จัสมินที่กำลังจะตักอาหารใส่ปากชะงักมือ และหันมามองโซฟีอย่างไม่ไว้ใจ
“แกมาพูดดีกับฉันอย่างนี้ ต้องการอะไรจากฉันนี่นังโซฟี”
โซฟีปั้นยิ้ม มองจัสมินด้วยรอยยิ้มเกลื่อนหน้า
“คือหนู...หนูคิดได้แล้วล่ะค่ะว่าควรจะเชียร์ใครให้กับคุณชายดี”
“แล้วไง?”
“คุณจัสมินเหมาะสมกับตำแหน่งนายหญิงของเอเมอร์ตันที่สุดค่ะ”
แม้จะไม่ไว้ใจโซฟีนัก แต่ตำแหน่งที่ได้ยินก็ทำให้จัสมินลืมตัวไปชั่วขณะ หญิงสาวยิ้มกว้างจนแทบจะเห็นฟันครบทุกซี่ จากนั้นก็ตักอาหารใส่ปากอย่างเพลิดเพลิน
“แกนี่เวลาพูดดีๆ ก็น่ารักนะโซฟี”
“ขอบคุณค่ะคุณจัสมิน เอ่อ...คุณจัสมินลองทานเมนูนู้นดูสิคะ คุณชายชอบทานมากๆ เลยค่ะ”
จัสมินมองตามนิ้วของโซฟีไป แล้วก็พบอาหารสีสันจัดจ้านที่ดูยังไงก็ไม่ใช่อาหารของชาติตะวันตก โซฟีเห็นคิ้วของคู่สนทนาขมวดด้วยความสงสัยจึงพูดขึ้น
“อาหารไทยค่ะ เรียกว่าแกงส้ม อร่อยนะคะ”
“แกงส้มเหรอ อย่าบอกนะว่าเมนูนี้ทำเพื่อแม่ขวัญชีวา”
