บทที่6 เจ็บก็ต้องทน!
1669 คำ
“แล้วหนูแพรวาล่ะ”
ภายในห้องอาหาร มาดามฟานี่กระฟัดกระเฟียดฮึดฮัดใจเมื่อสามีตัวเองเรียกแต่เด็กอุปการะนั่นอย่างออกนอกหน้านอกตา แม้จะโล่งใจเปราะหนึ่งเมื่อได้รับโทรศัพท์จากลูกชายคนโตว่าเขาจัดการผู้หญิงแพศยาคนนั้นเรียบร้อย อีกไม่นานคงกระเด็นออกจากบ้าน ทว่ามาดามยังไม่ไว้วางใจเต็มร้อย
“เอ่อ...คุณแพรวาบอกว่าไม่สบายค่ะ ขอไม่มาที่นี่สักวันหนึ่ง”
แม่บ้านเอ่ยตอบ ตั้งแต่สองวันนั้นแพรวาเหมือนหวาดกลัวอะไรสักอย่าง หลบหน้าหลบตาไม่ย่างกรายเข้ามาที่นี่ วันนี้เธอไปหาที่หน้าห้องก็ไม่มีการต้อนรับจากคนด้านใน แอบห่วงกลัวเด็กคนโปรดคุณท่านเป็นอะไร
“น้องแพรไม่สบายเหรอครับ”
เฟยหลงดันบังเอิญผ่านเข้ามาได้ยินว่าคนที่เขาแอบหลงรักไม่สบาย ใจของเขาร้อนรุ่มแทบบ้า
“ป้าไปเคาะประตูห้องคุณแพรเรียกแล้ว แต่ไร้เสียงการตอบรับค่ะคุณเฟยหลง”
“แล้วหนูแพรเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
คุณท่านหลุยส์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงไม่แพ้กันกับลูกชายคนเล็ก มาดามฟานี่แอบเบะปากหมั่นไส้ เด็กนั่นใกล้จะเขี่ยกระเด็นทิ้งไม่กี่เดือน ทำไมทั้งสามีและลูกต้องให้ความสนใจ
“ไม่สบายก็ให้แม่บ้านดูแลสิค่ะ เฟยหลงมานั่งกินข้าวข้างมัม คุณเองก็ไม่ควรห่วงเด็กแพรวาออกนอกหน้านอกตาให้มันมาก แล้วเฟยหลงเห็นฟิลิปบ้างหรือเปล่า”
มาดามฟานี่ไม่เคยนั่งกินข้าวครบสี่ลูกพ่อแม่ลูกชายสองคนเลยสักครั้ง เหตุเพราะลูกชายคนโตออกไปทำงานแต่เช้าทุกวัน กว่าจะกลับมานอนพักก็เกือบเที่ยงคืน คนเป็นแม่ห่วงสุภาพลูกชายคนโต อยากให้ผู้หญิงดีๆ อย่างญาดาคอยดูแล ผู้ชายที่มีครอบครัวแล้วอยู่ติดบ้าน
นี่คือเหตุผลของมาดามฟานี่อยากเห็นงานแต่งของลูกชายสองคน ส่วนลูกคนเล็ก เธอจัดแจงคู่ครองให้เอง ไม่ต้องการเฟยหลงใกล้ชิดหลงเสน่ห์แพรวา
“ตอนเช้าผมเห็นพี่ฟิลิปอยู่หลังสวนนะครับ ผมโทร.หาคาดีฟ เลขาของพี่ดู”
“ไม่ต้องโทร.หรอก แด๊ดเห็นฟิลิปออกไปทำงานตั้งแต่หกโมงเช้าแล้ว กินแค่กาแฟดำแก้วเดียว ไม่รู้ว่าจะขยันทำงานอะไรหนักหนา ขืนเป็นแบบนี้ต่อ มีหวังเป็นลมคาห้องประชุมเข้าสักวัน!”
“แด๊ดก็รู้นี่ครับว่าตำแหน่งเจ้าพ่อมาเฟียมันไม่มีชีวิตสงบสุขหรอก ผมเองก็ห่วงพี่ฟิลิปพลาดท่าศัตรูเข้า ทว่าพี่ชายเป็นคนเอาตัวรอดเก่ง ผมขอตัวไปหาน้องแพรก่อนนะครับ”
เฟยหลงรีบร้อนกินข้าวต้มเพียงสองสามคำกลืนไม่ลง เอ่ยขอตัวหาแพรวานอนอยู่บ้านเล็ก มาดามฟานี่ไม่พอใจแต่ก็ห้ามปราบลูกชายคนนี้อยู่ในใต้โอวาทเหมือนลูกชายคนโตไม่ได้
“คุณหลุยส์! ฟานี่ไม่ยอมรับเด็กนั่นมาเป็นลูกสะใภ้คนเล็กนะคะ เฟยหลงต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่ดีกว่านี้ ฟานี่ไม่ยอมหรอก”
“มาดาม เราไปบังคับชีวิตลูกไม่ได้หรอก ถ้าเฟยหลงรักหนูแพรวาจริง ผมก็สบายใจนะที่หนูแพรมีลูกชายอย่างเราดูแล”
หลุยส์พอรู้ว่าลูกชายเล็กแอบชอบแพรวา เขาโล่งใจมากกว่านี้ที่แพรวาแต่งงานกับเฟยหลง ทว่าให้แต่งงานกับฟิลิป เขาสงสารลูกสาวเพื่อนตัวเองมากกว่าต้องตกรองรับอารมณ์โมโหร้ายเจ้าพ่อมาเฟียสุดโหดเถื่อน อีกอย่างฟิลิปไม่ชอบขี้หน้าแพรวา หวังว่าเฟยหลงจะปกป้องเธอ
…
บ้านหลังเล็กของคนใช้
ก๊อกๆ
“น้องแพร น้องแพรครับ นี่พี่เฟยหลงเอง เปิดประตูให้พี่ได้ไหม”
เฟยหลงห่วงจับใจขณะเคาะประตูห้องเรียก สักพักใหญ่มีเสียงเหมือนเดินมาก่อนคนด้านในยอมเปิดประตูออกมาพบ ชายหนุ่มตกใจเห็นใบหน้าหวานซีด
“น้องแพร! ไม่สบายหนักขนาดนี้ทำไมไม่รีบโทร.บอกพี่ พี่จะได้พาน้องไปหาหมอ”
“แพรกินยาแล้วเผลอนอนหลับค่ะก็เลยไม่ได้ยินเสียงปลุก เป็นแค่ไข้หวัดธรรมดา นอนพักแล้วคงหาย ไม่อยากรบกวน ว่าแต่พี่เฟยหลงมาหามีธุระอะไรเหรอคะ”
แพรวาเกลียดตัวเองไม่กล้าเดินออกไปแบกหน้าบางเจอใคร โดยเฉพาะปีศาจทมิฬร้ายใจดำ เธอพยายามหางานทำเพื่อจะได้มีเวลาออกจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุด ไม่อยากอยู่นรกแสนทุกข์ทรมานอีกแล้ว
ถือซะว่าเมื่อคืนช่างเป็นคืนฝันร้ายสำหรับเธอ!
“พี่ได้ยินจากแม่บ้านว่าหนูแพรไม่สบาย พี่เลยเป็นห่วง ว่าแต่ไม่ไปหาหมอจริงแน่นะ?”
“ไม่ค่ะ!”
ถ้าหากไปหาหมอ เฟยหลงอาจรู้ว่าเธอถูกใครบางคนกระทำย่ำยีศักดิ์ศรีจนแทบไม่มีเหลือ แพรวาอับอายตัวเองเกินพอทน ขอเจ็บคนเดียว
“น้องแพรยืนยันแบบนั้นพี่จะไม่บังคับ งั้นวันนี้ไม่ต้องเข้าไปทำงานบ้านใหญ่ นอนพักเต็มที่ แล้วตอนเย็นพี่จะเข้ามาเยี่ยม”
เฟยหลงหน้าเสียวูบหนึ่ง มือหนากำลังเอื้อมมาลูบศีรษะหญิงสาวเหมือนอย่างที่เคยทำ ทว่าแพรวาขยับถอยห่างราวกับจะรังเกียจเขา ความมั่นใจที่เคยเต็มร้อยถูกหดหายลงเหลือเกือบครึ่ง
“ถ้าไม่อยากให้แพรเดือดร้อน นับต่อจากนี้ไปเราสองคนต่างคนต่างอยู่ คุณเฟยหลงอย่ามาวุ่นวายกับแพรอีกนะคะ แพรกำลังจะได้ออกจากบ้านหลังนี้ คุณเฟยหลงอย่ามาเกลือกกลั้วกับคนชั้นต่ำเลยค่ะ”
“พี่ไม่อยากให้น้องแพรต้องไปเลย พี่เป็นห่วงแพรในฐานะมากกว่าพี่ชาย พี่...”
เสมือนเขากำลังสูญเสียครึ่งดวงใจของตัวเองหลุดลอยไป เฟยหลงรีบกอบกุมมือเรียวเล็กทั้งสองเอาไว้แนบแน่น แพรวาสะบัดมือออกมา
“พี่รักน้องแพร ไม่ใช่รักแบบพี่น้อง แต่เป็นความรักของผู้ชายที่มีต่อผู้หญิง ตั้งแต่แรก พี่ไม่คิดกับน้องแพรเป็นน้องสาว พี่แอบชอบน้องแพรครั้งแรกที่เจอ ทว่าพี่กลัว ถ้าบอกไป กลัวถูกน้องแพรเกลียดขี้หน้าพี่ พี่...”
“พอเถอะค่ะคุณเฟยหลง แพรไม่ได้ชอบไม่ได้รักคุณ แพรคิดกับคุณแค่พี่ชายแสนดีคนหนึ่ง คุณเฟยหลงเป็นเจ้านายของแพร แพรขอให้คุณเฟยหลงอย่ามาหลงรักเด็กคนใช้ต่ำต้อยเลยค่ะ เพราะแพรไม่ได้รักคุณ”
“ถ้าเป็นเรื่องของมัมไม่ยอมรับน้องแพร พี่จะบอกมัมเองว่าอย่าบังคับชีวิตคู่ของพี่ พี่เป็นคนตัดสินใจเอง พี่รู้ว่าน้องแพรยังไม่มีใคร ให้โอกาสเปิดใจให้พี่พิสูจน์ได้ไหม...หรือน้องมีใครแล้วอยู่ในใจ?”
คำถามจากเขาทำเอาอีกฝ่ายแอบสะอึกเล็กน้อย แพรวาเลือกโกหกหัวใจตัวเองเพื่อปกป้อง ไม่ต้องการให้เฟยหลงต้องมาเดือดร้อนเพราะเธอ เขาเป็นคนดี ทว่าหัวใจทรยศรักคนที่ไม่สมควรรัก และเธอไม่กล้าสู้หน้าเฟยหลงได้อีก หลังพ้นจากเมื่อคืนตกเป็นของชายอื่น
“แพรไม่ได้รักคุณเฟยหลง หวังว่าคุณจะเข้าใจ แพรขอตัวเข้านอนก่อนนะคะ”
“ดะ เดี๋ยวก่อนสิครับน้องแพรวา”
เฟยหลงว่าเดินตามเข้าไปทว่าถูกอีกฝ่ายรีบปิดประตูหัวใจตัดหน้าเขา แพรวานั่งกอดคู้เข่าร้องไห้สะอึกสะอื้น ร่างกายของเธอไม่บริสุทธิ์หรือรักใครได้อีก รอยช้ำจากคนใจทมิฬเต็มตัว ร่องสาวบอบช้ำหลังมาเฟียหนุ่มเหยียบย่ำบดขยี้แหลกสลาย เธอไม่กล้าสู้หน้าใคร
“ฮึก! คนใจดำ แพรเกลียดพี่ฟิลิป”
เจ็บมากแค่ไหนก็ต้องทน เนื้อตัวร้อนรุ่มเหมือนจะเป็นไข้สูง แพรวาชำระล้างคราบคาวโลกีย์จากตัวออกจนหมด ใช้มือถูขยี้ลบจูบดูดดื่มแต่ถูเท่าไหร่ ปากเธอยิ่งบวมแดงเจ่อ
“ฮึก! รับปริญญาจบวันไหน แพรจะออกไปจากที่นี่เมื่อนั้น!”
…
ภาพสองคนนั้นใกล้ชิดสนิทสนมถูกส่งมาจากคนของเจ้าพ่อมาเฟียอิตาลี หลังฟิลิปเพิ่งออกมาจากห้องประชุมองค์กรกับพวกมาเฟียแก๊งน้อยเพื่อเพิ่มพันธมิตรส่งสินค้าร่วมกัน
เขาไม่เข้าใจปฏิกิริยาร่างกายตัวเองแปลกๆ ว่าทำไมต้องสนใจชีวิตผู้หญิงกาฝากนั่น ต้องคอยส่งคนแอบแฝงตามดูใกล้ชิด
แต่ดูเหมือนคำสั่งฟิลิปคงจะไม่เป็นผล ไอ้น้องชายเฟยหลงยังไม่ยอมเลิกรากับแพรวา ทว่าเห็นภาพนี้กระตุ้นต่อมอารมณ์โกรธโมโหหวงของมาเฟียขึ้นมา เธอกลายเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว ยังกล้าอ่อยน้องชายเขา ผู้หญิงอะไรไร้ยางอาย
“นายใหญ่จะให้ผมตามติดดูเธอต่อไปเรื่อยๆ ไหมครับ”
คาดีฟรอรับคำสั่งจากเจ้านายหนุ่ม ลอบกลืนน้ำลายเห็นฝ่ามือแกร่งเคยจับดูรูปภาพที่เขาแอบถ่ายเริ่มขยี้กำแน่นพร้อมฉีกรูปทั้งหมดโยนทิ้งลงถังขยะ เรียกได้ว่าฉีกแทบไม่เหลือชิ้นดี
“ไม่ต้อง! ออกไปได้แล้ว” เสียงเข้มทรงอำนาจตวาดดังลั่น คาดีฟลนลานออกจากห้องทำงานเพราะดูสีหน้าเจ้านายเห็นชัดเจนว่าหงุดหงิด
“ครับ แล้วจะให้เรียกผู้หญิงมาด้วยไหมครับ?”
“ฉันไม่มีอารมณ์!”
ฟิลิปสถบหัวเสีย ตั้งแต่ลิ้มลองรสชาติหอมหวานซาบซ่านถึงใจของแพรวา เสือผู้หญิงร้ายกลับหมดอารมณ์ง่ายดาย ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แพรวา ไอ้ฟิลิปน้องก็ไม่ตั้งแข็งง่ายๆ มันเรื่องบ้าบออะไรกันวะ?
“เหลือไม่กี่เดือนยัยผู้หญิงแพศยาหน้าด้านนั้นก็ใกล้จะกระเด็นเขี่ยทิ้งออกไปจากบ้านของฉัน มัมคงสบายใจ ทำไมฉันต้องสนใจยัยนั่นด้วย ก็แค่ผู้หญิงข้างถนน ควรดีใจที่เด็กกาฝากจะได้หายออกจากชีวิตฉันสักที!”
- ผู้เขียน
