หน้าห้องผ่าตัด
เวลาได้ล่วงเลยไปเกือบ 1 ชั่วโมงครึ่ง สายตาแห่งความหวังกับจิตใจที่มุ่งมั่นของผมยังคงเฝ้ามองที่หน้าประตูห้องผ่าตัดของชายคนที่ผมรักอย่างไม่ละสายตา ฝ่ามือยกสอดประสานกันอยู่ระหว่างอกที่ผมเฝ้าภาวนาและสวดวิงวอนให้คนรักของผมผ่านช่วงเวลาอันสำคัญนี้อย่างปลอดภัย
ผมพยายามควบคุมและสงบสติอารมณ์เพื่อไม่ให้แสดงถึงความอ่อนแอหรือร้อนรนเกินไปอาจทำให้น้ำตาไหลมาอีก ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูครั้งแล้วครั้งเล่าก็ยังไม่มีวี่แววว่าประตูห้องผ่าตัดจะถูกเปิดออก
ผมสะดุ้งตกใจกับเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงที่ดังขึ้น เมื่อผมหยิบโทรศัพท์ออกมาดูก็รู้ว่าคนที่โทรมาคือมี๊สุดที่รักของผม
"สวัสดีครับมี๊"
"สวัสดีจ้าลูก เมฆเป็นยังไงบ้างเข้าห้องผ่าตัดหรือยังจ๊ะ"
"พี่เมฆเข้าห้องผ่าตัดได้ครึ่งชั่วโมงกว่าแล้วครับ มี๊ล่ะถึงไหนแล้วครับ"
"ตอนนี้มี๊กำลังลงจากทางด่วนจ้าลูกไม่น่าเกิน 20 นาทีน่าจะถึงโรงพยาบาลจ้ะ"
"ครั
