระกูลแม่ทัพผิดใจกัน

ยามนี้ไร้ท่านพ่อคอยปกป้องไม่พอ ท่านย่ายังลำเอียงเข้าข้างคนผิด นางเป็นถึงลูกสาวของท่านแม่ นางจะปล่อยเรื่องนี้เอาไว้ไม่ได้ จะต้องช่วยท่านแม่ถึงที่สุด

ขาสั้นป้อมนี้ถึงแม้อยากจะวิ่งให้เร็วให้ได้ดั่งใจ แต่นางก็ทำไม่ได้ ตระกูลฟู่ช่างกว้างใหญ่ ศาลบรรพชนอยู่ด้านหลังตระกูล ห่างจากจวนของนางเกือบหนึ่งลี้ เพราะที่ดินที่ตั้งตระกูลเป็นบรรดาศักดิ์ที่รับสืบทอดรุ่นสู่รุ่น จนตอนนี้ไม่มีใครกล้าดูแคลนตระกูลฟู่สักคนเดียว

ถึงกระนั้น การลงโทษและสถานที่จะต้องเก็บงำเป็นความลับไม่ยอมให้แพร่งพราย จึงได้มาลงโทษอยู่ไกลถึงด้านหลัง นางวิ่งจนหอบแล้วก็ยังไม่ถึง

“ปี้ถัง อีกไกลหรือไม่ ข้าจะตายแล้ว” ฟู่อินเหยาหยุดพักแล้วก็ใช้สองมือเท้ากับเข่าตัวเองทั้งหอบหายใจ แต่เมื่อก้มหน้าคล้ายจะหน้ามืดเป็นลมจำต้องเงยขึ้นก่อน

“ผ่านอีกสามเรือนก็ถึงแล้วเจ้าค่ะ”

ฮะ...สามเรือน

ฟู่อินเหยานึกอยากกลับไปตายแล้วไม่ต้องเกิด หากเกิดมาอาภัพเป็นลูกสาวที่มารดาเป็นตัวประกอบ แล้วในอนาคตตัวเองมีจุดจบอย่างอนาถขนาดนี้

“ไป...ข้าจะไปช่วยท่านแม่” เมื่อชะตาชีวิตลิขิตให้นางมาอยู่ที่นี่ นางก็ต้องสู้เพื่อเปลี่ยนชีวิตท่านแม่ไม่ให้ตาย และออกจากตระกูลเน่า ๆ นี้ไปเสีย นางจะพาท่านแม่ไปอยู่เยี่ยงเศรษฐีมีกินมีใช้ไม่หมดทั้งชาติเชียวล่ะ

ลมที่พัดกระแทกหน้า สร้างความสั่นระริกให้กับเด็กวัยห้าหนาวนัก คาดว่านี่คงเป็นช่วงต้นฤดูหนาวกระมังถึงได้เริ่มเย็นนัก เมื่อเห็นสีใบไม้ในจวนที่เริ่มเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีส้มแล้ว อีกไม่นานก็คงจะร่วงโรยเพื่อยืนต้นเอาไว้ในช่วงฤดูหนาวสินะ

ต้นไม้ที่ปรับตัวได้ยังมีโอกาสได้รอดชีวิต ดังนั้นชีวิตมารดาของนาง ต้องไม่มีจุดจบเช่นในนิยาย

เสียงตึกตักจากเด็กน้องสองคนที่วิ่งมาพร้อมกัน ไม่อาจกลบเสียงหวายที่ฟาดลงหลังนายหญิงของจวนได้

“ฮึก...ท่านแม่...” ฟู่อินเหยายืนอยู่หน้าประตูศาลบรรพชน ได้ยินเสียงหวายที่ฟาดลงหลังก็ถึงกับสะดุ้ง แม้จะเหนื่อยจนไร้เรี่ยวแรง แต่ทว่าขานางก็ยังมีแรงอยู่

ฟู่อินเหยาที่มีทักษะการต่อสู้อยู่บ้าง เนื่องจากเรียนวิชาป้องกันตัว นางหยิบก้อนหินมาให้เหมาะมือ จากนั้นก็ใช้เท้ากระโดดถีบประตูอย่างแรง

ปัง!!!

เสียงประตูที่เปิดออกฉับพลันหลังเสียงโครมครามนั้น ทำให้ผู้ที่กำลังโบยนายหญิงของจวนเงื้อไม้หวายขึ้นสูงแล้วค้างเติ่งด้วยความตกใจ จากนั้นไม่รู้ก้อนหินลอยมาจากที่ใดพุ่งตรงไปยังศีรษะคนที่ฟาดหวายลงอย่างเหมาะแหมง แต่สิ่งที่ฟู่อินเหยาคาดไม่ถึงคือหินก้อนนั้นกระเด็นไปทับเท้าท่านย่า

ร่างของคนที่ลงหวายท่านแม่สลบไปทันที แต่เสียงถัดมาเป็นท่านย่าของนางที่โหวกเหวกโวยวายเมื่อโดนลูกหลง

“โอ๊ย...ใครกัน!”

ฟู่อินเหยาไม่พูดไม่จา นางเดินไปพยุงท่านแม่ขึ้น จากนั้นก็ถามอาการท่านแม่

“ท่านแม่ข้ามาช่วยแล้ว”

ไป๋เฟิ่นโยว่ ลืมตาดูหน้าลูกสาวทั้งน้ำตา จากตอนแรกที่ลูกสาวไม่ฟื้น นางจะให้คนตามหมอมารักษา เพราะชีพจรเต้นอ่อนเหลือเกิน แต่ใครจะรู้ว่านางยังไม่ทันสั่งท่านแม่สามีก็มาลากตัวนางมาลงโทษเสียแล้ว

นางไม่มีโอกาสแม้แต่แก้ตัว ทั้งไม่มีโอกาสตามหมอมารักษา จนคิดจะกลั้นใจตายหากบุตรสาวเพียงคนเดียวของนางต้องมีอันเป็นไป

“เหยาเหยา...เจ้าไม่เป็นอันใดแล้วใช่หรือไม่” มือของไป๋เฟิ่นโยว่ยื่นมาลูบแก้มใส ๆ ของลูกรักแล้วนางก็สลบลงไป

“ท่านแม่!!!” ฟู่อินเหยาตกอกตกใจ นางจึงให้ปี้ถังรีบมาช่วยกันปลุกท่านแม่ หากให้นางยกท่านแม่ไปคนเดียวคงไม่ไหวเป็นแน่

“สามหาว ข้ากำลังสั่งสอนมารดาเจ้า เจ้ามาขัดขวางเช่นนี้ได้อย่างไร” จิววั่งซู ชี้หน้าหลานของตัวเองที่ไม่รู้จักกฎตระกูลเอาเสียเลย เห็นทีว่านางต้องสั่งสอนให้มากเสียหน่อย

หึ!

“แน่ใจรึเจ้าคะ ว่ากำลังสั่งสอนไม่ใช่ทรมานท่านแม่ของข้าให้ตาย แล้วยกอนุฮันขึ้นแทนที่ แผนการตื้นเขินของท่าน เด็กวัยห้าหนาวยังกระจ่าง นับประสาอะไรกับบิดาของข้า”

ฟู่อินเหยายกเอาบิดาที่นางเกือบจำหน้าไม่ได้แล้วด้วยซ้ำมาข่มขู่ผู้เป็นย่า เพราะเป็นความเกรงใจเดียวที่ท่านย่ามี และนั่นมันก็ได้ผลเกินคาด

นางจำได้ว่าอีกราวหนึ่งเดือนบิดาของนางได้รับพระราชโองการเร่งด่วนให้กลับเมืองหลวง และนี่คือทางออกจากปัญหาทั้งหมดของนิยายเรื่องนี้

‘ข้าไม่อยากเป็นนางร้ายที่กำพร้ามารดา!’

“นี่เจ้า!”

“อีกหนึ่งเดือนท่านพ่อจะกลับมา ถึงเวลานั้นค่อยตัดสินเถิด หากท่านแม่ผิดจริงท่านก็ยุยงให้ท่านพ่อเขียนหนังสือปลดภรรยาให้ท่านแม่ดีหรือไม่”

เอาสิ...ใครอยากอยู่ตระกูลฟู่นี่ก็เชิญ ข้าจะพาท่านแม่ไปอยู่ข้างนอก สินเดิมของตระกูลไป๋มิใช่น้อย แต่งออกมาแล้วกลับไปพึ่งพาตระกูลท่านยายก็กลัวท่านลุงท่านน้าจะดูแคลน แต่หากไปซื้อเรือนอยู่เองก็ดีไม่ใช่น้อย ข้าจะได้เป็นอิสระไม่ต้องแก่งแย่งกับผู้ใดอีก

“วาจาลื่นไหลไร้แก่นสาร” จิววั่งซูระแคะระคายเรื่องที่บุตรชายคนโตจะกลับตระกูลมาเล็กน้อย แต่ไม่คิดว่าหลานสาวคนโตของตระกูลก็ล่วงรู้เรื่องนี้ด้วย นี่เป็นเหตุผลที่นางต้องวางแผนใส่ไป๋เฟิ่นโยว่ เพื่ออนาคตของตระกูล

“ท่านหูตากว้างไกลยิ่งนัก ข้าคิดว่าไม่ใช่ว่าท่านก็รู้อยู่หรือถึงทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่” หรือให้ข้าพูดตรง ๆ ก็คือท่านเป็นคนใส่ใจเรื่องของทุกคนนั่นเอง เพียงแต่ท่านหารู้ไม่ว่าข้านะรู้จุดจบของเรื่องนี้ไปแล้ว

จิววั่งซูถึงกับถลึงตาใส่ นางเป็นถึงนายหญิงผู้เฒ่าฟู่ ยังไม่เคยมีผู้ใดโอหังกับนางเช่นนี้ ยามปกติหลานสาวผู้นี้ก็เชื่อฟังมาตลอด วันนี้เกิดอันใดเข้าสิง ถึงได้ตั้งตัวเป็นปรปักษ์กับนาง หรือว่าสตรีตระกูลไป๋น่ารังเกียจผู้นี้สั่งสอนให้ลูกอกตัญญูกันแน่

“อินเหยา...เจ้าหมายความว่าเช่นใด”

“เรื่องวางแผนกับอนุฮัน ใช้ชีวิตข้าเสี่ยงอันตราย หากข้าตายไปท่านก็คงไม่รู้สึกเสียใจเลยสินะ มิต้องเป่าหูท่านพ่อ เพียงแค่ท่านพูดคำเดียวให้ท่านพ่อยื่นหนังสือปลดภรรยา ข้ากับท่านแม่จะไม่อยู่ให้รกหูรกตา”

ฟู่อินเหยาพูดเพียงเท่านั้นก็ช่วยปี้ถังพยุงท่านแม่ขึ้น โดยมีสายตาสาวใช้เอาแต่มองไม่กล้าเข้ามาช่วยจนนางต้องพูดขึ้น

“นี่พวกเจ้า ยืนมองสิ่งใดกันยังไม่รีบมาช่วยกันอีก” ฟู่อินเหยาอยากจะเท้าเอววีนนัก มือป้อม ๆ ของนางกำขึ้นพร้อมปะทะกับทุกคน แล้วเหล่าสาวใช้จึงได้สติเข้ามาพยุง

ไป๋เฟิ่นโยว่กระบอกตาร้อนผ่าว ถึงนางจะหลับตาอยู่ก็ได้ยินเสียงบุตรสาวทุกคำ รู้สึกว่าบุตรสาวของนางช่างกตัญญูนัก อย่างน้อยนางก็มีเหยาเหยาที่เข้าใจความลำบากใจของนาง แม้คิดเรื่องนี้มานานแต่ว่านางไม่เคยกล้าเอ่ยปากสักครั้ง หรือแท้ที่จริงลูกสาวของนางก็อึดอัดใจจะอยู่ตระกูลนี้เช่นเดียวกัน

ฟู่อินเหยาเดินตามหลังมารดา ทั้งหันไปมองอนุฮันกับเด็กสามหนาวที่มีศักดิ์เป็นน้องสาวร่วมบิดาด้วยความเคียดแค้น ใจหนึ่งก็อยากจัดการเสียเดี๋ยวนี้ แต่อีกใจหนึ่งก็ห้ามเอาไว้ นางต้องจัดการสั่งสอนทั้งตระกูลฟู่ถึงจะถูก

ร้ายดียังไงมารดาของนางก็เป็นถึงฮูหยิน ท่านย่าไม่ให้เกียรติยังพอทน อนุฮันผู้นั้นก็ควรต้องรู้มารยาท นี่กล้าใส่ร้ายท่านแม่ว่าหาเรื่องให้ตระกูลเหลียงบาดหมางกับตระกูลฟู่ ทำให้ตระกูลเสื่อมเสีย หาทางลงโทษให้ท่านแม่เกือบตายคาหวาย

นางไม่ยอม!

ข้านี่แหละจะปกป้องท่านแม่