บทที่ 2 เมาฉลองโสด 1
1080 คำ
โมฬีเดินไปบนทางเท้าในย่านสุขุมวิทด้วยความหดหู่ บรรยากาศอบอุ่นและโรแมนติกของการตกแต่งที่สวยงามจับตาจากร้านรวงในยามราตรี ไม่อาจเร้าใจคนมองให้อารมณ์ดีขึ้นได้เลยแม้แต่นิดเดียว
ในอกมันรู้สึกจุกๆ หน่วงๆ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเป็นเพราะความ ‘ผิดหวัง’ หรือ ‘เสียใจ’ กันแน่?
จะบอกว่า ‘เจ็บ’ ก็ไม่ใช่...
ก็แค่คาดไม่ถึงว่าคนที่เคยรักเคยดีต่อกันมาตลอด จู่ๆ จะมาเลิกรากันง่ายดายไร้เยื่อใยเช่นนี้ ความรู้สึกที่คนคุ้นเคยหายวับไปจากชีวิต ทำให้เธอรู้สึกเหงานิดๆ เศร้าอยู่หน่อยๆ
โมฬีอาจไม่ได้รักรัชชัยเท่าที่เขารักเธอ...
คบหากันมาสี่ปี อยู่ด้วยกันมาตลอดทั้งยามทุกข์ยามสุข หัวเราะ ร้องไห้ ดีใจ เสียใจ กินนอนด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน เฮไหนเฮกัน ก๊งเหล้าแก้วเดียวกัน ถึงไม่มีความผูกพันทางกาย แต่ก็มีความผูกพันทางใจมากโข
เธอมองรัชชัยไม่ต่างจากเพื่อนสนิทคนหนึ่ง เป็นเพื่อนที่มีความรู้สึกพิเศษขึ้นมาอีกขั้น พอต้องเลิกกันแยกย้ายไปคนละทิศละทางก็อดใจหายไม่ได้
โมฬีเดินเอื่อยเฉื่อยไปเรื่อยๆ เธอเงยหน้าถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอยังไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากให้พ่อที่ป่วยเป็นโรคหัวใจอยู่พลอยกังวลไม่สบายใจไปกับเธอ แต่จะให้เธอยิ้มหน้าชื่นตาบานแสร้งทำว่าไม่มีอะไรต่อหน้าท่าน เธอก็ทำไม่ได้เหมือนกัน เธอโกหกไม่เก่ง เก็บอาการก็ไม่ค่อยจะได้ กลัวจะเสียทรงต่อหน้าพ่อจนนึกเอะใจ
เกิดท่านถาม...
เธอคงตอบท่านไม่ถูก ไม่รู้จะพูดอย่างไรว่าเธอเพิ่งเลิกกันรัชชัยมาหมาดๆ
โมฬีทอดถอนใจยาวเหยียด คิดๆ แล้วเธอคงเดินไปเรื่อยๆ แบบนี้ทั้งคืนไม่ได้ ไหนจะเมื่อย ไหนจะอันตราย เธอควรหาสถานที่สักแห่งสงบใจและปลดปล่อยความเศร้า กะว่าพอใจเย็นลงบ้างแล้วค่อยกลับบ้าน
หญิงสาวหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมากดหาเพื่อนรักทันที อยู่คนเดียวมันเหงา ต้องให้มีคนพูดเจื้อยแจ้วข้างๆ หูสักหน่อย
“จุ๊... แกว่างมั้ย?”
“มีไร ฉันอยู่กับผัว”
“ผัวแกกลับมาแล้ว?” โมฬีอุทาน ไม่รู้ว่าโทร. มาขัดจังหวะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มของเพื่อนรักอยู่รึเปล่า แต่พอได้ยินเสียงจากโทรทัศน์กระเด็นลอดเข้ามาในโทรศัพท์ เลยถึงกับโล่งใจ “ผัวมโนของแกอะนะ”
“เออ... ตอนนี้ฉันคลั่งซงจุงกิอปป้าอยู่”
อดที่จะเบ้ปากไม่ได้ที่แม่เพื่อนตัวดีเห็นผู้ชายในซีรีย์สำคัญกว่าเพื่อน แถมยังยอมรับเสียงใสติดเคลิ้มอีกต่างหาก เธอเลยต้องรีบเบรกความมโนอันล้ำเลิศของเจ้าหล่อนเสียก่อน
“แกเตะอปป้าของแกเข้ากรุไปก่อน แล้วออกมาหาฉันหน่อย”
เธอกับจารวีซี้ปึ้ก หล่อนรู้ดีว่าเธอจะไปโทร. ไปกวนตอนที่หล่อนกำลังดูซีรีย์เด็ดขาด เป็นกฎเหล็กต้องห้ามถึงขั้นคอขาดของจารวี แต่ตอนนี้โมฬีบอกให้หล่อนออกมาหา พูดเท่านี้หล่อนก็รู้แล้วว่าเธอมีเรื่องแน่ ยิ่งได้ยินน้ำเสียงหม่นๆ เนือยๆ ของเธอด้วยแล้ว หล่อนก็ไม่พูดไม่ถาม เอ่ยเพียงสั้นๆ ว่า
“จะให้ชวนหลินมั้ย”
จารวีเอ่ยถึงเพื่อนรักในแก๊งอีกคนที่ปกติมักจะเฮไหนเฮนั่น แต่ตอนนี้ลัลล์นลินแต่งงานกับเจษณะแล้ว ชิงแต่งเป็นคนแรกในกลุ่มเสียด้วย แถมยังท้องป่องเอาๆ เพิ่งคลอดลูกแฝดสาวเมื่อสองเดือนก่อน ทำเอาหล่อนอิจฉาตาร้อนสุดๆ เพราะลูกๆ ของลัลล์นลินน่ารัก ผัวก็ยังหล่อติดอับดับหลัวแห่งชาติอีกต่างหาก
“ไม่ต้องหรอก มันเป็นคุณแม่ลูกสี่แล้ว ปล่อยให้มันอยู่กับผัวกับลูกมันไปเถอะ”
“งั้นแกรอฉันเดี๋ยว อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่ผับเดิม”
“อืม...”
โมฬีวางสาย แล้วจับแท็กซี่ตรงไปยังผับประจำของพวกเธอ จารวีมาเจอเธอที่มุมประจำในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมาจริงๆ
“นี่แกเหาะมาเลยรึเปล่า” โมฬีบ่นเพื่อนด้วยความเป็นห่วง คอนโดที่จารวีพักอยู่คนละมุมเมือง แสดงว่าหล่อนต้องขับรถมาเร็วมาก
“พูดมาก ก็ฉันกลัวแกรอนาน” หล่อนตอบอย่างไม่ใส่ใจ แต่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยเธอ
โมฬีอดซึ้งไม่ได้ เธอโผเข้าสวมกอดเพื่อนรักแน่น น้ำตาไม่ได้ไหล ไม่มีเสียงสะอื้นฟูมฟาย แต่ใจหัวใจห่อเหี่ยวเศร้าหมองหนัก จารวีตบหลังเธอเบาๆ โดยไร้คำปลอบใจ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อยู่ชั้นประถม นมยังไม่ตั้งเต้า ไม่ต้องพูดอะไรเยอะต่างก็เข้าใจ รับรู้ความรู้สึกของกันและกันว่าอยู่ในอารมณ์ไหน
“เป็นอะไรแก บอกฉันสิ” จารวีถาม หลังจากนั้นสักพักใหญ่
“ฉันเลิกกับรัชแล้ว”
“หา! ไอ้หมารัชมันกล้าเทอภิชาตแฟนแบบแกได้ไงวะ?” จารวีดันตัวเธอออก ถามด้วยความเดือดดาล
“ฉันมันจน มีแต่ตัว จะช่วยเขาเชิดหน้าชูตาอะไรได้ เขาก็เลยเลือกคนที่ดีกว่า”
โมฬียิ้มขื่น เมื่อนึกถึงภาพที่รัชชัยและวราภัคยืนเคียงคู่กัน หนุ่มหล่อสาวสวยโพรไฟล์ดี ฐานะเท่าเทียมกัน ดูอย่างไรก็เหมาะสมเหมือนดังหงส์กับมังกรมากกว่าแฟนปอนๆ ที่ดูไม่ต่างจากห่านอย่างเธอ โดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา
“เชี่ย! ฉันว่าแล้ว” จารวีตบเข่าดังฉาด “ฉันบอกแกแล้วก็ไม่เชื่อว่าไอ้หมารัชมันตอแหล ผู้ชายหล่อรวยอย่างมันน่ะไม่จริงใจกับแกหรอก มันนอกใจแอบไปกิ๊กมีชู้ตั้งไม่รู้กี่คน เปลี่ยนสาวยิ่งกว่าเปลี่ยนถุงยางอีก ไม่รู้ป่านนี้กระปู้มันเน่ารึยัง เป็นเอดส์รึเปล่าก็ไม่รู้ ดีแล้วที่แกเลิกๆ กับมันซะได้ คนเฮงซวยพรรค์นั้นปล่อยให้มันขับรถแหกโค้งไปตายเถอะ ชีวิตแกจะได้สูงขึ้น”
จารวีเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ยิ่งพูดก็ยิ่งของขึ้น เดือดจัดแทนเพื่อน สาบานเลยว่าถ้าเห็นมันอยู่ตรงหน้าละก็ แม่จะกระโดดถีบหน้าขาคู่ไม่กลัวล้มเลย!
- ผู้เขียน
