ภายหลังดาริยาติดสินใจแต่งงานกันราเชนทร์ กำแพงรั้วที่กั้นขวางระหว่างบ้านสองหลังก็ถูกทุบทิ้งเพื่อเชื่อมบ้านเขากับบ้านหล่อนให้เป็นหนึ่งเดียวกัน
“ดาจ๋า... กำลังใจลอยคิดถึงใครอยู่จ๊ะ... คิดถึงผมใช่ไหม... มองอะไรอยู่”
ตอนเช้าตรู่ ราเชนทร์เดินเข้ามาสวมกอดดาริยาที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครัว เขาวางคางลงที่บ่าของหล่อน คลอเคลียหอมแก้มเสียดดังฟอดแล้วกระซิบข้างหู ขณะดาริยากำลังทาแยมลงบนขนมปังปิ้งที่เตรียมเอาไว้ให้เขา
“กำลังมองดอกเฟื่องฟ้าสวยมากค่ะ”
วันนี้ดูเหมือนว่าทุกสิ่งรอบกายของดาริยาดูงดงามไปหมด แม้แต่ดอกเฟื่องฟ้าที่ครั้งหนึ่งเคยสร้างปัญหารกหูรกตาหล่อน ทว่าในวันนี้... วันที่บ้านสองหลังรวมอาณาบริเวณเป็นหนึ่งเดียวกัน ใจสองใจรวมเป็นดวงเดียวกัน ทุกสิ่งรอบกายจึงสวยงามสว่างไสว ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เห็นแต่สีชมพูทิ้งร่องรอยของความรักเอาไว้ทุกที่
“สวยครับ... แต่เมียผมสวยกว่า”
ราเชนทร์กอดดาริ
