“คุงพ่อแป๊บ ๆ เกาหลังให้คลื่นหน่อยฮับ” ดวงตาที่ปิดปรือพร้อมเสียงงัวเงียเรียกหา ร่างเล็กโอนเอนตามความง่วง ครามกับระรินแปลกใจกับคำเรียกขานของลูกชาย
“มาครับ พ่อเกาหลังให้” ครามยื่นมือไปหมายจะเกาหลังให้ลูกชาย
“คลื่นหาคุงพ่อแป๊บ ๆ” ไม่พูดเปล่า คลื่นยังกลับหลังหันหย่อนตัวลงจากเบาะ เดินไปเกาะเบาะหน้าข้างคนขับ
“คุณพ่อแป๊บ ๆ ?” ครามกับระรินมั่นใจแล้วว่าไม่ได้หูฝาด และยังแปลกใจที่คลื่นเดินไปหาสองบอดีการ์ด แล้วใครกันคือคุณพ่อแป๊บ ๆ ของคลื่น
“คุงพ่อแป๊บ ๆ คลื่นง่วงนองแย้วฮับ เกาหยังให้คลื่นได้ไหมฮับ” เสียงนั้นออดอ้อน จนหัวใจคนฟังอ่อนยวบ
“ครับ” ไซลาสเอี้ยวตัวมาอุ้มเจ้านายตัวน้อยข้ามมานั่งบนตักของตน แล้วเกาหลังให้ตามต้องการ คลื่นกอดและซบหน้ากับกายแกร่งของบอดีการ์ดตัวโต หลับไปด้วยความรู้สึกปลอดภัย
ครามจุกแน่นในอกเป็นครั้งที่สองของวัน รู้สึกแย่ที่ลูกชายเรียกหาคนอื่น แทนที่จะเป็นตน
“ผมพาคุณคลื่นไ
