3 เดือนต่อมา...
@Dragon Club
“เป็นเหี้ยไรของมึงว่ะดิน ทำหน้าเป็นหมาไม่ได้แดกอาหารเม็ดไปได้”
ไอ้รามที่นั่งฝั่งตรงข้ามผมพูดขึ้นหลังจากที่มันนั่งมองหน้าผมที่กำลังหงุดหงิดมาสักพัก
จะไม่ให้ผมหงุดหงิดได้ไงว่ะ ก็เจนแม่งทำผมหงุดหงิดฉิบหาย ตั้งแต่ที่ผมกับเธอแต่งงานกันและย้ายมาอยู่เพนท์เฮาท์ที่ผมซื้อมาเป็นเรือนหอของเราสองคน
จู่ ๆ หลังๆ เธอก็ไม่รู้เป็นห่าอะไรขึ้นมา ขยันทำผมหงุดหงิดฉิบหาย เธอขอให้ผมอยู่ห่างๆ เธอทุกวัน ผมเข้าใกล้ก็ไม่ได้ เข้าใกล้ทีไรทำหน้าบึ้งตึงใส่ผมตลอด
จนล่าสุดเธอขอกลับไปอยู่บ้านก่อนสักระยะ ถ้าดีขึ้นแล้วจะกลับมาอยู่กับผม พอผมตามไปหาที่บ้านก็ไม่ยอมออกมาเจอผมอีก คือผมแม่งโคตรคิดถึงมากแล้วไง ไม่เจอไม่กอดมาเป็นอาทิตย์แล้ว แล้วจะไม่ให้ผมหงุดหงิดได้ไง
ถ้าถามว่าผมได้ทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า เธอถึงได้เป็นแบบนั้น ตอบเลยตั้งแต่แต่งงานกันมา ผมแทบจะกราบเมียเช้าเย็นด้วยซ้ำ
“ไอ้ราม ตอ
