“เดี๋ยวจะรีบไปไหน รอฉันก่อนสิ อยากให้ฉันเลี้ยงข้าวทำตัวน่ารักๆ หน่อยสิ ถ้าอยากให้ฉันดูแลดีๆ ไปนานๆ น่าจะรู้ว่าต้องทำยังไง”
“ใครอยากให้คุณเลี้ยงกัน”
“แต่ฉันจะเลี้ยงเธออย่างดีในฐานะผู้หญิงของฉัน” สายตาของเขาสื่อความหมายตรงๆ ไม่ใช่แค่คำพูดลอยๆ
“เก็บความปรารถนาดีของคุณไว้เถอะค่ะ ฉันไม่ต้องการ ฉันเรียนจบปริญญาตรี มีความรู้ หางานดีๆ มีเงินเดือนสูงๆ ได้สบาย อาชีพขายเรือนร่างไม่เคยอยู่ในหัวฉันเลย แต่มื้อนี้ที่ยอมให้คุณเลี้ยง เพราะฉันบอกคุณแล้วว่าถ้าเข้าร้านแพงคุณจ่าย”
เดวิดนึกขำ เดือนนารามีความหยิ่งในศักดิ์ศรีแต่ก็แอบงกเป็นบางทีเหมือนกัน “ฉันก็ไม่ได้บอกให้เธอขายเรือนร่างให้ฉันเสียหน่อย ทั้งที่ฉันอยากจะซื้อแทบแย่ ก็เธออ้างว่าเป็นญาติหลานฉันไม่ใช่เหรอ เราเป็นญาติกัน ฉันก็แค่อยากช่วยเหลือผู้หญิงตัวคนเดียวในต่างแดน”
เดือนนาราหน้าแดง ทั้งโกรธทั้งอาย เขาพูดโพล่งแบบนั้นมาได้ยังไงว่าอยากจะซื้อจะแย่ ย
