“เชน กริช หัวเราะอะไร” ระรินลงมาข้างล่างก็พบกับสายตาขบขันของเพื่อนทั้งสอง เธอรู้ว่าทั้งคู่มองแบบนี้เพราะอะไร
“กำพังดีจริง ๆ” เชนพยักหน้าหงึก ๆ ยิ้มยียวน สายตาเลื่อนผ่านหน้าอกของระรินอย่างเพียงหยอกล้อเท่านั้น
“ไอ้เชน” ครามง้างมือหมายจะฟาดกบาลเพื่อน แต่เชนก็หลบได้ทัน
“กูก็แค่พูดตามวารินเองนะเว้ย”
“ที่มึงโดนไอ้ครามตบกบาลเพราะไปมองนมใหญ่ระรินหรอก”
“ไม่ต้องพูด” คราวนี้ครามไม่พลาด ฟาดฝ่ามือใส่กบาลของกริชอย่างจัง
“เจ็บนะเว้ย”
“สมน้ำหน้า อยากไปพูดถึง...ไม่พูดละ” ไม่ใช่ฝ่ามือของครามที่ทำให้เชนหยุดพูด แต่เป็นสายตาแสนงอนของระรินต่างหาก ให้เพื่อนผู้หญิงหนึ่งเดียวได้ขุ่นเคืองเมื่อไร ได้ง้องอนเป็นการใหญ่แน่
“กำพังคืออะไร” เสียงของคลื่นที่เปล่งออกมาล้วนสงสัย
“กำพังก็คือกรรมพันธุ์ สิ่งที่ถ่ายทอดจากพ่อแม่มาสู่ลูก” มิราไขข้อสงสัยให้กับคลื่น ตอนแรกที่ตนได้ยินก็มึนงงไม่ตางกัน ต้องได้รับการอธิบาย
“
