“กินข้าวสักหน่อยเถอะมีน”
“นั่นสิ แกไม่กินข้าวมาสองวันแล้วนะ”
“พวกฉันเป็นห่วงแกนะเว้ย”
พะแพงตักข้าวเตรียมป้อนมีนา และเพื่อนอีกสองคนคอยนั่งปลอบใจอยู่ไม่ห่าง สีหน้าแต่ละคนดูเป็นห่วงมีนามากไม่ใช่น้อย พอรู้ข่าวเรื่องความรักของเพื่อนสนิท พวกเธอสามคนก็รีบมาอยู่เป็นเพื่อนทันที ไม่อยากให้มีนาอยู่คนเดียว อย่างน้อยมีเพื่อนอยู่ด้วยน่าจะดีกว่าการอยู่คนเดียวทั้งที่ยังเศร้า
“ฉันกินไม่ลง”
“แกสามารถเสียใจได้ เจ็บปวดได้ เศร้าได้ แต่แกอย่าลืมรักตัวเองด้วยนะมีน”
“แกร้องไห้เพราะเขาติดต่อกันมาสองวันแล้วนะ แกเสียใจมามากพอแล้วมีน”
เธอรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง พยายามหยุดร้องไห้แล้วแต่ทำไม่ได้ บ่อน้ำตากำลังอยู่ในช่วงอ่อนแอ นิดๆ หน่อยๆ ก็ทำให้ร้องไห้ได้แล้ว บางทีสายลมเย็นพัดผ่าน พานพาความทรงจำที่เคยมีเขามาให้คิดถึง
“ฉันพยายามแล้ว…”
“…แต่ฉันรักเขาฮึก ฉะ…ฉันอยากให้เขากลับมา”
สามคนหันหน้ามองกันพลางถอนหายใจเบาๆ ร
