เป็นเวลาบ่ายคล้อยที่ร่างบางของลูกพลับพึ่งรู้สึกตัวตื่น พอเธอหันไปมองด้านข้างตัวเองกลับว่างเปล่าไร้เงาคนที่ทำให้เธอต้องนอนจมอยู่กับความเจ็บปวดแบบนี้ ร่างบางขยับตัวลุกนั่งอย่างยากลำบาก ความเจ็บปวดวิ่งไปทั่วร่างกาย ยิ่งเธอเห็นสภาพตัวเองตอนนี้ก็ยิ่งทำให้น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
แกร็ก! เสียงประตูที่เปิดขึ้นทำให้ลูกพลับรีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองทันที แต่ก็ไม่พ้นสายตาของนาวาไปได้
“เฮียไม่สงสารหรอกนะ ในเมื่อหนูพลับดื้อกับเฮียเอง”
นาวาเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปนั่งขอบเตียงข้างลูกพลับ และยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เธอ
“...”
ลูกพลับทำได้เพียงเม้มปากหลบสายตาของเขาอย่างไม่รู้จะทำยังไง คำพูดของเขาเหมือนจะไม่ดี แต่การกระทำของเขากลับทำให้หัวใจดวงน้อยเผลอกระตุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“หนูพลับรู้ไหมว่าเมื่อกี้พ่อของเรามาขอยืมเงินจากเฮียเพิ่ม”
คำพูดของนาวาทำให้ลูกพลับรีบเงยไปมองหน้าเขาท
