เธอโตพอแล้ว โตพอจะรู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร เธอไม่อยากให้ชายหนุ่มคิดไปไกลจนเกินจะดึงกลับ อย่างน้อยตัดสัมพันธ์เสียตั้งแต่ตอนนี้ เขาจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดมาก เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอลุกขึ้นยืน ทำใจนิดหน่อย ก่อนจะเคาะประตู
เสียงอนุญาตรับพอได้ยิน อาราดาก้าวเข้าไปในห้องของเจ้านาย เขาพลิกสายตาขึ้นมองหญิงสาว ขณะกำลังจดอะไรบางอย่างยุกยิกไปด้วย เหมือนเขาจะอายนิดๆหรือประหม่าหน่อยๆ เมื่อต้องจ้องมองเธอตรงๆ
“มีอะไรหรือคุณเลขา”
หญิงสาวยิ้มนิดๆ สูดลมหายใจเบาๆ เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเขา วางกล่องกำมะหยี่ลงบนโต๊ะ เขามองกล่องนั้นก่อนจะเงยหน้ามองเธอด้วยความประหลาดใจ
“ไอต้องขอโทษคุณฐาด้วยนะคะ ไอคงรับของชิ้นนี้ไว้ไม่ได้หรอกค่ะ มันแพงเกินไป”
เขายิ้มบางๆ เลื่อนมือไปหยิบของชิ้นนั้นมาเปิดดู
“ผมคิดไว้แล้วเชียวว่าคุณต้องเอามาคืน”
ดวงตากลมใสของหญิงสาวมีรอยยิ้มปรากฏ
“คุณฐาคงไม่โกรธนะคะ”
“ผมจะโกรธคุณทำไมล่ะ เพรา
