“คนเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้” น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม ชายหนุ่มผละใบหน้าออก จ้องมองดวงหน้าสวยหวานที่สะท้อนความเศร้าออกมาจนเห็นชัด หากนึกสะเทือนใจ เท่ากับความโหยหาในตัวหญิงสาวมานานหลายปี เขาเลือกที่จะเป็นคนเลวต่อให้หนำใจ
“เธอจำได้ไหมอาราดา เธอเคยสาบานกับฉันเอาไว้”
“ไอจะซื่อสัตย์กับคุณคนเดียว ทั้งชาติ ไอจำได้ค่ะ และจนถึงวินาทีนี้ ไอก็ยังมั่นคงในสิ่งที่เอ่ยออกไป ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณเล็กจะสามารถรุกรานไอได้อีก”
ที่เธอพูด ใช่จะไม่กระทบกระเทือนหัวใจของเขา เขาก็คิดมากกับเรื่องนี้เช่นเดียวกัน เขาเอาเปรียบเธอมากเกินไปรึเปล่า ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา เขาแกล้งเธอมาตั้งแต่เด็ก แสดงท่าทางรังเกียจมาตลอด แล้วก็ทำลายชีวิตของเธออย่างเห็นแก่ตัวที่สุด
ใช่แล้ว เขามันคนเห็นแก่ตัวเหลือที่จะให้อภัย แต่เธอเองใช่ไหม มันเป็นเวรเป็นกรรมของเธอเอง ที่ชีวิตต้องตกลงมาอยู่ในอุ้งมือจอมมารอย่างเข
