ตุ๊กตางานวัด
1436 คำ
ตรัยคุณหลับไปไม่ถึงชั่วโมงก็ตกใจตื่นเพราะเสียงของหลานสาวที่เรียกชื่อมาแต่ไกลเมื่อรู้จากคุณยายว่าน้าชายกลับมาแล้ว
“สวัสดีค่ะน้าตรัย พลอยคิดถึงน้าที่สุดเลย” เด็กสาวคล้องแขนแล้วกอดไว้อย่างประจบ
“คิดถึงน้าหรือคิดถึงของที่ฝากน้าซื้อกันแน่ล่ะ” เขาพูดพลางเปิดกระเป๋าเป้แล้วหยิบหนังสือการ์ตูนที่เธอฝากซื้อส่งให้
“หนังสือการ์ตูนอะไรต้องฝากซื้อที่กรุงเทพด้วยล่ะหนูพลอย ที่บ้านเราไม่มีเหรอลูก”
“มีค่ะยาย แต่ถ้าซื้อในงานมหกรรมหนังสือจะมีของแถมด้วยพลอยอยากได้โปสต์การ์ดที่เขาแถมมา”
“ยายล่ะไม่เข้าใจวัยรุ่นเลยจริงๆ”
“คุณยายไม่ต้องเข้าใจหรอกค่ะแค่จ่ายเงินให้พลอยก็พอ”
“ไหนว่าฝากซื้อน้าก็นึกว่าเราจะจ่ายเองนะพลอย”
“โธ่ พลอยยังเรียนอยู่ที่คะจะเอาเงินที่ไหนจ่ายล่ะคะน้าตรัย” เด็กสาวตอบพร้อมกับหัวเราะเสียงใส
“ถ้ายายจ่ายให้ต้องนวดให้ยายนะตกลงไหม”
“ได้ค่ะ พลอยจะนวดให้ยายเองแต่ขอนวดตอนปิดเทอมนะคะตอนนี้พลอยมีการบ้านเยอะเลยค่ะ”
“การบ้านเยอะแบบนี้ก็คงไม่ต้องไปเที่ยวงานวัดแล้วใช่ไหมล่ะพลอย” ตรัยคุณแกล้งถามหลานสาวทั้งที่ตนเองก็รู้คำตอบอยู่แล้ว
“ต้องไปสิคะน้าตรัยคืนนี้คืนสุดท้ายแล้วด้วย พลอยลุ้นแทบแย่เลยค่ะว่าน้าตรัยจะกลับมาทันไหม”
“แล้วถ้าวันนี้น้าไม่กลับมาล่ะพลอยจะไปกับใคร”
“ก็คงอดค่ะ”
“ทำไมไม่ให้พี่เพชรหรือคุณตาพาไปล่ะ”
“พี่เพชรนะเหรอจะพาไปกลับมาถึงก็เอาแต่เล่นเกมส่วนคุณตาก็บอกให้รอน้าตรัย เราจะไปกันเลยไหมคะน้าตรัย”
“นี่มันเพิ่งจะบ่ายสามเองนะพลอย น้าว่าไปค่ำๆ ดีกว่าแม่ค้าจะได้มากันครบ พลอยไปทำการบ้านก่อนก็ได้เดี๋ยวถึงเวลาแล้วน้าจะมาตามเองน้าขอไปนอนต่ออีกนิด”
“ได้ค่ะ อย่าช้านะคะพลอยกลัวตุ๊กตาจะหมด”
“ที่ชวนน้าไปนี่คือจะให้น้าไปปาลูกโป่งให้ใช่ไหม”
“ค่ะก็น้าตรัยปาแม่นที่สุดพลอยอยากได้ตุ๊กตาหลายๆ ตัว”
“ยายว่าที่มีอยู่ก็เยอะแล้วนะลูกจะเอามาเพิ่มอีกทีนี่ก็เต็มเตียงกันพอดี”
“คุณครูที่โรงเรียนบอกว่าใครมีตุ๊กตาเก่าก็เอาไปบริจาคได้ค่ะ คุณครูจะส่งให้เด็กที่อยู่บนดอย พลอยก็อยากเอาไปบริจาค”
“ยายดีใจที่หนูรู้จักแบ่งปันนะลูก”
“น้าว่าเย็นนี้จะปาให้ได้เยอะๆ ดีไหมล่ะ เราจะได้เอาตัวใหม่ไปบริจาคด้วย”
“เอาแค่พอดีนะตรัย เยอะเกินไปก็ไม่ดีคนเขาค้าขายก็หวังจะได้กำไรถ้าเราไปปาแล้วได้เยอะแล้วคนขายเขาจะเอากำไรจากที่ไหนล่ะ”
“แม่ครับผมไม่ได้แม่นขนาดที่จะเอาของเขาเยอะหรอกครับ เอาแค่สิบตัวก็พอดีไหมพลอย” เขากันไปทางหลานสาวที่รีบพยักหน้ารับ
“ดีค่ะน้าตรัย”
“ห้าตัวก็พอจ้ะลูก แบ่งให้คนอื่นเข้าบ้างนะ”
“ขอหกตัวไม่ได้เหรอคะคุณยาย พลอยเอาสามบริจาคสามนะคะแบ่งเท่าๆ กัน”
“ก็ได้จ้ะ แต่ถ้ายายเห็นว่าเยอะกว่านั้นจะโดดดุทั้งน้าทั้งหลาน”
“ใครจะกล้าขัดคำสั่งกันล่ะจริงไหมพลอย”
พลอยมนพยักหน้าเห็นด้วยกับน้าชายจากนั้นก็แยกขึ้นไปทำการบ้านส่วนตรัยคุณก็เดินไปทางเรือนเล็กทางด้านหลังซึ่งเขาปลูกขึ้นแยกออกจากบ้านของมารดาเพราะอยากใช้สมาธิเวลาที่ต้องทำงานเขียนแบบ
บรรยากาศงานปิดทองฝังลูกนิมิตวันสุดท้ายคึกคักเป็นอย่างมากตรัยคุณพาหลานสาวปิดทองรอบพระอุโบสถเสร็จแล้วก็ตรงมายังร้านปาลูกโป่งซึ่งมีมากถึงสามร้านที่อยู่บริเวณเดียวกัน
“น้าตรัยคะขอพลอยเลือกก่อนนะคะว่าจะตุ๊กตาร้านไหนน่ารัก” พลอนมนเดินดูครบทุกร้านก็กลับมาบอกน้าชายที่กำลังซื้อน้ำอยู่
“เลือกร้านได้แล้วใช่ไหม”
“ยังเลยค่ะ มีสองร้านที่พลอยไม่รู้จะเอาร้านไหนดี น้าตรัยช่วยเลือกได้ไหม”
“ก็เอาสองร้านเลยสิ ร้านละหกตัว”
“แล้วคุณยายจะไม่ดุเหรอคะถ้าเราได้ตุ๊กตาไปเกินที่ยายบอก”
“ก็เราไม่ได้เอาจากร้านเดียวนี่พลอย เอาน่าเดี๋ยวน้าจะเคลียร์กับยายให้เอง”
“ก็ได้ค่ะ” พลอนมนยิ้มด้วยความดีใจ
ตรัยคุณจ่ายเงินค่าน้ำให้แม่ค้าแล้วเดินตามหลานสาวมายังร้านปาลูกโป่ง เขาส่งเงินให้กับแม่ค้าก่อนจะเลือกลูกดอกสำหรับตัวเองและหลานสาวที่อยากจะลองปาเองบ้าง
“โอ๊ย ปายังไงก็ไม่โดน ไม่เอาแล้วค่ะเสียดายลูกดอกให้น้าตรัยปาให้ดีกว่าค่ะ” เด็กสาวส่งตะกร้าลูกดอกของตนมาทางน้าชาย
“น้าจะปาแล้วนะถ้าไม่โดนห้ามหัวเราะน้านะ” เขาบอกหลานสาวก่อนจะปาลูกดอกที่เหลือ
“น้าตรัยอย่าแกล้งสิคะ เราหมดไปหลายบาทแล้วนะคะ เอาจริงสักทีเถอะ” หลานสาวบอกเมื่อเห็นน้าชายแกล้งปาไม่ถูก
“ทีนี้น้าจะเอาจริงแล้วนะเลือกตุ๊กตารอน้าได้เลย”
ตรัยคุณทำได้อย่างที่พูดไม่นานตุ๊กตาจากร้านแรกก็ได้ครบหกตัว เขาย้ายมาร้านที่สองและแกล้งปาไม่โดนไปหลายลูกเพื่อเอาใจแม่ค้าจากนั้นก็ลงมือปาให้หลานสาวจนได้ครบอีกหกตัว
“เดี๋ยวน้าจะเอาไปเก็บที่รถก่อนนะถือแบบนี้เดินเที่ยวไม่ถนัดเลย”
“ได้ค่ะเดี๋ยวพลอยไปขึ้นชิงช้าสวรรค์กับผึ้งและแตงกวานะคะ” เด็กสาวที่บังเอิญเจอเพื่อนรีบบอกน้าชายเพราะเธอไม่อยากเดินกลับที่รถซึ่งจอดอยู่ทางหน้าวัด
“เดี๋ยวน้าส่งเรากับเพื่อนขึ้นชิงช้าสวรรค์ก่อนแล้วค่อยไปที่รถนะ” เพราะคนเยอะเขาเลยกลัวจะหลงกับหลานสาวแต่ถ้าหลานขึ้นไปบนชิงช้าสวรรค์แล้วก็ไม่เป็นไรเพราะกว่าจะครบรอบเขาก็คงเกินกลับมาถึงพอดี
“ได้ค่ะ”
เขาเดินตามเด็กสาวมายังจุดจำหน่ายตั๋วก่อนจะกลับไปถามหลานสาวและเพื่อนว่าอยากจะขึ้นกี่รอบ
“สองรอบได้ไหมคะน้าตรัย”
“ได้สิ” เขาจ่ายเงินให้กับพลอยมนและเพื่อนซึ่งบ้านของเธออยู่ใกล้ๆ มารดาเลยให้มาเดินเที่ยวงานกันตามลำพัง
ตรัยคุณเดินเอาตุ๊กตามาเก็บที่รถแล้วเดินกลับเข้ามาในบริเวณวัดอีกครั้งเขาผ่านร้านปาลูกโป่งก็สะดุดตากับผู้หญิงสองคนที่กำลังตั้งใจปาลูกโป่งหน้าดำคร่ำเครียดจนเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้
เขายืนมองอยู่นานก็เห็นว่าทั้งสองคนนั้นหมดเงินไปกับร้านค้าค่อนข้างเยอะ
“คุณอยากได้ตุ๊กตามากเลยเหรอหนูพิมพ์”
“นี่นาย นายคนส่งของ”
“ดีใจจังที่หนูพิมพ์จำผมได้”
“จำได้สิหน้าตากวนประสาทอย่างนายจำง่ายจะตาย”
“เมื่อตอนบ่ายยังบอกว่าผมหล่อแล้วตอนนี้มาว่าผมหน้าตากวนประสาทได้ยังไงล่ะ”
“ก็มันจริงนี่ หลีกไปเลยนะฉันจะปาต่อ”
“ผมช่วยไหมล่ะ”
“คุณปาแม่นไหมคะ” กานต์พิชชาเพื่อนสนิทที่มาด้วยกันถามขึ้น
“แม่นสิคุณอยากได้กี่ตัวล่ะ”
“นายอย่าถามเลยอยากได้กี่ตัวเอาตัวเดียวให้ได้ก่อนเถอะน่า” พิมพ์พันดาวพูดอย่างดูถูกก็เธอกับเพื่อนยืนปากันมาจนเมื่อยแขนยังไม่ได้สักตัว
“คอยดูก็แล้วกัน ว่าแต่คุณสองคนเอารถอะไรมากันล่ะ”
“ถามทำไมหรือนายจะให้ฉันไปส่งขากลับฝันไปเถอะ”
“ที่ถามก็เพราะกลัวว่าถ้าเอามอเตอร์ไซค์มาจะถือกลับลำบากครับ” ตรัยคุณหัวเราะก่อนจะเลือกลูกดอกใส่ตะกร้าแล้วเข้ายืนในตำแหน่งที่ทางร้านจัดไว้ พิมพ์พันดาวมองแล้วลุ้นตามเมื่อเห็นเขาปาพลาดก็หัวเราะเบาๆ กับเพื่อนที่ยืนลุ้นอยู่ข้างๆ
- ผู้เขียน
