“ของหวานอร่อยมากเลยค่ะคุณแม่” อร่อยจนอยากกลับมากินอีกครั้ง ไม่คิดว่าร้านของหวานที่แม่วิคเตอร์พามากินจะอร่อยมากขนาดนี้ ปกติชอบกินของหวานอยู่แล้ว พอมีโอกาสได้มากินร้านนี้ ยอมรับว่าแอบเก็บไว้ในลิสต์ร้านขนมโปรดเป็นที่เรียบร้อย
ลักษิกาและมีนาเดินออกจากร้านของหวานด้วยกัน สองคนหยุดชะงัก เมื่อสายตาพลันเห็นใครบางคนกำลังยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงพิงรถอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มบนริมฝีปากลักษิกาถูกระบายขึ้น
“มาไม่ทันกินของหวานด้วยกันเลย”
“ผมไม่ได้มากินของหวาน” สายตาปรายมองมีนา
“แต่ผมมารับเมียของผม”
ลักษิกาทำหน้าอึ้งกับสิ่งที่ลูกชายพูดออกมา ส่วนมีนายืนช็อคกลางอากาศไปแล้ว เริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนวิคเตอร์เรียกแทนว่า ‘เมีย’ ต่อหน้าแม่ของเขา มิหนำซ้ำยังเพิ่มคำว่า ‘ของผม’ เข้ามาเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ นั่นยิ่งทำให้เธอทำตัวไม่ถูกไปใหญ่
“เดี๋ยวนี้เรียกหนูมีนาว่าเมียเต็มปากเต็มคำเลยนะ”
“ผมกับมีนาเป็นสามีภรรยา
