ดวงตาดุจลูกพีชของหญิงสาวที่ตกอยู่ในอ้อมแขนแกร่งมองเจ้านายพ่วงตำแหน่งสามีลับๆ ตาไม่กะพริบ สองมือน้อยกอดเกี่ยวลำคอเขาไว้ สมองอื้ออึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
รู้แต่ว่าอบอุ่น...
อุ่นไปทั้งกายอุ่นไปทั้งใจที่มีผู้ชายคนนี้คอยกางปีกปกป้องคุ้มครองภัย จนลืมความเจ็บปวดที่ลุกลามแถวๆ น่อง ลืมแม้กระทั่งเมื่อครู่รดิศอุ้มเธอฝ่าสายตาผู้คนมากมายที่แอบซุบซิบกันด้วยความสงสัยใคร่รู้
“เตรียมยาทาแก้น้ำร้อนลวกและถังแช่เท้าให้ผมด้วย”
รดิศสั่งเลขาที่เดินนำเอกสารมาวางไว้บนโต๊ะทำงานเขา ขณะวางร่างบางอย่างนุ่มนวลบนโซฟา ไม่ได้สนใจฟังเสียงตอบรับ เพราะมัวเป็นห่วงคนเจ็บ
“เจ็บมากมั้ย”
เขานั่งยองๆ อยู่กับพื้น ยกขาเธอขึ้นสำรวจบาดแผลอย่างละเอียด เห็นรอยแดงและแผลพุพองบนผิวสีน้ำนมนุ่มสวย แม้จะไม่ใช่แผลใหญ่โตมากนัก แต่สีหน้านั้นดำทะมึน แทบจะลุกพรวดวิ่งไปบีบคอคนทำให้ตายคามือ
โมฬีได้สติก็ตอนที่ปลายนิ้วอุ่นสัมผัสกับผิวของเธออย่า
