ฉันกล่าวทั้งเสียงหัวเราะที่เจือไว้ด้วยอาการเย้ยหยันชะตาชีวิต เพราะคิดว่ายังไงเรื่องนี้ก็ไม่มีวันจะเป็นความจริง แต่สิ่งที่ตอบกลับมาจากปากของทนายกลับทำให้ฉันอึ้ง
“ใช่ครับ… คุณคือคนที่มีสิทธิ์ในมรดกของนายท่านเดโช”
“อะไรนะ… ”
ฉันตกใจ ถ้าเป็นแบบนี้แสดงว่าอีตาแก่โรคจิตนั่นคงกำลังคิดเล่นเกมพิเรนทร์อะไรสักอย่างกับชีวิตของฉัน
“ผมจะเปิดพินัยกรรมในวันเสาร์ที่จะถึงนี้ซึ่งเป็นวันเกิดของนายท่านเดโช และคุณโมราจะต้องมาร่วมรับฟังการอ่านพินัยกรรมของผมในฐานะที่คุณคือผู้ถูกรับเลือกให้ได้รับมรดกของนายท่าน… ”
สิ่งที่ได้รู้จากปากของทนาย…
ทำเอาฉันอึ้ง ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นจริง ซึ่งฉันรู้ดีว่าคำว่า ‘ผู้ถูกรับเลือกให้ได้รับมรดก’
แล้วจู่ๆ คำพูดของนายท่านเดโชเมื่อสามปีก่อนก็แผดเข้ามาในหูของฉันเหมือนกับฝันร้ายที่ยังตามหลอกหลอนเรื่อยมา
‘สักวันฉันจะทำให้เธอต้องกลับมาที่บ้านหลังนี้อีก… วันนี้เธออาจจะหนีเงื้
