“สร้อยเส้นนี้ชมพูซื้อให้พี่ไง ดูสิสลักอักษร TH&CH มาจากชื่อธามและชมพู แปลกใจล่ะสิว่าทำไมสร้อยนี้ถึงยังอยู่ พี่น่ะเก็บไว้ในกล่องอย่างดีเลยนะ”
“ของปลอมหรือเปล่าคะ ทำเลียนแบบขึ้นมาล่ะสิ”
“โถ่ ชมพูไม่คิดจะมองพี่ในแง่ดีบ้างเหรอ ของจริงสิครับ พี่ยังเก็บไว้จนถึงวันนี้เลยนะ” อันที่จริงเขาเพิ่งรู้ตัวว่ายังมีสมบัติแทนใจในวันที่หวนมาเจอพวงชมพูอีกครั้ง ในกล่องเก็บความทรงจำนั้นหัสวีร์ไม่เคยเปิดดูเลยตลอดหกปีมานี้ “แล้วชมพูล่ะครับยังเก็บแหวนที่พี่ให้ไว้มั้ย”
“โยนทิ้งลงน้ำปิงแล้ว อยากได้คืนก็ไปงมเอาเอง”
“ฮะ! แหวนนั่นราคาแรงอยู่นะ ชมพูโยนทิ้งง่ายๆ เลยเหรอ”
“ทิ้งแบบไม่เสียดายเลยสักนิด” เธอก็ทิ้งได้เพียงในจินตนาการเท่านั้นแหละ หากไม่เอาไปให้สายน้ำผึ้งพิจารณา พวงชมพูก็คงไม่มีเงินเลี้ยงลูกอย่างสะดวกสบายจนถึงทุกวันนี้ แต่เรื่องอะไรจะบอกความจริงให้เขารู้
“แล้วสร้อยเส้นนี้ราคาไม่กี่ร้อยเก็บมาใส่ทำไมคะ”
“ใ
