คุณอาทิตย์บิดาของชายหนุ่ม อดเหน็บแนมลูกชายคนเล็กไม่ได้ เมื่อเห็นหน้าของวาโยโผล่เข้ามาในห้องนั่งเล่นที่ท่านกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ วาโยเดินเข้าไปนั่งข้างบิดาแล้วยกมือไหว้
“คุณพ่อครับ ผมคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่เลยแวะมาหาครับ” เขาออดอ้อนตามประสาลูกคนเล็ก
“ต่อมความคิดถึงของแกนี่ทำงานช้าจริงนะ กว่าจะรู้จักคิดถึงพ่อแม่ก็หายหัวไปตั้งหลายเดือน”
คุณอาทิตย์ยกมือขึ้นตบไหล่ลูกชายแรงๆ อย่างหมั่นไส้
“ผมมีงานต้องดูแลนี่ครับ แล้วก็ต้องไปต่างจังหวัดบ่อยๆ”
“มีงานหรือว่ามีสาวต้องดูแลกันแน่ เพลาๆ ซะมั่งนะเรื่องผู้หญิงน่ะ อายุจะสามสิบไม่กี่ปีนี้แล้ว หัดทำตัวเป็นผู้ใหญ่ให้พ่อแม่หายห่วงเสียบ้าง”
“โถ่ คุณพ่อครับ ผมเลิกเหลวไหลแล้วนะครับ ตอนนี้ผมก็อยากมีครอบครัวอยากแต่งงานเหมือนพี่ธารกับพี่เพ
