รุ่งเช้า ครามเคาะประตูห้องนอนของตัวเอง หลังจากต้องนอนเดียวดายตลอดคืนในห้องนอนที่เตรียมไว้ให้ลูกชาย และคนที่มาเปิดประตูก็คือลูกชายจอมแสบของเขาเอง
“คุงพ่อนองคงเดียว หยับฝังดีไหมฮับ” ครามรู้สึกว่ากำลังถูกลูกชายเยาะเย้ย
“ฝันร้ายครับ”
“น่าฉงฉางจัง” แม้จะบอกว่าสงสารพ่อที่ต้องนอนฝันร้าย แต่ครามไม่ได้รู้สึกถึงความเห็นใจจากลูกชายเลยสักนิด เพราะความทะเล้นที่ฉายชัดให้เห็นบนใบหน้านั้น
“คืนนี้พ่อจะไม่ยอมนอนคนเดียวแล้ว” ครามเข่นเขี้ยวอุ้มลูกชายตัวลอย
“คุงพ่อ ฮ่า ๆ คุงแม่ช่วยคลื่นด้วย” คลื่นถูกวางลงบนเตียง คนเป็นพ่อตามไปฟัดพุงน้อย ๆ เสียงหัวเราะด้วยจั๊กจี้ ร้องขอให้คนเป็นแม่ช่วย
“ครามพอแล้ว คลื่นหายใจไม่ทัน”
“ใจร้ายกันทั้งแม่ทั้งลูกเลย ต้องจัดการ” ครามเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ระรินแทน
“ว้าย...” ระรินถูกทำให้ล้มลงบนเตียง ครามแกล้งจูบไซ้แก้มเนียนทั้งสองข้างแรง ๆ ให้เธอหลบหลีกพัลวัน
“คลื่นช่วยคุงแม่”
