1สัปดาห์ต่อมา...
ตุ๊บ!
“อีเจน!!”
เฮือก!
เจนีนที่นั่งฟุบกับโต๊ะทำงานอย่างเหม่อลอยสะดุ้งนั่งตัวตรงทันทีที่ลูน่าทุบโต๊ะเสียงดังลั่นแผนก ก่อนจะหันไปโวยวายกับเพื่อนอย่างขุ่นเคือง
“อีลูน! มึงเรียกเสียงดังทำไมเนี่ย กูตกใจหมด”
“มึงเห็นมั๊ยเนี่ยว่าเขากลับกันหมดแล้ว มึงจะนั่งเหม่ออีกนานแค่ไหนเจน”
ลูน่าปรายตามองไปรอบๆ ห้องที่ว่างเปล่าไร้ผู้คนนั่งทำงานนอกจากพวกเธอสามคนที่ยังไม่กลับ
“เออรู้แล้วหน่า กูแค่นั่งคิดอะไรเพลินไปหน่อย”
“จ้า เพลินมาก ถ้ากูกับอีนายไม่มาเรียกมึงก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมอะ” ลูน่ากลอกตามองบนโวยกลับ
“นี่มึงกำลังคิดมากเรื่องที่พี่ครามไม่ติดต่อมึงกลับอ่อเจน”
คุณนายเอ่ยถามถึงสาเหตุที่ทำเพื่อนนั่งเหม่อมาหลายอาทิตย์อย่างเป็นห่วง สาเหตุที่เจนีนนั่งเหม่อก็เพราะฟ้าครามหายไปไม่ติดต่อเธอกลับมาเลยเป็นอาทิตย์แล้ว ไม่รู้ว่าไม่ว่างหรือเป็นเพราะอะไรรึเปล่า
“ก็หลายเรื่องอะมึง”
เจนีนตอบกลับอ
