บทที่ 9
“ลัคกี้...ได้โปรด...พูดกับพี่เหมือนที่เธอพูดกับเพื่อนผู้ชายคนนั้น”
จอมทัพกระซิบเสียงแหบพร่ากับริมฝีปากอิ่มสวยที่เปียกฉ่ำด้วยน้ำลายจากปากของเขา หญิงสาวตอบกลับไปเสียงหอบสั่น
“เพื่อนผู้ชายคนนั้น?”
“ก็ธนินยังไงล่ะ...พี่ได้ยินเธอพูดกับธนินเหมือนสนิทกันมาก แต่เวลาพูดกับพี่เหมือนเราห่างเหินกัน”
“พี่จะให้ฉันพูดยังไงล่ะคะ”
“แทนตัวเองว่ากี้”
“ฉัน...เอ้อ...กี้...อ่า...”
“เราเป็นผัวเมียกันแล้วนะ อย่าทำอะไรห่างเหินกันนักเลย”
“พี่ใช้คำนี้อีกแล้วนะคะ มันทำให้ฉันกลัว...อุ๊ย!”
ลัคณาร้องเสียงหวิวหวาดเมื่อจอมทัพรถลกเสื้อยืดของหล่อนขึ้นสูงก่อนดึงพ้นไปจากศีรษะ เหลือท่อนบนเกือบเปลือยที่มีบราเซียตัวเล็กปกปิดสองเต้ากลมกลึงอวบอิ่มและมันกำลังเสียดสีกับหน้าอกกว้างของชายหนุ่ม สักครู่เขาก็ถอดเสื้อของตัวเองออก ทุลักทุเลนิดหน่อยเพราะอยู่ในเรือขนาดนั่งสองคนมีพื้นที่แคบจำกัดทำให้ข
