เทพบุตรมาร

ตอนที่1

เดเมียนก้าวผ่านประตูกระจกบานใสที่เปิดกว้างออกจนสุดด้วยฝีมือของดอร์แมนที่โค้งต่ำจนสุดเป็นการเคารพผู้บริหารสูงสุดของโรงแรมด้วยกริยานอบน้อม แม้คนที่เขาโค้งให้จะไม่ได้เหลือบแลสายตามองเลยสักนิดก็ตาม

เดเมียน เพียร์สัน เพิ่งเข้ารับตำแหน่งประธานของเพียร์สันกรุ๊ปเมื่อครึ่งปีที่แล้วหลังจากการประกาศสละตำแหน่งของอารอน เพียร์สันผู้เป็นบิดาแต่ก็ยังดำรงตำแหน่งที่ปรึกษาอาวุโสอยู่ในขณะนี้

เสียงรองเท้าหนังกระทบกับพื้นหินอ่อนสีดำมันวับจนแทบจะสะท้อนภาพของผู้ที่เดินเหยียบย่ำมันอยู่ให้ความรู้สึกเยียบเย็นต่อบุคคลที่เขาย่างก้าวผ่านเข้ามา แม้นมีใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร แต่กลับฉายชัดถึงความเย็นชาและไร้หัวใจของเจ้าตัวก็ไม่ต่างกับมารร้ายที่ไม่มีใครอยากจะเข้าใกล้

นั่นทำให้เดเมียนเป็นคนที่ลูกน้องใต้อาณัติทั้งรักทั้งกลัวเสมอมา...เพราะใบหน้าที่ราวกับเทพบุตร ในยามดี เดเมียนก็ไม่ต่างอะไรกับเจ้าชายที่สาวๆต่างกรีดร้องและอ่อนระทวยเพียงแค่สบตา แต่เมื่อใดก็ตามที่เขาฟาดฟันกับผู้ที่ตนเองคิดว่าเป็นศัตรู เดเมียนไม่เคยปล่อยให้คนๆนั้นได้มีโอกาสได้ลุกขึ้นมาได้อีกเลย...เขาจะเหยียบมันซ้ำแล้วกดให้จมมิดกับผืนธรณีไม่ให้มีโอกาสเผยอหน้าได้อีกต่อไป!

+++++++++++++++++++++++++

เดเมียนรับรู้ดีว่าทันทีที่ตนเองเข้ามาอยู่ภายในลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังชั้นสูงสุดซึ่งเป็นห้องทำงานของเขาภายในโรงแรมในเครือเพียร์สันพนักงานจะต้องจับกลุ่มพูดคุยกันถึงตัวเขาแน่ๆ แม้จะเคยได้ยินมากับหูซึ่งส่วนมากจะเป็นเสียงชื่นชมในบุคลิกหน้าตา ทรัพย์สมบัติหรือคุณสมบัติที่เขามี เดเมียนก็ได้แต่เหยียดยิ้ม ดวงตาฉายแต่แววเยาะหยันเมื่อคิดว่าคนพวกนี้มองเขาเพียงแต่เปลือกนอกเท่านั้น...หามีใครไม่มองเขาที่ตัวตนของเขาจริงๆไม่!

ดวงตาสีเทาลุ่มลึกที่คอยฉายแต่แววเย็นชาและมองคนอื่นนั้นด้อยค่ากว่าตนเองเสมอจับจ้องแต่หมายเลขที่เลื่อนขึ้นอย่างรวดเร็ว ซึ่งเหลือไม่ถึงสิบชั้นก็จะถึงเป้าหมายของเขา แล้วพลันประตูลิฟต์ก็เปิดขึ้นเสียก่อน สร้างความหงุดหงิดลึกๆให้แก่เขายิ่งนัก

เหตุไฉนลิฟต์สำหรับผู้บริหารจึงให้คนทำความสะอาดใช้ร่วมได้!

เขาต้องตำหนิผู้จัดการแผนกของ ‘หล่อน’ เสียแล้ว

เดเมียนย้ำกับตนเองในใจแล้วจึงขยับให้หล่อนเข้ามาพร้อมกับถังน้ำสกปรกในมือโดยไม่พูดอะไร และดูเหมือนว่าผู้หญิงที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มของคนทำความสะอาดในโรงแรมของเขาจะไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าหล่อนเข้าลิฟต์ผิด แล้วเดเมียนก็รับรู้ได้ในวินาทีต่อมาว่าหล่อนคงไม่รู้ว่ามีเขาอยู่เป็นเพื่อนร่วมทางภายในลิฟต์ด้วยซ้ำเพราะหล่อนเอาแต่คุยโทรศัพท์ที่เสียบสายสมอลทอร์ก ที่ตอนแรกเขานึกว่าหล่อนเสียบหูฟังเพลงเสียอีก

เสียงใสๆและเส้นผมสีดำขลับที่รวบขึ้นเป็นมวย บวกกับรูปร่างเล็กสูงเพียงไหล่เขาหากสมส่วนทำให้เขารับรู้ว่าหล่อนยังไม่แก่เท่าไหร่นัก ชายหนุ่มนิ่งเงียบฟังเสียงใสๆโต้ตอบกับคำปลายสาย ส่งคำหวานหยอกล้อกัน เขานึกหยามหมิ่นหล่อนในใจไม่ได้ เมื่อได้ยินเสียงใสๆหัวเราะร่วนไม่สนใจอะไรและบอกปลายสายไปว่า

‘จ้า...คิดถึงเหมือนกัน’

เหอะ...หล่อนคงคุยกับแฟนหนุ่มนั่นแหละ...เดเมียนส่ายหน้าช้าๆแล้วย้ำกับตนเองในใจว่า

‘เขาต้องบอกผู้จัดการแผนกทำความสะอาดแล้วว่า ห้ามให้พนักงานคุยโทรศัพท์ในระหว่างทำงานนานเกินความจำเป็นเช่นนี้เป็นอันขาด!’

แล้วเขาก็มองตามหลังหญิงสาวร่างเล็กนั้นเมื่อหล่อนเดินเลี้ยวหายออกไป ก่อนจะถึงชั้นที่หมายของเขาสองชั้น โดยไม่หยุดคุยโทรศัพท์เลย

+++++++++++++++++++++++++

หลังจากที่ออกจากโรงแรมแล้วแวะไปยังตึกเพียร์สันเพื่อสะสางงานส่วนที่เหลือจนถึงเวลาประมาณห้าโมงเย็น เดเมียนก็จำต้องขับรถมายังโรงแรมของเขาอีกครั้งเพื่อให้ทันนัดมื้อเย็นพร้อมเจรจาธุรกิจนอกรอบกับนักธุรกิจชาวอิตาลีเกี่ยวกับกิจการโรงแรมแห่งใหม่ที่เขากำลังสร้างโดยมีอีกฝ่ายเป็นหุ้นส่วน

หลังจากจากสิ้นมื้อเย็นพร้อมกับการเจรจานอกรอบคร่าวๆก็เป็นไปด้วยดี เดเมียนจึงเชิญซินญอร์ราเอลดื่มฉลองเล็กน้อยที่คลับภายในโรงแรมของเขาเอง จวบจนได้เวลาอันพอสมควรชายหนุ่มจึงกวักมือเรียกให้บริกรเก็บเงินพร้อมกับล่ำลาซินญอร์ราเอลด้วยรอยยิ้มเย็นตามแบบฉบับของเขา

ในระหว่างทางเดินผ่าน สายตาของเดเมียนกลับสะดุดตาอยู่กับใบหน้าของชายผู้หนึ่ง แล้วแววตาในดวงตาสีเทาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาเมื่อจำได้ว่าชายผู้นั้นเป็นใคร

ไอ้คอร์นเนอร์!

เขาคำรามชื่อของคู่แค้นที่ขับเคี่ยวกันทางธุรกิจมานานหลายปีในใจ ดวงตาฉายแววเข้มจัดยิ่งขึ้นเมื่อคอร์นเนอร์ยกแก้วในมือชูขึ้นพร้อมส่งยิ้มให้เขาราวกับท้าทาย เดเมียนข่มใจไม่ให้ตามไปลากคอคู่แค้นของตนเองให้ไสหัวออกไปจากอาณาจักรของเขา ด้วยไม่อยากให้แขกเหรื่อคนอื่นแตกตื่นก็ตัดสินใจไม่สนใจฝ่ายนั้นอีก

++++++++++++++++++++++

ชาร์ล คอร์นเนอร์กวาดตามองร่างสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตรของศัตรูอันดับหนึ่งของตนด้วยสายตาสาสมใจบางอย่าง แล้วริมฝีปากหนาของเขาก็ฉีกยิ้มหยันออกมา

ชาร์ลควักธนบัตรมูลค่าสูงสุดปึกเล็กๆส่งให้กับบริกรที่ยืนอยู่เบื้องหลังของเขาเมื่ออีกฝ่ายเข้ามารายงานว่า แผนการทุกอย่างได้เตรียมการเสร็จสิ้นแล้ว

ชาร์ลลุกขึ้นยืน วันนี้ที่เขามาเหยียบถึงถิ่นศัตรูไม่ใช่เพราะจะทำอะไรอันตรายร้ายแรง...สิ่งที่เขาทำมันก็แค่ ‘ความขายหน้าเล็กๆน้อยๆ’ แต่เขาก็อยากจะเตือนให้ไอ้เดเมียนนั่นมันรู้เอาไว้

ว่าอย่าได้มาขัดแข้งขัดขาคนอย่างคอร์นเนอร์โดยเด็ดขาด!

++++++++++++++++++++++++++

เดเมียนถอนหายใจเฮือกยามเมื่อก้าวเท้าเข้าไปในลิฟต์สำหรับผู้บริหาร รู้สึกร้อนรนแปลกๆ เรี่ยวแรงที่มีเหมือนจะเหือดหายไปที่ใดมิอาจรู้ นั่นทำให้ชายหนุ่มเปลี่ยนใจ นิ้วเรียวแกร่งกดปุ่มให้ลิฟต์พาตนเองขึ้นไปยังชั้นสูงสุดของโรงแรมในเครือเพียร์สัน ซึ่งที่นั่นจะมีห้องชุดสุดหรูเห็นวิวของแมนฮัตตันในยามค่ำคืนได้อย่างชัดเจนและสวยงาม นั่นคือห้องพักของเดเมียนในยามที่เหนื่อยล้าจากการทำงานหนักด้วยต้องรับผิดชอบต่อธุรกิจของผู้เป็นพ่ออย่างเต็มตัว

เสียงลิฟต์ดังกังวานในความเงียบงันเมื่อถึงที่หมาย ชายหนุ่มย่างเท้าเดินลงบนพรมหนานุ่มช้าๆ หากน่าแปลกในครานี้ที่ทุกย่างก้าวของคนอย่างเดเมียน เพียร์สันไม่มั่นคงเอาเสียเลย

ชายหนุ่มตัวสั่นเทา แทบทรุดลงไปกับพื้น แต่เพราะแรงใจเพียงอย่างเดียวที่ทำให้ในที่สุดเขาสามารถเปิดประตูห้องของตนเองออกได้ในที่สุด เดเมียนเริ่มรับรู้แล้วว่าร่างกายของตนเอง ‘เป็นอะไร’

แม้สติจะรางเลือน แต่ทำไมเขาจะไม่นึกรู้ว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้ตนตกอยู่ในสภาพนี้!

และมันจะเป็นใครไม่ได้เลยนอกจากมัน...ชาร์ล คอร์นเนอร์

ไอ้หมาลอบกัด!

รู้อย่างนี้เขาน่าจะจับมันโยนออกไปนอกอาณาเขตของเพียร์สัน ไม่น่าใจดียอมให้มันได้ลอยหน้าลอยตาและแว้งกัดเขาถึงเพียงนี้

เดเมียนคิดในยามที่พาร่างของตนมาจนถึงห้องนอนใหญ่ โดยไม่สนใจเลยด้วยซ้ำว่าบนเตียงกว้างนั้นมีร่างของใครคนหนึ่งทอดกายหลับใหลอยู่

เดเมียนโผเข้าห้องน้ำ มือหนารีบเปิดฝักบัวจนสุดแรง สายน้ำเย็นเฉียบทำให้เขาดึงสติของตนเองกลับมาได้ส่วนหนึ่ง ร่างสูงสั่นเทาได้สายน้ำเย็นเฉียบพร่างพรมไปทั่วร่าง เขายกมือขึ้นปาดน้ำออกจากใบหน้า แล้วจึงค่อยๆปลดอาภรณ์ที่ห่อหุ้มร่างกายตนเองออกจนหมด

บัดนี้เรือนกายของเดเมียนไม่เหลืออาภรณ์ใดๆทั้งสิ้นที่จะปกปิดความงามของเรือนกายแห่งบุรุษเพศที่พระเจ้าทรงรังสรรค์ขึ้น

หากแม้เขาจะยืนอยู่ใต้สายน้ำที่เย็นเฉียบปานใด แต่ความร้อนรุ่มในกายกลับมิได้เหือดหายลงสักนิด แรงปรารถนาทางร่างกายกำลังทรมานเขาอยู่ในขณะนี้ เดเมียนได้แต่เจ็บใจ...ไม่รู้ว่าตนเองถูกไอ้คอร์นเนอร์วางยาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาจะจดบัญชีแค้นนี้ไว้...แล้วพรุ่งนี้เมื่อไหร่จะชำระคืนให้สาสม!