“พี่วิคหัวจุ่มฉีหยอ ฉีทองฉวยเนอะ หนูก็ฉวย ทำไมพี่วิคไม่ตาฉีฟ้าเหมืองพี่มายิง พี่มิยา แม่ขาเก็บมาเยี้ยงแน่เยย” วิคเตอร์เด็กชายตัวน้อยหนึ่งเดียวที่มีเส้นผมสีทอง จึงทำให้วารินสงสัยว่าทำไมถึงมีเส้นผมสีไม่เหมือนพี่สาวทั้งสอง แกล้งหยอกล้อว่าต้องถูกแม่เก็บมาเลี้ยงเป็นแน่
“พี่ผมสีทองเหมืองคุงพ่อต่างหาก ตาสีเหมืองคุงแม่ พี่มายิงกับพี่มิยา ผมเหมืองคุงแม่ ตาฉีเหมืองคุงพ่อ วายิงหน้าฉีทอง พี่คลื่นไม่หน้าฉีทอง แม่ขาเก็บวายิงมาเยี้ยงหยอ” วิคเตอร์ได้ทีย้อนวารินบ้าง
“ไม่เก็บเยี้ยงนะ หนูแต่งหน้า แต่งหน้าฉวย”
“ไม่เห็งฉวยเยย”
“หนูฉวยนะ พี่ต้ง ๆ หนูฉวยไหม หนูฉวยเนอะ” วารินมองค้อนวิคเตอร์ที่ว่าตนไม่สวย หันมาถามต้นไม้
“ก็ฉวยนะ วายิงไปยืงนู้งจะได้ฉวยอีก” ต้นไม้ชี้ให้วารินไปยืนตรงประตูบ้าน
“ยืงแย้ว ๆ ฉวยเยอะยัง” เด็กหญิงตัวน้อยที่มีใบหน้าสีทองก็วิ่งไปยืนอย่างว่าง่าย
“ฉวยแย้ว ฉวยตรงนั้งเยยนะ” วารินยิ้มกว้
