จากร้ายกลายเป็นรักคุณ

12

เขาผละกายออกมาครู่หนึ่งเพื่อจัดการถอดเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ออก จัดการหาเครื่องมือป้องกันมาไว้ข้างกาย

เดือนนาราตาเบิกกว้างกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า เธอไม่เคยเห็นร่างกายของเพศตรงข้ามเต็มๆ ตามาก่อน อาจจะเคยเห็นตามทีวี นิตยสาร แต่ที่เห็นแบบเปลือยเปล่าอล่างฉ่างเพิ่งเคยเห็นวันนี้

ถ้าเขาว่าเธอเป็นยัยสโนวไวท์ขี้ขโมย เขาก็เป็นเจ้าชายโรคจิตที่พกดาบเล่มใหญ่ แต่ดาบที่เขาพกมาดูเหมือนไม่ได้นำมาฟาดฟันกับแม่มดเพื่อช่วยเหลือสโนวไวท์ ดาบด้ามยาวของเจ้าชายเหมือนจะนำมาฟาดใส่ร่างสโนวไวท์ไม่ยั้งเสียมากกว่า ยิ่งคิดยิ่งสยอง เดือนนารายอมรับว่าไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อน

“กลับขึ้นมาเดี๋ยวนี้! อย่ามายุ่งกับร่างกายฉันนะ คุณมันโรคจิต ไปให้ห่างฉันเลย”

ร่างสูงใหญ่กำยำตรงหน้าหล่อเหลาไม่แพ้เจ้าชายในเทพนิยาย รูปร่างของเดวิดกำยำ งดงามไม่ต่างจากรูปปั้นเดวิดที่อิตาลี สมบูรณ์แบบ ไม่มีไขมันส่วนเกิน ทุกมัดกล้ามเกิดจากการเป็นนักกีฬาขี่ม้ามาก่อน

ดวงตากลมโตมองค้าง ปากเผยอด้วยความกลัว ดาบของเจ้าชายกำลังมุ่งหมายมาที่ร่างกายของเธอ

เดือนนารากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เธอต้องเสียสาวที่นี่หรือ เสียสาวเพราะแอปเปิลมันคุ้มเสียที่ไหน เธอไม่มีวันยอม ร่างเล็กกำลังจะกระโดดลงจากเตียงแต่ก็ถูกมือหนาดึงกลับมาให้นอนหงายแล้วตัวเขาก็ตามมาคร่อมทับ

เดือนนารากลัวจนขอบตาร้อน แต่แล้วความคิดทุกอย่างก็ปลิดปลิวไปเมื่อเสียงร้องคุ้นหูดังแหวกอากาศเข้ามา

“แอ๊ะ แอ๊ะ”

ก่อนจะกลายเป็นเสียงแอ๊ดังราวกับกำลังโมโห

ร่างกายหนากำยำหยุดทุกการกระทำลงทันที เขากลัวว่าหากดิโน่ตื่นมาแล้วจะไม่ได้ยิน ก่อนออกจากห้องเจ้าตัวเล็กเขาจึงเปิดประตูทิ้งไว้ ดิโน่เป็นเด็กที่มีพลังปอดยอดเยี่ยมที่สุดคนหนึ่งของโลก เวลาร้องแต่ละครั้งเสียงดังสนั่นลั่นบ้าน ต่อให้อยู่ในสวนแอปเปิล บางครั้งเขายังได้ยินเสียงร้องของหลาน และเสียงร้องแบบนี้แสดงว่าต้องตื่นมาแล้วไม่เห็นหน้าเขา

“เจ้าไดโนเสาร์ ลืมตาปุ๊บก็ออกอาละวาดทันทีเลย” เขาจำได้ว่าก่อนดิโน่หลับ เขาตบก้นนุ่ม และเอาขวดนมให้ถือกินเอง ดิโน่กินได้ไม่หมดขวดก็หลับไป ตื่นเร็วแบบนี้หรือจะหิว

เดือนนารารู้สึกโล่งอกเมื่อเห็นว่าความน่ากลัวที่ผงาดง้ำราวกับจะบุกรุกล้ำร่างกายเธอเมื่อครู่ถูกเขาจับกดเข้าไปในกางชั้นในชาย แล้วรีบสวมกางเกงยีนส์ขึ้นทับอย่างว่องไว ส่วนมืออีกข้างก็รีบคว้าเสื้อมาใส่อย่างร้อนรน ปากของเขาขยับตะโกนตอบเสียงร้องเอาแต่ใจนั้นกลับไปว่า

“รู้แล้วน่าว่าตื่นแล้ว ไม่ต้องโมโห รอเดี๋ยว กำลังรีบ” ความรีบร้อน มือแกร่งแทบจะรูดซิปไปติดกับเนื้อแน่นแข็งที่พยายามดันแล้วดันอีกให้กลับไปที่เดิม

เดือนนาราจำเสียงหลานชายได้ดี เพราะเด็กชายแดนไทยมีเสียงร้องอันทรงพลังมาตั้งแต่เกิด และพี่สาวของเธอปวดหัวกับเสียงร้องของลูกมาก เป็นเธอที่ต้องช่วยทำให้หนูน้อยหยุดร้อง

“น้องแดน! หลานน้า”

จังหวะนี้เหมือนความสนใจของเขาไปอยู่ที่เจ้าตัวน้อยไม่ได้อยู่ที่เธอ จึงเป็นช่วงเวลาอันดีที่เธอรีบฉวยเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างว่องไวไม่ต่างจากเขา คนทั้งคู่พร้อมใจกันวิ่งไปยังทิศทางของเสียงร้อง เพียงแต่ว่าเดือนนาราไปถึงขอบเตียงไม้สีขาวก่อน มือเรียวเกาะอยู่ที่ขอบเตียงแล้วชะโงกลงไปมอง เพราะถ้าไม่ใช่หลานชายที่เธอตามหา เดือนนาราจะวิ่งหนีไปจากที่นี่ทันที

เธอจะไม่ยอมยืนอยู่ที่นี่เพื่อทนเห็นหน้าคนชั่วร้ายอย่างเดวิด แบรดลีย์อีกต่อไป ทว่าเด็กชายตัวน้อย ผิวขาว นัยน์ตาใสแจ๋ว สวมชุดนอนสีฟ้าสดใสที่นอนอยู่ในเตียงไม้ล้อมด้วยลูกกรงสีขาวกำลังชูมือและเท้าสองข้างสลับกันไปมา พลางแหงนหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้มปากบาน ส่งเสียงอ้อแอ้ราวกับจำกันได้

“แอ้ แอ้”

“เป็นหนูจริงๆ ด้วย” เดือนนารายิ้มค้าง

ไม่เห็นกันแค่เดือนกว่าน้องแดนดูตัวโตขึ้นมาก อีกทั้งยังดูรู้ภาษา เธอไม่ได้ตาฝาดไป หลานชายตัวเป็นๆ แกจำเธอได้

“น้องแดนจริงๆ ด้วย นี่น้านาราเอง หนูจำน้าได้ใช่ไหม” เดือนนาราพูดช้าๆ ดวงตาจดจ้องหลานด้วยหัวใจพองโต หลานชายหน้าตาน่ารักน่าชัง

เด็กชายแหงนคอขึ้นมอง จากที่ร้องอาละวาดเสียงดังเมื่อครู่ กลายเป็นเอาแต่ส่งยิ้มหวานมาให้ แล้วชูแขนป้อมๆ ขึ้นไล่คว้าอากาศ ราวกับว่าเจ้าตัวเล็กอยากยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าน้าสาว

“แอ้ แอ้” ราวกับเจ้าตัวเล็กร่างป้อมจะเรียกเดือนนารา แล้วยังยิ้มหวานส่งให้ระรัว เหมือนอยากให้อุ้ม

เดือนนารารีบย่อตัวลงไปอุ้มหลานชายตัวน้อยขึ้นมา ดิโน่เองก็เหมือนเต็มใจให้อุ้มทำท่าดิ้นถีบพยายามยกตัวขึ้นมาแต่ยังไม่แข็งแรงพอ พอกระดกศีรษะกลมๆ นั้นขึ้นมาแต่ลอยห่างพื้นมาได้ไม่เท่าไหร่ ศีรษะของเจ้าตัวเล็กก็กลับแนบลงไปที่หมอนในท่าเดิม

“โอ๋ อยากออกมาแล้วใช่ไหม กระดกหัว เด้งตัวใหญ่เลย มาๆ น้าอุ้มหนูเดี๋ยวนี้ครับคนดี”

เดือนนาราประคองหลานอย่างถนอมราวกับไข่ในหิน ในขณะที่เจ้าตัวน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากใส่ทันทีอย่างถูกอกถูกใจ สองน้าหลานท่าทางดีใจที่ได้พบกันจึงไม่เห็นว่าคนที่ยืนกอดอกอย่างพิจารณาอยู่นั้นจับตาดูไม่กะพริบ

ดี๊ด๊า เหลือเกินนะเจ้าดิโน่

ดวงตาคู่สวยเพิ่งสังเกตว่ามือขวาของหลานชายกำยางกัดรูปไดโนเสาร์เอาไว้ มันมีสีเขียวสดใสน่ารักแต่เป็นสีที่ปลอดภัยต่อเด็ก ซึ่งเธอเป็นคนซื้อให้ ไม่คิดว่ามันยังอยู่กับหลาน

“ยางกัดไดโนเสาร์ที่น้าซื้อให้นี่”

เดือนนาราจับยางกัดขึ้นมาดู ไม่ผิดตัวแน่ ชิ้นนี้เธอเลือกเองกับมือ เดวิดลอบมองอยู่เงียบๆ ปกติดิโน่จะไม่ยอมให้ใครดึงยางกัดรูปไดโนเสาร์ที่หวงราวกับว่าเป็นสมบัติชิ้นเดียวออกจากมือเลย อาบน้ำ กินข้าว แม้แต่จะนอนก็ต้องจับต้องกำเอาไว้ไม่ห่าง

แต่ยอมให้เดือนนาราดึงออกมาจับดูง่ายๆ นั่นเป็นข้อพิสูจน์บางอย่าง

เดือนนาราน้ำตาคลอเบ้า “น้าห่วงหนูมากนะครับ” ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นไม่ได้เกิดจากการแสดง แล้วเหมือนเจ้าตัวเล็กจะสัมผัสและจดจำได้

“แอ...แอ๊” ดิโน่แหงนคอมองน้าสาวราวกับจะปลอบใจว่า

‘ไม่ต้องร้อง ดิโน่ ปลอดภัยดี’