เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำอันโอ่โถง หรูหรา ยืนมองดูตัวเองในกระจกบานใหญ่ แล้วก็อดทอดถอนใจมิได้ ความสวยของเธอใช่จะเป็นรองใคร หากเปรียบเทียบวัดกันที่หน้าตา สองสาวจากตระกูลนั้นเธอก็พอจะสู้ไหว หากแต่เป็นชาติตระกูลสืบสันดาน ก็ต่างกันราวฟ้ากะเหว
เธอมันก็แค่คนรากหญ้า หรือที่ผู้ดีเขาเรียกว่าคนไม่มีหัวนอนปลายเท้า ของแบบนี้เขาว่าอยู่ที่บุญวาสนา คนเรามันเลือกที่ทางมาเกิดไม่ได้
“เฮ่อ ยัยโง่เอ๊ย นอกจากจะเกิดมาต้อยต่ำติดดินแล้ว เธอยังไม่พกสมองตอนมาเกิดด้วย” เธอด่าทอตัวเองแบบนี้ประจำ แต่ขอเถอะ ด่าตัวเองได้คนเดียว หากเป็นคนอื่นก็เอาเรื่องเหมือนกัน
“แต่ก็นะ เธอก็ยังรู้นี่ว่าจะยอมให้ใครได้”
คนเดียวเท่านั้นที่เธอจะยอมให้เขากดขี่ข่มเหง คนที่ยังคงนอนหลับสบายอยู่บนเตียงใหญ่ ไร้แววทุกข์ร้อนอันใดในชีวิต
“ไอคงจะทำเวรทำกรรมมากับคุณมาก”
ไปโทษกรรมเสียโน่น เธออยากโง่เอง และรักเองแท้ๆ
“ชาตินี้คงไม่มีวันได้แต่งชุดเจ้
